Εθνική ανδρών: Η χαμένη ευκαιρία, το ταβάνι και ο… Μπλεν

«Είσαι κι εσύ ένας από αυτούς που πίστευε ότι η Εθνική γυναικών θα πήγαινε καλύτερα από εμάς;», με είχε ρωτήσει ένας από τους Έλληνες διεθνείς τα ξημερώματα που η αποστολή αναχωρούσε για την Τσεχία όπου δώσαμε τα τελευταία μας φιλικά.

του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]

«Ναι…», ήταν η απάντηση μου και χαμογέλασε δείχνοντας τη διαφωνία του, αλλά όπως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος κι οι δύο μας είχαμε άδικο. Το τελικό 0/5 της Εθνικής ανδρών στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μπορεί να ήρθε με διαφορετικό τρόπο, αλλά ο επίλογος ήταν ίδιος. Και φυσικά το 0/10 στα δύο τουρνουά δεν είναι λόγος για να πανηγυρίσεις όσο καλά κι αν έπαιξες (ή δεν έπαιξες).

Οι γυναίκες με εμφανίσεις μακριά από τα στάνταρντς τους είχαν μια τελευταία ευκαιρία κόντρα στην Τσεχία αλλά τη χάσαnε, οι άνδρες με συγκλονιστική προσπάθεια κόντρα σε Ουκρανία, Πολωνία, Σερβία είχαν επίσης μια τελευταία ευκαιρία κόντρα στην Πορτογαλία αλλά κι εκεί ήρθε η ήττα με 3-1.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η εθνική ανδρών άγγιξε τα όρια της και από αυτήν την άποψη δεν μπορεί να υπάρχει κανένα παράπονο. Σίγουρα ο καθένας μπορεί να έχει τις ενστάσεις του για τη διαχείριση από το προπονητικό τιμ ωστόσο το ερώτημα είναι αν έχουμε αντιληφθεί όλοι μας που ακριβώς βρισκόμαστε στο Ευρωπαϊκό βολεϊκό γίγνεσθαι τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Προφανώς και ήταν μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία το να νικήσουμε την Πορτογαλία κα να περάσουμε στους 16 για δεύτερη συνεχόμενη φορά αλλά η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι σε επίπεδο ανδρών αυτή τη στιγμή είμαστε από το 13-14 και κάτω… Κι η ομάδα στην Πολωνία από ένα σημείο και μετά έκανε κατάθεση ψυχής αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό.

Στα αρνητικά του τουρνουά ότι για δεύτερη φορά χάνουμε έναν τελικό με την Πορτογαλία κι αυτή τη φορά κόστισε (το 2019 περάσαμε στη διαφορά των πόντων μετά την αυτοκτονία των Πορτογάλων με τους Ρουμάνους) αλλά δύο χρόνια αργότερα η Εθνική παρατάχθηκε με τρία παιδιά που έπαιζαν για πρώτη φορά σε μια μεγάλη διοργάνωση (Κασαμπαλής, Ανδρεόπουλος, Μούχλιας) κι έναν τέταρτο (Παπαλεξίου) που ελάχιστα έπαιζε στις ομάδες του.

Ο Μούχλιας όπως κι η Ανθούλη στις γυναίκες είναι το μέλλον, κι ο μικρός από το Σουφλί ας μην ξεχνάμε ότι έχει μηδαμινές παραστάσεις ακόμη κι από την βολεϊ λιγκ ενώ προέρχονταν από ένα σοβαρό διπλό χειρουργείο.

Κι όσο κι αν οι άνδρες δεν έχουν το άλλοθι των γυναικών, καθώς το δικό τους πρωτάθλημα διεξήχθη σχεδόν κανονικά, η αλήθεια είναι ότι από την Εθνική ομάδα πέρα από τις δεδομένες αγωνιστικές αδυναμίες που έχει της λείπει η τριβή με το υψηλό επίπεδο. Να βλέπει συνεχώς που πρέπει να φτάσει για να μπορεί να ελπίζει ότι κάποια στιγμή η πρόκριση στους 16 δεν θα είναι ο βασικός της στόχος… Για να μπορεί να πιστεύει ότι όντως σε δύο χρόνια θα μπορεί να είναι καλύτερη.

ΥΓ1: Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος για όσους τον ξέρουν είναι τρομερός ατακαδόρος και με απίστευτη αίσθηση του χιούμορ… Και το απέδειξε περίτρανα με την φωτογραφία που ανέβασε με τον Λοράν Μπλεν το βράδυ της Πέμπτης.

Ο Έλληνας ομοσπονδιακός τεχνικός διατηρεί εδώ και χρόνια επαφή με τον Γάλλο τεχνικό (προσοχή δεν λέμε ότι είναι φίλοι) με τον οποίο γνωρίζονται από την εποχή που ήταν αθλητές… Ωστόσο η φωτογραφία προφανώς ανέβηκε για να τρολάρει την πρόταση του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη. Πάλι καλά που δεν έγραψε και καμία ατάκα «… μόλις παρέδωσα την έκθεση μου στο νέο προπονητή της Εθνικής ανδρών».

ΥΓ2: Αυτό πάντως που θέλουμε να δούμε από τον Ομοσπονδιακό τεχνικό είναι συγκεκριμένες προτάσεις για το πρωτάθλημα της βόλεϊ λιγκ, αλλά και όλη την πυραμίδα του ανδρικού βόλεϊ.

ΥΓ3: Το blame game στην Ελλάδα είναι εθνικό σπορ και το ανάθεμα πέφτει πιο εύκολα από τα.. μπινελίκια. Κάποια στιγμή όμως όλοι όσοι κρίνουν αυτή τη φουρνιά και την προηγούμενη, συγκρίνοντας την με περασμένα μεγαλεία ας θυμηθούν τις καταστάσεις που υπήρχαν τις προηγούμενες δεκαετίες και τι ισχύει σήμερα… Κι αν δεν μπορούν να το θυμηθούν θα το κάνουμε σύντομα εμείς.