Μια επαναστατική ιδέα του αιρετικού Λάζαρου Παπαδόπουλου που βρήκε σύμφωνους την υπόλοιπη παρέα του GBA, Διαμαντίδη, Χατζηβρέττα και Χαραλαμπίδη, αποτελεί την αιτία δημιουργίας και συγγραφής του βιβλίου “Θεσσαλονίκη, η πόλη του μπάσκετ” από τους δημοσιογράφους Παναγιώτη Χορόζογλου, Βασίλη Βλαχόπουλο, Νίκο Καραγιώργη και Γιώργο Συρίδη. Αν αγαπάτε το μπάσκετ, αυτό το βιβλίο δεν πρέπει να λείπει από τη βιβλιοθήκη σας, καθώς αποτελεί το κορυφαίο από όλα όσα έχουν εκδοθεί, με θέμα το μπάσκετ.
του Θανάση Νικολάου
[email protected]
follow me @ThanNikolaou
Η ιδέα του Λάζαρου εκφράστηκε λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2012, στη γαλαρία ενός πούλμαν, καθώς αυτό διένυε τον δρόμο της επιστροφής από τις Σέρρες προς τη Θεσσαλονίκη και στη διάρκεια μίας συζήτησης με βασικό αντικείμενο την ιστορία του μπάσκετ της Θεσσαλονίκης. Ακολούθησε ένα διαφορετικό ταξίδι, επί της λεπτής διαχωριστικής γραμμής που βρίσκεται ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη. Οι συγγραφείς του βιβλίου κυριολεκτικά εξάντλησαν κάθε περιθώρειο έρευνας, διαθέτοντας ατελείωτες ώρες προκειμένου το αποτέλεσμα να είναι αυτό που απολαμβάνουμε σήμερα. Άλλωστε η συγγραφή ιστορίας, είναι από τα πλέον δύσκολα εγχειρήματα.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα λεύκωμα του μπάσκετ της Θεσσαλονίκης. Περιγράφονται ανέκδοτες ιστορίες και μαρτυρίες από το 1919 μέχρι και σήμερα, όλες οι μεγάλες και μικρές στιγμές ενός αθλήματος που θεωρείται το αγαπημένο των Ελλήνων και έχει προσφέρει χαρές όσο κανένα άλλο, ενώ υπάρχει και η συνεργασία με το γνωστό πανεπιστήμιο του Σπρίνγκφιλντ, το οποίο έδωσε άδεια για την χρήση ορισμένων σπάνιων φωτογραφιών των ιδρυτών του ελληνικού μπάσκετ.
Από τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα του βιβλίου είναι τα λόγια του Θόδωρου Ροδόπουλου για τον “μέντορά” του στη ΧΑΝΘ, Μίμη Τσικίνα:
“Εγώ έπαιζα στην παιδική ομάδα της ΧΑΝΘ και ήμουν ένα χρόνο πιο μικρός. Ήταν ο Λάκης Τσάβας, ο Καλπίδης, οι 1943 γεννηθέντες. Εγώ ήμουν το 1944, αλλά ήμουν πάντα στην ομάδα. Ο Τσικίνας έκανε ένα ροτέισον. Ο 10ος, 11ος και 12ος παίκτης έμπαινε εναλλάξ σε κάθε αγώνα στην 12αδα, με τους 13ο, 14ο και 15ο της ομάδας. Μέχρι τον 9ο παίκτη, ήταν όλοι σταθεροί. Εγώ ήμουν μέσα στους εννιά. Σε ένα ματς, ο Tσικίνας δεν μπορούσε να έρθει γιατί ήταν και διευθυντής στη ΧΑΝΘ και είχε δουλειά. Στέλνει έναν παίκτη, ονόματι Κυριάκη. Δεν με πολυγουστάριζε εμένα. Αντί να βγάλει τους τρεις, βγάζει εμένα. Τσαντίστηκα! Πάω στον Τσικίνα και του λέω: «Δεν θα ξαναπαίξω μπάσκετ».
Ο Τσικίνας ήξερε πόσο τρελαίνομαι για το μπάσκετ. Μου απαντάει: «Εντάξει, φέρε τα ρούχα σου». Ήταν κάτι αμερικάνικα ρούχα που είχαμε. Παιδάκι εγώ τότε, αναρωτιέμαι από μέσα μου «Δεν θα μου πει τώρα να μείνω; Δεν θα με παρακαλέσει; Αφού είμαι καλός…». Δεν μιλάει ο Τσικίνας καθόλου. Κάποια στιγμή πάω και τον βρίσκω και του λέω: «Θέλω να ξαναπαίξω». Γυρίζει και μου λέει: «Τώρα θα παίξεις με τις δικές μου συνθήκες». Και άρχισε να με βρίζει, να με ξεσκίζει. Για να μου σπάσει τον τσαμπουκά. Έλεγα από μέσα μου: «Δεν θα γίνω καλύτερος παίκτης; Θα σε… πηδήξω!».
Πάω Εθνική Εφήβων με τον Κολοκυθά και άλλους, αν θυμάμαι καλά το 1963, στο Λομ της Βουλγαρίας. Έγινε το Βαλκανικό πρωτάθλημα Εφήβων και βγήκα ο καλύτερος πλέι μέικερ του τουρνουά. Του πάω τη φανέλα μου δώρο. Μόλις με βλέπει να του δίνω τη φανέλα μου τρόμαξε. Μου είχε αλλάξει την πίστη…
«Κυρ Μίμη μετά χαράς δίνω τη φανέλα γιατί μου κάνατε καλό. Δεν ειρωνεύομαι αυτή τη στιγμή. Με κάνατε καλό με το ότι με τσιγκλίσατε. Κατάλαβα ότι το κάνατε για να γίνω καλύτερος».
