Όταν ολόκληρος πρόεδρος μίας αθλητικής ομοσπονδίας σου δηλώνει ευθαρσώς ότι εκτελεί ακόμη και χρέη οδηγού χάριν οικονομίας , τότε αντιλαμβάνεσαι ότι ο ελληνικός αθλητισμός έχει πάρει λάθος δρόμο.
του Νίκου Κούδα
[email protected] follow me @nkoudas
Τα λόγια του Γιάννη Καρρά, ισχυρού άνδρα της Ελληνικής Κωπηλατικής Ομοσπονδίας Φίλαθλων Ναυτικών Σωματείων (ΕΚΟΦΝΣ), ήχησαν στα αυτιά μου παράξενα, τραγελαφικά. Δεν είναι άλλωστε και το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο να ακούς από επίσημα χείλη ότι μία Eθνική ομοσπονδία σκέφτεται ακόμη και τις διεθνείς τηλεφωνικές κλήσεις που πρέπει να πραγματοποιήσει, γιατί πολύ απλά ο λογαριασμός… δε βγαίνει. Δυστυχώς, εκεί κατάντησε τον ελληνικό αθλητισμό η -κακώς εννοούμενη- λιτότητα της Πολιτείας μας. Μίας Πολιτείας που ωστόσο ξέρει πολύ καλά να σπεύδει για φωτογραφήσεις και τηλεοπτικές χειραψίες με τους αθλητές, όταν εκείνοι κερδίσουν κάποιο μετάλλιο διεθνούς διοργάνωσης. Τότε, βλέπετε, ο αθλητισμός είναι χρήσιμος.
Παρ’ όλες τις δυσκολίες όμως, η κωπηλασία κρατάει σταθερά ψηλά τη σημαία των διακρίσεων, ως το αγώνισμα με τα περισσότερα κερδισμένα μετάλλια τα τελευταία χρόνια, μεταξύ των οποίων και 3 Ολυμπιακά στις τρεις τελευταίες διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων. Φυσικά δεν είναι μόνο η κωπηλασία, καθώς πολλές ακόμη ομοσπονδίες Ολυμπιακών αγωνισμάτων, που υφίστανται το «μαχαίρι» στις κρατικές επιχορηγήσεις που τους είναι απαραίτητες για να επιβιώσουν, συνεχίζουν να φέρνουν συστηματικά μεγάλες επιτυχίες, με μοναδικό όπλο την αγάπη και το μεράκι των διοικούντων, των αθλητών και των προπονητών τους.
Ως πότε όμως θα αρκούν αυτά για να μπορούν οι Έλληνες αθλητές να κάνουν την υπέρβαση κόντρα σε αθλητές καλύτερα προπονημένους, εξοπλισμένους και σαφώς απείρως πιο προσεγμένους από τις χώρες τους; Ως πότε θα φτάνουν οι συγκινητικές πρωτοβουλίες απλών πολιτών, όπως εκείνη των Ελλήνων ομογενών της Αυστραλίας που κάλυψαν όλα τα έξοδα των Λευτέρη Κόνσολα και Σπύρου Γιάνναρου στο παγκόσμιο κύπελλο κωπηλασίας στο Σίδνεϊ; Όσο υπάρχουν άνθρωποι;
Ας ελπίσουμε η πρόσφατη εξαγγελία περί επιστροφής των επιχορηγήσεων στα περσινά -τουλάχιστον- επίπεδα να αποτελέσει την απαρχή μίας καλύτερης αντιμετώπισης των ομοσπονδιών από πλευράς του επίσημου κράτους. Γιατί ο αθλητισμός, ειδικά των παραμελημένων αγωνισμάτων, αποτελεί το «βαρύ χαρτί» αυτής της μικρής χώρας και σίγουρα δεν του πρέπει να τον θυμούνται μόνο όταν προσφέρει ευκαιρίες για φλας…
