Connect with us

STORY

Είναι τρελοί οι Βέλγοι

Published

on

Η προχθεσινή νίκη της εθνικής Βελγίου μέσα στο Ζάγκρεμπ με 1-2 επί της Κροατίας, που σφράγισε και επίσημα το εισιτήριό της για το Μουντιάλ της Βραζιλίας το ερχόμενο καλοκαίρι, ήταν κάτι περισσότερο από μία απλή αθλητική επιτυχία. Κι αυτό γιατί κατάφερε, μετά από πολύ καιρό, να βγάλει τους Βέλγους στους δρόμους της διχασμένης αυτής χώρας και πάλι ενωμένους, επαναφέροντας ξανά στο προσκήνιο τον ξεχασμένο όρο «βελγικότητα» (belgitude). Ή μήπως όχι;

Του Νίκου Κούδα
[email protected]

Για μία χώρα η πρωτεύουσα της οποίας είναι η φυσική έδρα και το διοικητικό κέντρο της ενωμένης Ευρώπης, το Βέλγιο αποτελεί τον ορισμό της λέξης οξύμωρο. Κι αυτό γιατί αν και στις Βρυξέλλες εδρεύουν δύο από τα κεντρικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Συμβούλιο της Ε.Ε., η έννοια «ενωμένος» κάθε άλλο παρά χαρακτηρίζει τον βελγικό λαό.

Χωρισμένοι ανάμεσα σε δύο ταυτότητες, από τη μία την ολλανδική, της φλαμανδόφωνης Φλάνδρας του Βορρά και από την άλλη τη γαλλική, της γαλλόφωνης Βαλλωνίας του Νότου, ιστορικά οι Βέλγοι σπάνια έβρισκαν αφορμές για να αισθανθούν ως ομοούσιος και αδιαίρετος λαός. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στις 17 Φεβρουαρίου 2011 έσπασαν το παγκόσμιο ρεκόρ ακυβερνησίας (!) που ως τότε κατείχε το Ιράκ, αδυνατώντας επί 250 ημέρες να εκλέξουν κυβέρνηση κοινής αποδοχής, και δικαιώνοντας σύμφωνα με τον βελγικό Τύπο «τη φήμη του Βελγίου ως πατρίδα του σουρεαλισμού». Η κυβέρνηση συνασπισμού έξι κομμάτων ορκίστηκε τελικά τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, μετά από 540 συναπτές ημέρες πρωτοφανούς πολιτικής κρίσης.
Έτσι, λοιπόν, η πρόκριση των «κόκκινων διαβόλων» σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου για πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια, σε συνδυασμό με τη στέψη του νέου βασιλιά της χώρας Φίλιππου τον περασμένο Ιούλιο, καθώς και τη βράβευση ενός Βέλγου με Νόμπελ (Φρανσουά Ενγκλέρ, Νόμπελ Φυσικής) για πρώτη φορά από το 1977, έφερε στο διχασμένο βελγικό έθνος έναν άνεμο ευφορίας και υπερηφάνειας μετά από πολύ καιρό. Παρ’ όλα αυτά, η επίτευξη της πολυπόθητης «βελγικότητας», δηλαδή μίας κοινής εθνικής ταυτότητας, φαίνεται πως εξακολουθεί να παραμένει άπιαστο όνειρο.

«Αυτά τα χρώματα της σημαίας ζωγραφισμένα στα μάγουλα; Δε με ενδιαφέρει η βελγική σημαία, με αφήνει παγερά αδιάφορο», δήλωσε με έμφαση ο 62χρονος Γιαν Πόιμανς, πρόεδρος του φλαμανδικού κοινοβουλίου, σε συνέντευξή του σε βελγικό περιοδικό. Μάλιστα διευκρίνισε ότι πληροφορήθηκε για τη νίκη επί της Σκωτίας με 2-0 τον Σεπτέμβριο από τις εφημερίδες και ότι λυπήθηκε για τους Σκωτσέζους, οι οποίοι βρίσκονται κι αυτοί σε διαδικασία ανεξαρτητοποίησης από τους Άγγλους (το σχετικό δημοψήφισμα θα λάβει χώρα μέσα στο 2014).
Φυσικά την άποψή του συμμερίζεται και ο Μπαρτ Ντε Βέβερ, δήμαρχος της Αμβέρσας και ηγετικό στέλεχος του αποσχιστικού φλαμανδικού κόμματος N-VA (Nieuw-Vlaamse Alliantie, «Νέα Φλαμανδική Συμμαχία»), που επιδιώκει ανοιχτά την ανεξαρτητοποίηση της φλαμανδικής κοινότητας. Σε συνέντευξή του σε τηλεοπτικό σταθμό της χώρας, ο Ντε Βέβερ επισήμανε ότι υποστηρίζει την Εθνική ομάδα απλά και μόνο επειδή συμμετέχουν σε αυτήν ορισμένοι Φλαμανδοί ποδοσφαιριστές, ωστόσο αν και πιέστηκε από τον δημοσιογράφο να εκστομίσει ρητά τη φράση «υποστηρίζω το Βέλγιο», δεν θέλησε να το κάνει!

Απ’ ό,τι δείχνουν πάντως οι δημοσκοπήσεις, δε συντάσσονται όλοι οι Φλαμανδοί πολίτες με τις ακραίες απόψεις των πολιτικών ταγών τους, αφού πολλοί από τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους του N-VA δεν έχουν απαραίτητα και αποσχιστικές τάσεις. Αντιθέτως, υποστηρίζουν με θέρμη την εθνική τους ομάδα, σε μία ακόμη εκδήλωση… βελγικού τύπου «σχιζοφρένειας». Είναι μάλιστα ενδεικτικό ότι σύμφωνα με γκάλοπ που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή, το ποσοστό του κόμματος στη Φλάνδρα έπεσε κάτω από το 30% για πρώτη φορά από το 2010.
«Είναι ενοχλητικό για τους Φλαμανδούς αποσχιστικούς το γεγονός ότι η Εθνική ομάδα τα πηγαίνει τόσο καλά, γιατί όπως και να το κάνουμε, δημιουργεί πράγματι ένα εθνικό βελγικό συναίσθημα», δήλωσε στο πρακτορείο Reuters ο Ντέιβ Σιναρντέ, πολιτικός επιστήμονας στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών.
Πάντως οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές κρατούν διακριτικά τις απαιτούμενες αποστάσεις από το ζήτημα. Μόνο ο γεννημένος στις Βρυξέλλες, αρχηγός της ομάδας, Βενσάν Κομπανί, έριξε… τη μπηχτή του προς τον δήμαρχο Ντε Βέβερ, ο οποίος μετά τη νίκη του στις δημοτικές εκλογές είχε δηλώσει πως «η πόλη είναι για όλους μας, αλλά ειδικά απόψε είναι για μας».
Έτσι, μετά τη νίκη επί της Σκωτίας, ο Κομπανί έγραψε στο Twitter με σαφή διάθεση ειρωνείας: «Περήφανος για την ομάδα μου, περήφανος για τους οπαδούς μας, περήφανος για τη χώρα μας. Το Βέλγιο είναι για όλους, αλλά ειδικά απόψε είναι για μας».
Είναι τρελοί αυτοί οι Βέλγοι…

Οι απόψεις - editorial που δημοσιεύονται στο Sportsfeed απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Sportsfeed το οποίο τηρεί πιστά τις αρχές της ελευθεροτυπίας: Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης. Copyright © 2022 Sportsfeed.gr

*/