Δύο παλαιστές που αγωνίστηκαν για κάτι παραπάνω από μία απλή νίκη, έγραψαν ιστορία πριν από 102 χρόνια.
του Ηλία Τάταλα
[email protected]
Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα πάλης, που διεξάγεται αυτές τις μέρες στο Ουζμπεκιστάν, κάθε αγώνας διαρκεί έξι λεπτά, με ενδιάμεσο διάλειμμα ενός λεπτού. Για να φτάσει ένας αθλητής στο χρυσό μετάλλιο πρέπει να παλέψει μάξιμουμ 36 λεπτά σε διάρκεια μίας ημέρας και φυσικά στο τέλος είναι κατάκοπος.
Φανταστείτε δύο ανθρώπους να παλεύουν για 11 ώρες και 30 λεπτά. Αυτό συνέβη το 1912, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης, όταν στον ημιτελικό των μεσαίων βαρών της ελληνορωμαϊκής βρέθηκαν αντίπαλοι ο Εσθονός Κλέιν και ο Φινλανδός Ασικάινεν.
Ο Κλέιν επέλεξε να αγωνιστεί με τη σημαία της τσαρικής Ρωσίας και όχι τα χρώματα της πατρίδας του. Στον αντίποδα ο Ασικάινεν κουβαλούσε μαζί του την έχθρα των συμπατριωτών του εναντίον της Ρωσίας, που ήλεγχε τη Φινλανδία από το 1809.
Ο αγώνας ξεκίνησε κάτω από τον καυτό ήλιο σε υπαίθρια παλαίστρα. Μετά την πρώτη ώρα οι κριτές επέτρεψαν να γίνει διάλλειμα. Οι ώρες περνούσαν και κάθε τριάντα λεπτά οι παλαιστές, που πλέον πάλευαν για κάτι παραπάνω από μία απλή νίκη, ξεκουράζονταν για λίγα λεπτά. Νύχτωσε και εκείνοι συνέχιζαν, μέχρι που τελικά, μετά από 11 ώρες και 30 λεπτά ο Κλέιν αναδείχθηκε νικητής ακινητοποιώντας τους ώμους του Φινλανδού στο έδαφος.
Ωστόσο, εκείνος που έγινε ήρωας στην πατρίδα του ήταν ο Ασικάινεν που μετατράπηκε σε σύμβολο της αντίστασης ενάντια στον δυνατό. Για τον Κλέιν, που δεν έδρεψε δάφνες, ίσως να μέτρησε η επιλογή της σημαίας, αλλά και το γεγονός ότι την επόμενη μέρα δεν κατέβηκε να αγωνιστεί στον τελικό κόντρα στον Σουηδό Γιόχανσον, καθώς ήταν εξαντλημένος…
