Γιάννης Αθανασόπουλος: Μια χρονιά σαν παραμύθι

Στα 24 του δούλευε σε τράπεζα, έπαιζε βόλεϊ και όντας ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων ίσως ένιωθε ότι η ζωή του είχε μπει πολύ νωρίς μια σειρά… Αρκετά χρόνια αργότερα, 17 για την ακρίβεια, ο Γιάννης Αθανασόπουλος δεν έχει καμία σχέση με το τραπεζικό σύστημα, είναι αν όχι ο πιο πετυχημένος, ένας από τους κορυφαίους πρεσβευτές του ελληνικού βόλεϊ στο εξωτερικό καθότι από το βράδυ του Σαββάτου είναι και πρωταθλητής Γερμανίας με την Στουτγάρδη και ζει το δικό του όνειρο (το οποίο πιστέψτε μας είναι ακόμη στην αρχή του).

τουΔημήτρη Τυχάλα
[email protected]

Μια χρονιά σαν παραμύθι, την οποία ζούσαν βδομάδα με τη βδομάδα οι αναγνώστες του Sportsfeed.gr με τις αναφορές μας στα κατορθώματα του Έλληνα τεχνικού, τα οποία επιβραβεύτηκαν πολύ πριν την κατάκτηση του τίτλου, όταν η διοίκηση της Στουτγάρδης του προσέφερε νέο διετές συμβόλαιο και η Ομοσπονδία της Τσεχίας του ανέθεσε την ευθύνη της Εθνικής ομάδας γυναικών προκειμένου να την οδηγήσει στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος 2021.

Όχι κι άσχημα για έναν άνθρωπο που μπορεί να είναι διστακτικός στο να πάρει τις μεγάλες αποφάσεις (θα καταλάβετε παρακάτω τι εννοούμε), αλλά όταν βάζει ένα στόχο τότε δίνει και την ψυχή του μέχρι να τα καταφέρει. Και συνήθως ο μπαγάσας τα καταφέρνει, έχοντας στο πλευρό του από το 2007 την αγαπημένη του Σόνια Μποροβίντσεκ και εδώ και δύο χρόνια τον μικρό Νικόλα. Κι η εμπειρία της Σόνιας (η Σλοβένα διεθνής βολεϊμπολίστρια εγκατέλειψε την ενεργό δράση προ τριετίας έχοντας πίσω της μια μεγάλη καριέρα στην Ελλάδα-Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ- και το εξωτερικό) από καταστάσεις πίεσης που προκαλεί ο πρωταθλητισμός είναι αυτή που φέρνει και την ισορροπία στην οικογένεια κάτι που παραδέχεται κι ο Γιάννης.

Ξάγρυπνος στην Στουτγάρδη

Την ώρα που το καμάρι της πόλης η ποδοσφαιρική ομάδα της Στουτγάρδης προσπαθεί να μείνει στην Μπουντεσλίγκα (θα περάσει μέσα από τη διαδικασία των μπαράζ) τα κορίτσια της ομάδας βόλεϊ κατέκτησαν τη βολεϊκή Μπουντεσλίγκα για πρώτη φορά στην ιστορία τους, σπάζοντας την κατάρα της 2^ης θέσης (την οποία κατακτούσαν για 4 σερί χρονιές!).

Κι οι πανηγυρισμοί γι’ αυτό το τρομερό επίτευγμα θύμισαν κάτι από… ελληνικό γάμο, αφού ξεκίνησαν το βράδυ του Σαββάτου και ολοκληρώθηκαν σήμερα Τρίτη με την υποδοχή της ομάδας στο Δημαρχιακό Μέγαρο και την βόλτα στους δρόμους της πόλης.

Κάπου εκεί ανάμεσα στους πανηγυρισμούς μπορέσαμε να μιλήσουμε μαζί του για αυτή τη μαγική βραδιά, για τη γενικότερα μαγική χρονιά που έζησε, αλλά και να ξετυλίξουμε το κουβάρι της δικής του βολεϊκής ιστορίας η οποία είναι γεμάτη… εκπλήξεις.

-Τι υπάρχει στο μυαλό σου ως εικόνα από τον τελευταίο τελικό;

«Να σου πω την αλήθεια δεν το θυμάμαι το παιχνίδι. Ξεκινήσαμε πολύ καλά και προηγηθήκαμε με 2-0, αλλά η συνέχεια ήταν λίγο διαφορετική».

-Το περίμενες, έχοντας χάσει τον 4^ο τελικό στην έδρα της Σβέριν με πολύ εύκολο τρόπο ότι θα είχατε τέτοια εκκίνηση στον τελικό των τελικών;

«Χάσαμε πολύ εύκολα στην έδρα τους και το κρίσιμο σημείο ήταν να κάνω τα κορίτσια να πιστέψουν ότι μπορούν. Αυτό που τις είπα ήταν ότι όταν είχαμε ένα κακό αποτέλεσμα πάντα βγάζαμε αντίδραση κι ότι θέλω να παίξουνε ελεύθερα, να χαρούν το παιχνίδι κι είμαι σίγουρος ότι θα κερδίσουμε».

-Ακούγεται πολύ απλοϊκό σαν οδηγία για να πάρεις ένα ματς όπου κρίνεται ένας τίτλος…

«Πλάνο υπήρξε, αλλάξαμε κάποια πράγματα στην τακτική μας, αλλά δεν αλλάζουν όλα σε δυο μέρες. Απλά στο 4^ο σετ χάσαμε λίγο την συγκέντρωση μας κι ενώ κερδίζαμε με 23-21 το χάσαμε και οδηγηθήκαμε στο τάι μπρέικ. Εκεί πριν ξεκινήσουμε τους είπα ότι αν 9 στα 10 σερβίς περάσουνε στο γήπεδο της Σβερίν θα κερδίσουμε κι έτσι έγινε. Κι όλα αυτά ενώ είχαμε εδώ και ένα μήνα τη διαγώνια μας Κρίσταλ Ρίβερς με πρόβλημα στο γόνατο, αλλά στον 5^ο τελικό ήταν καταπληκτική. Είμαστε η ομάδα με το 3^ο ή το 4^ο υψηλότερο μπάτζετ στην κατηγορία, αλλά όσο κι αν η διοίκηση και το κλαμπ γενικά δε είχε δημιουργήσει την πίεση για τον τίτλο, όταν βγαίνεις 4 σερί χρονιές δεύτερος υπάρχει πίεση και πολύ μεγάλη μάλιστα. Πέρσι είχαμε ως στόχο την 4άδα και βγήκαμε δεύτεροι φέτος θέλαμε έναν τίτλο και στο τέλος πήραμε το πρωτάθλημα».

Ο πόντος που χάρισε στην Στουτγάρδη τον τίτλο

Κι από μια άλλη οπτική γωνία

https://www.facebook.com/ETSImagazin/videos/651474128639721/

Κι όλα αυτά στη 5^η σου χρονιά στην ομάδα και στη 2^η σου χρονιά ως πρώτος προπονητής…

«Ναι όταν ήρθα εδώ η ομάδα ήταν 9^η στη βαθμολογία. Τα τρία πρώτα χρόνια που ήμουν μαζί με τον Γκιγιέρμε Ναράνχο πήραμε 2 Κύπελλα κι ένα Σούπερ Καπ».

-Όταν ανέλαβες ως πρώτος προπονητής ποιοι ήταν οι στόχοι που σου έθεσε η διοίκηση;

«Κατ’ αρχήν πρέπει να πω ότι ήταν και πρόταση του Γκιγιέρμε να συνεχίσω εγώ ως διάδοχος του. Εγώ όμως δεν ήθελα να αναλάβω γιατί δε θεωρούσα ότι ήμουν έτοιμος. Δεν ήμουν σίγουρος, σκεφτόμουν διάφορα αλλά είχα μιλήσει με ένα φίλο και συνάδελφο που μου έδωσε μια συμβουλή…»

-Να ρωτήσω ποιος ήταν αυτός και τι ακριβώς σου είπε;

«Μου είχε πει ‘όταν θεωρήσεις ότι είσαι έτοιμος τότε ήρθε η ώρα να σταματήσεις’. Κι ο φίλος που μου την είπε ήταν ο Κυριάκος Καμπερίδης».

Αποδέχεσαι λοιπόν την πρόκληση κι ο πήχης που μπαίνει;

«Ο στόχος πέρσι, από τη στιγμή που είχε πέσει το μπάτζετ ήταν να μπούμε στην 4άδα κι ότι καλύτερο έρθει στην Ευρώπη. Τελικά βγήκαμε 2^οι, πληρώνοντας τους τραυματισμούς στα πλέι οφ της διαγώνιας και της λίμπερο, ενώ στο CEV Cup αποκλειστήκαμε στο χρυσό σετ του ημιτελικού από την Μινσκ».

Κι έρχεται η φετινή χρονιά…

«Φέτος είπαμε ότι πρέπει να πάρουμε έναν τίτλο. Κι όσο κι αν δεν το φωνάζαμε βαθιά μέσα μας όλοι θέλαμε το πρωτάθλημα μετά τους 4 χαμένους τελικούς».

Υπήρχε κάποια στιγμή που είτε αισθάνθηκες πολύ αισιόδοξος ή το αντίθετο για την ομάδα σου;

«Όχι γιατί γενικά είμαι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων. Ίσως η ήττα που κάναμε στον τελικό του Κυπέλλου να με ταρακούνησε λίγο γιατί πίστευα ότι θα το παίρναμε όμως εκεί κάναμε τη χειρότερη μας εμφάνιση. Όλα τα άσχημα έγιναν σε ένα παιχνίδι… Κι όμως μετά από δύο μέρες πήγαμε στη Βουλγαρία, έχοντας την κακή ψυχολογία και 4 άρρωστες αθλήτριες, με ένα κουραστικό ταξίδι και καταφέραμε να κερδίσουμε κατακτώντας το εισιτήριο για τους 8 του Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί η ομάδα μου έδειξε ότι είχε  μεγάλα ψυχικά αποθέματα και ότι είναι πραγματική ομάδα»

Στην πορεία των τελικών δεν ανησύχησες;

«Ναι, μετά την ήττα στον 4^ο τελικό ανησύχησα πραγματικά. Για να σου πω την αλήθεια τις δύο μέρες που μεσολαβούσαν μέχρι το 5^ο παιχνίδι ήμουν σχεδόν άγρυπνος αφού κοιμήθηκα ελάχιστα. Είναι μεγάλη η πίεση. Αν είχα μια εμπειρία 20-30 χρόνων ίσως να το διαχειριζόμουν διαφορετικά».

-Η Σόνια πως το έζησε όλο αυτό;

«Αν δεν την είχα στο πλευρό μου δεν ξέρω κι εγώ τι θα γινόταν… Ευτυχώς ξέρει από επαγγελματικό αθλητισμό και τις καταστάσεις που δημιουργούνται γιατί ειλικρινά δεν ξέρω ποια γυναίκα θα με άντεχε».

-Συζητάτε και θέματα της ομάδας, εννοώ σου δίνει κάποιες συμβουλές για το πως να διαχειριστείς καταστάσεις;

«Όχι, όχι γιατί όπως μου λέει όποτε μιλάμε για βόλεϊ τσακωνόμαστε (γέλια). Γενικά όμως λόγω της εμπειρίας της ξέρει πολύ καλά πότε πρέπει να μιλήσει και πότε όχι».

-Μετά από την εμπειρία των τελικών νιώθεις ότι έχεις μεγαλώσει προπονητικά;

«Θα σου πω κάτι όσο περίεργο κι αν ακουστεί. Για μένα πιο δύσκολοι ήταν οι αγώνες στα προημιτελικά και στα ημιτελικά παρά οι τελικοί. Γιατί αν αποκλειστείς εκεί είναι πραγματικά μεγάλη αποτυχία. Στους τελικούς μέχρι το 4ο ματς ήμουν πιο χαλαρός. Γενικά πρέπει να πω ότι το κλαμπ δεν μας έβαλε ποτέ πίεση και ειδικά στα κορίτσια…

-Γιάννη με το χέρι στην καρδιά αν σου έλεγε κανείς πριν από 5 χρόνια ότι θα ζούσες όλα όσα έχεις ζήσει τους τελευταίους μήνες θα τον πίστευες;

«(γέλια)… Αν μου έλεγε κάποιος ότι θα γίνω προπονητής ή θα φύγω από την Ελλάδα θα του έλεγα ότι είναι τρελός το ίδιο θα έλεγε και η Σόνια, η οποία δεν πίστευε ότι θα έφευγα ποτέ από την Ελλάδα…

Το ότι θα γινόμουν πρώτος προπονητής αυτό κι αν μου φαινόταν απίστευτο! Γενικά πάντα ξεκινάω από χαμηλά και ανεβαίνω σκαλί, σκαλί. Όταν ξεκινάς έτσι βλέπεις πως είναι η κατάσταση, εκτιμάς πράγματα και είναι πολύ σημαντικό να έχεις περάσει απ’ όλα τα στάδια».

Από τον Χολαργό στον Βύρωνα κι αντί για την ΑΕΚ στον Ολυμπιακό

Κι αν αυτά που έχει πετύχει μέσα σε λίγα χρόνια στην Γερμανία είναι από μόνα τους ένα… βιβλίο, εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η πορεία του στο βόλεϊ πριν έρθει η στιγμή της (πρώτης) καταξίωσης.

Με το… φιλέ έμπλεξε σε σχετικά μεγάλη ηλικία και το οφείλει στον προπονητή του ΓΑΣ Χολαργού Γιάννη Παντελίδη.

«Είχε έρθει στο σχολείο για να βρει παιδιά, με είδε να παίζω κι έτσι ξεκίνησα», θυμάται ο ίδιος.

Ο Γιάννης καθιερώθηκε ως πασαδόρος και λίγα χρόνια αργότερα βρέθηκε στην ομάδα του Βύρωνα με προπονητή τον Τέλη Σωτήρχο, τον δεύτερο άνθρωπο που σημάδεψε την καριέρα του.

«Το 2011 είχα πρόταση από την ΑΕΚ και την Ερυθραία για να παίξω στην Α2, ωστόσο ο Τέλης ήρθε και μου είπε ότι θέλει να τον ακολουθήσω στον Ολυμπιακό όπου θα αναλάμβανε τη γυναικεία ομάδα. Εγώ δεν ήμουν ζεστός, αλλά ο Τέλης επέμενε πολύ, μου έλεγε ότι θα μάθω το data volley, θα έχω ένα δεύτερο εισόδημα πέρα από την Τράπεζα και τελικά με έπεισε».

Μόνο που υπήρχε κι ένα άλλο πρόβλημα, το οποίο είχε να κάνει με το γεγονός ότι η αγαπημένη του Σόνια Μποροβίντσεκ, έχοντας παίξει σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, εκείνη τη χρονιά θα φορούσε τη φανέλα της ΑΕΚ που ήταν μαζί με τους δύο αιώνιους οι διεκδικητές των τίτλων!

 «Και τι θα πουν από την ΑΕΚ;», ήταν η αυθόρμητη αντίδραση της Σόνιας όταν ενημερώθηκε για την πρόταση που είχε Γιάννης με τον τελευταίο να ενημερώνει προσωπικά τον Κώστα Παπαδημητρίου για την απόφαση του…

Προφανώς και δεν άκουσε το «καλή επιτυχία», ωστόσο τα δύσκολα ήρθαν την σεζόν 2012-2013 όταν ΑΕΚ και Ολυμπιακός βρέθηκαν αντιμέτωποι στον τελικό του πρωταθλήματος με την ΑΕΚ να προηγείται με 2-0 νίκες, αλλά τον Ολυμπιακό να παίρνει τον τίτλο επικρατώντας στο κατάμεστο κλειστό του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας στον 5^ο τελικό και κατακτώντας το πρώτο του πρωτάθλημα.

-Αλήθεια πως είναι να παίζεις σε μια σειρά τελικών αντίπαλος με τη γυναίκα σου;

«Το χειρότερο ήταν ο 5^ος τελικός (γέλια). Η Σόνια ξύπνησε νωρίς το πρωί και έβαλε τέρμα τη μουσική για να… πορωθεί. Όπως καταλαβαίνεις εγώ δεν μπορούσα να μείνω και έφυγα πολύ νωρίς από το για το κλειστό του Ρέντη όπου περίμενα αρκετές ώρες για να έρθει η ομάδα και να φύγουμε για τη Νέα Φιλαδέλφεια. Στο τέλος του αγώνα ήρθε και μου έδωσε συγχαρητήρια αλλά ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Ακόμη και τώρα όταν το φέρνει η κουβέντα καμία φορά νευριάζει. Δεν ήταν εύκολο καθόλου να είναι ο ένας χαρούμενος και η άλλη λυπημένη».

Η απόφαση για την ξενιτιά

Με τον Ολυμπιακό να έχει κατακτήσει τον πρώτο ιστορικά τίτλο του, η αποχώρηση του Σωτήρχου ήταν έκπληξη, ωστόσο η αποχώρηση του Αθανασόπουλου δεν είχε σχέση μ’ αυτήν.

«Πριν φύγει ο Τέλης είχα πει ότι θα φύγω έξω με την Σόνια γιατί έβλεπα την κατάσταση που διαμορφωνόταν στην Ελλάδα με την κρίση, αντιλαμβανόμουν κάποια πράγματα κι από την δουλειά στην τράπεζα κι εκεί είπα ότι αν δεν τολμήσω τώρα στα 32 μου να κάνω κάτι τέτοιο πότε θα το κάνω».

Έτσι λοιπόν το 2013 μετακομίζουν στην Τσεχία και στο Προστέγιοβ, εκεί όπου αγωνίζεται η Σόνια κι ο Γιάννης αρχικά αναλαμβάνει τα τμήματα υποδομών, ωστόσο με τα περισσότερα κοριτσάκια να μη μιλούν αγγλικά, περιορίζεται σε ρόλο σκάουτινγκ στη γυναικεία ομάδα, για να ακολουθήσει ένα χρόνο αργότερα η πρόταση του Γκιγιέρμο Ναράνχο να βρεθεί ως βοηθός του στην Στουτγάρδη και λίγο πολύ τα υπόλοιπα είναι γνωστά με αποκορύφωμα τη φετινή χρονιά.

«Αυτό που έχει γίνει φέτος πραγματικά δεν μπορώ να το πιστέψω. Σίγουρα δεν μπορώ να πιστέψω ακόμη ότι θα είμαι προπονητής σε μια Εθνική ομάδα και στη Τσεχία. Κατακτήσαμε τον τίτλο με την Στουτγάρδη, φτάσαμε στους του Champions League κι έπαιξα αντίπαλος με τον κόουτς Μπαρμπολίνι, τον οποίο είχα επισκεφτεί πριν από 12 χρόνια για να δω από κοντά τις προπονήσεις του. Όταν έπαιζα ακόμη βόλεϊ μάζευα λεφτά και πήγαινα με φίλους προπονητές και βλέπαμε αγώνες και προπονήσεις ομάδων στο εξωτερικό, αλλά τότε να σου πω την αλήθεια δεν κοιτούσα ιδιαίτερα τις γυναίκες»

-Υπάρχει κάποια ατάκα που σου έχει πει αντίπαλος προπονητής και την έχεις συγκρατήσει;

«Όταν είχε έρθει ο Τζιοβάνι Καπράρα να παίξει στην Στουτγάρδη και μπήκε στο γήπεδο είχε πάθει… σοκ! ‘Τι γήπεδο είναι αυτό;’ μου έλεγε συνέχεια. Η αλήθεια είναι ότι στην Ιταλία μπορεί να ξοδεύουν πολλά λεφτά για αθλήτριες, αλλά στις εγκαταστάσεις έχουν μείνει αρκετά πίσω, ενώ εδώ στην Γερμανία λειτουργούν διαφορετικά και με ακόμη μεγαλύτερη οργάνωση.

Επίσης όταν ακούς από τον Τζιοβάνι Γκουϊντέτι ‘μου αρέσει πολύ η ομάδα και η δουλειά που κάνετε’, ε λογικό είναι να παίρνει τα πάνω σου και να το χαίρεσαι».

Όση ώρα μιλάμε αλλά κι από τις όποιες επαφές είχαμε προγενέστερα, διαμορφώνω την άποψη ότι από μικρός εσύ ήσουν η ψυχή της παρέας…

«Ναι πάντα! Γιατί η λογική μου είναι να περνάω πάντα καλά…»

-Κι αυτή είναι η φιλοσοφία που περνάς και στην ομάδα;

«Μιλώντας στα κορίτσια της έλεγα ότι πρέπει να εκτιμούμε αυτά που έχουμε. Έξω υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που δουλεύουν για 500 ευρώ, κάτι που έχω κάνει κι εγώ, ενώ εσείς παίρνετε κάποια καλά λεφτά κάνοντας αυτό που αγαπάτε. Δεν χρειάζεται πάντα η φωνή για να περάσεις κάτι, αρκεί να προσπαθούν και να το δείχνουν»

Υπάρχουν φορές που βγαίνεις εκτός εαυτού;

«Σίγουρα… Κάποιες φορές χρειάζεται, αλλά ευτυχώς όχι πολλές»

-Πότε φεύγεις για την Τσεχία;

«Κανονικά έπρεπε να είμαι εκεί από την περασμένη Δευτέρα, αλλά πήγα σε ένα ταξίδι αστραπή και θα πάω ξανά σήμερα (Τρίτη) το βράδυ. Την περασμένη Δευτέρα ήταν η πρώτη συγκέντρωση και παρόλο που ήξεραν ότι είχαμε τους τελικούς και δε με περίμεναν, πήρα το αμάξι, οδήγησα για 7 ώρες, κοιμήθηκα για ένα δίωρο, πήγε στην ομάδα μίλησα για 10-15 λεπτά και επέστρεψε Στουτγάρδη. Αισθάνθηκα ότι είχα την υποχρέωση να το κάνω γιατί πραγματικά ο τρόπος με τον οποίο με προσέγγισαν ήταν εκπληκτικός. Ήρθε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας και ο Γενικός γραμματέας και μου ανέλυσαν το πλάνο που έχουν για την ομάδα μετά την αποτυχία πρόκρισης στο φετινό Ευρωβόλεϊ. Το συμβόλαιο μου είναι διετές αλλά αν προκριθούμε στο Ευρωβόλεϊ ανανεώνεται αυτόματα. Είχαν πάρει πληροφορίες για μένα από την Προστέγιοβ και γενικά έδειξαν μεγάλη επιθυμία και επιμονή για να συνεργαστούμε και το πρότζεκτ είναι πραγματικά πολύ καλό».

Περίπτωση επιστροφής σου στην Ελλάδα υπάρχει;

«Υπήρξαν κάποιες κρούσεις. Δεν είναι στα άμεσα σχέδια μου, ωστόσο ποτέ μη λες ποτέ».

Υποδοχή στο στούντιο με συρτάκι και η… κίτρινη κάρτα

Από το βράδυ του Σαββάτου ο Γιάννης Αθανασόπουλος και τα κορίτσια του είναι τα πρόσωπα της πόλης και όλη η ομάδα βρέθηκε στο στούντιο τηλεοπτικού σταθμού, με την παρουσίαση του Έλληνα προπονητή να γίνεται με… συρτάκι.

Ωστόσο μπορεί να πήρε το πρωτάθλημα, αλλά δεν γλίτωσε την παρατήρηση ότι έχοντας συμπληρώσει πέντε χρόνια στην ομάδα, αλλά ακόμη δεν μιλάει γερμανικά.

Συρτάκι πάντως χόρεψαν και τα κορίτσια όλης της ομάδας σε άλλη τηλεοπτική εκπομπή.

Τα μαθήματα χορού πάντως είχαν ξεκινήσει από το… γήπεδο λίγο μετά το τέλος του τελικού.

https://www.facebook.com/allianz.mtv.stuttgart/videos/1920195498085734/