Ο χθεσινοβραδινός θρίαμβος της Ρόμα με 0-3 επί της Ίντερ, μέσα στο άλλοτε απόρθητο «Τζιουζέπε Μεάτσα», διατήρησε τους πρωτευουσιάνους μόνους πρώτους στην κορυφή της Serie A, με το απόλυτο ρεκόρ των 7 νικών σε 7 αγώνες! Μεγάλος πρωταγωνιστής και του χθεσινού θριάμβου, με 2 γκολ στα πρώτα 40 λεπτά, δεν ήταν άλλος από τον… συνήθη ύποπτο των «τζιαλορόσι», τον εμβληματικό τους αρχηγό Φραντσέσκο Τότι, ο οποίος στα 37 του χρόνια δείχνει να έχει ανακαλύψει το μαγικό ελιξίριο της νιότης.
Του Νίκου Κούδα
[email protected]
Ο «Ιλ Καπιτάνο» είναι ο ζωντανός θρύλος και το καμάρι της ομάδας της αιώνιας πόλης. Γέννημα-θρέμμα της Ρώμης, ο Τότι έχει συνδέσει τη ζωή και την καριέρα του με τους «τζιαλορόσι», όντας ο ρέκορντμαν συμμετοχών και γκολ, με 685 εμφανίσεις και 285 τέρματα αντίστοιχα. Φυσικά η επιρροή και η συνεισφορά του στον σύλλογο δεν μετριέται απλά σε αριθμούς και ρεκόρ, αφού η καταλυτική του παρουσία οδήγησε σταδιακά τη Ρόμα από την αφάνεια της δεκαετίας του ’90, σε αληθινή διεκδικήτρια του «σκουντέτο» μετά από τη μακροχρόνια κυριαρχία του διδύμου Μίλαν-Γιουβέντους. Ήταν εκείνος που το 2001 ανάγκασε τη Γκαζέτα ντελο Σπορ να ασχοληθεί ξανά με τους πρωταθλητές «λύκους», βάζοντας τη Ρώμη και πάλι στον ποδοσφαιρικό χάρτη της Ιταλίας, στον οποίο κυριαρχούσε επί χρόνια ο βιομηχανικός Βορράς, του Τορίνου (Γιουβέντους) και του Μιλάνου (Μίλαν – Ίντερ). Επίδραση αντίστοιχη με εκείνη που είχε ο αξεπέραστος Ντιέγκο Μαραντόνα στη Νάπολι… Αν μάλιστα ο Τότι καταφέρει να οδηγήσει τους Ρωμαίους και πάλι σε κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά τη σεζόν 2000-2001, δηλαδή με απόσταση 13 ολόκληρων χρόνων, θα μιλάμε για έναν ασύλληπτο, χωρίς προηγούμενο, άθλο.
Και αν για πολλούς συναδέλφους του αυτός θα ήταν ο ιδανικός τρόπος για να κλείσουν την καριέρα τους, ο Τότι δεν δείχνει να καταλαβαίνει από ηλικίες, έχοντας ανανεώσει πρόσφατα το συμβόλαιό του ως το 2016, όταν θα είναι αισίως 40 ετών. Μιλάμε δηλαδή για την απόλυτη ενσάρκωση του όρου «παίκτης-σημαία» για μία ομάδα, ένα σπάνιο φαινόμενο ποδοσφαιρικής αφοσίωσης που τείνει πλέον να εκλείψει, με τους τελευταίους του είδους να μετριούνται πλέον στα δάκτυλα του ενός χεριού (Ράιαν Γκιγκς, Πολ Σκόουλς, Στίβεν Τζέραρντ τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα). Είναι δε αξιοσημείωτο το ότι αποτελεί έναν από τους λίγους παίκτες που ποτέ καμία ομάδα δεν μπήκε στη διαδικασία να κάνει προσφορά για να αποκτήσει, μιας και είχε δηλώσει πως δε θα φύγει ποτέ από την αγαπημένη του Ρώμη! Μάλιστα, χαρακτηριστική είναι η ιστορία με τη μητέρα του Τότι, Φιορέλα, η οποία είχε πει όχι σε μία δελεαστικότατη προσφορά της Μίλαν για να τον αποκτήσει, όταν σε ηλικία 12 ετών είχε αρχίσει να τραβάει ήδη επάνω του τα βλέμματα των σκάουτερς. Τελικά, ο μικρός γράφτηκε στα τσικό της Ρόμα το 1989 και τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι ιστορία…
Για τους Ιταλούς, ο Τότι είναι ο τελευταίος αυθεντικός ποδοσφαιριστής-σταρ, αφού ο Μάριο Μπαλοτέλι είναι ένας αυτοκαταστροφικός γελωτοποιός, ο Αλεσάντρο ντελ Πιέρο (που παίζει στην Αυστραλία) θεωρείται πλέον τελειωμένος ποδοσφαιρικά, ενώ ο εκπληκτικός Αντρέα Πίρλο είναι ένας αντι-σταρ χαμηλών τόνων. Αντίθετα, ο «καπιτάνο» συγκεντρώνει επάνω του όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιερώνουν έναν ποδοσφαιριστή ως απόλυτο είδωλο, εφάμιλλο με το στάτους ενός ροκ σταρ:
Αναμφισβήτητη ποδοσφαιρική αξία
Είναι ο κορυφαίος σκόρερ και ρέκορντμαν συμμετοχών στην ιστορία της Ρόμα, με 685 εμφανίσεις και 285 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, καθώς και ο πρώτος εν ενεργεία σκόρερ (και δεύτερος όλων των εποχών) στο Καμπιονάτο, με 230 τέρματα. Επιπλέον, έχει κερδίσει το βραβείο του καλύτερου Ιταλού παίκτη της χρονιάς 5 φορές (επίδοση ρεκόρ) και από 2 φορές το βραβείο του MVP στο Καμπιονάτο και το βραβείο του ωραιότερου γκολ της χρονιάς. Φυσικά, έχει κατακτήσει και την κορυφή του κόσμου με την εθνική Ιταλίας (58 συμμετοχές – 9 γκολ), το 2006 στο Μουντιάλ της Γερμανίας. Το καλύτερο όλων; Έχει αυτά τα ρεκόρ σκοραρίσματος χωρίς να έχει ξεκάθαρη θέση: ούτε εννιάρι, ούτε δεκάρι, ο Τότι είναι η επιτομή του trequartista.
Γυναίκα φωτομοντέλο, ευτυχισμένη οικογένεια
Η πανέμορφη και σαγηνευτική Ιλάρι Μπλάζι, πρώην μοντέλο και τηλεοπτική περσόνα έχει χαρίσει στον Τότι δύο παιδιά, τον Κριστιάν, 8 ετών και τη Σανέλ, 6 ετών. Για να αντιληφθείτε τη λατρεία των Ρωμαίων προς το πρόσωπό τους, (τους αποκαλούν οι «Ιταλοί Μπέκαμ»), όταν παντρεύτηκαν στις 19 Ιουνίου 2005 το συγκεντρωμένο πλήθος θύμισε… πασχαλινή ομιλία του Πάπα στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, ενώ όλα τα έσοδα των διαφημίσεων από την τηλεοπτική κάλυψη του γάμου δόθηκαν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς!
Σικάτη εμφάνιση, λαμπερό λάιφσταϊλ
Τα ιταλικά μίντια δεν τον βάφτισαν τυχαία Il Bimbo d’ Oro (Το χρυσό αγόρι). Το άστρο του ξεκίνησε να λάμπει από τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, καθώς είχε όλο το πακέτο: αθλητικά προσόντα, ομορφιά, επικοινωνιακό χάρισμα. Η μορφή του κοσμεί τα εστιατόρια και τα μαγαζιά αναμνηστικών σχεδόν σε κάθε δρόμο και στενάκι της αγαπημένης του Ρώμης: Φανέλες, t-shirt, κασκόλ, βιβλία με τις πιο αστείες ατάκες του, όλη η αιώνια πόλη (πλην των «λατσιάλι») ζει και αναπνέει για τον κύριο Νο10 της ομάδας. Τα δε παρατσούκλια που του έχουν δώσει οι αθλητικοί συντάκτες κατά καιρούς είναι απόλυτα δηλωτικά της «μανίας Τόττι»: Il Re di Roma (Ο βασιλιάς της Ρώμης), Er Pupone (Το μεγάλο μωρό), Il Gladiatore (Ο Μονομάχος) λόγω του τατουάζ που έχει κάνει στο δεξιό του ώμο.
Χαρακτήρας-διαμάντι, φιλανθρωπική δράση
Πέρα όμως από το αμέτρητο χρήμα, την επαγγελματική επιτυχία και την απατηλή λάμψη της δόξας, ο Τότι είναι πάνω από όλα ένας σεμνός και ταπεινός άνθρωπος. Όσοι τον έχουν γνωρίσει μιλάνε για το πόσο απλός και προσιτός είναι με τους συνανθρώπους του και κυρίως με τα παιδιά, τα οποία υπεραγαπά. Χαρακτηριστικό αυτής της διάθεσής του για προσφορά είναι ένα αφιέρωμα μέσα στην εκπληκτική ιστοσελίδα του (http://www.francescototti.com/), όπου έχει βίντεο και φωτογραφίες από διάφορες δράσεις, εκδηλώσεις της UNICEF και δωρεές που έχει κάνει ο Τότι. Το κείμενο που τις συνοδεύει είναι ενδεικτικό της ψυχής του «Καπιτάνο»: «Ο χρόνος είναι πολύ λίγος μέσα στο διάβα της ζωής και κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά ένα απειροελάχιστο κομματάκι μπροστά στην απεραντοσύνη της Δημιουργίας. Όμως έστω κάτι, παραμένει: η ικανότητα να βρίσκουμε το πιο αγνό εσωτερικό μας φως, ακόμη και στους ανθρώπους γύρω μας, στους ανθρώπους που μπορούμε να βοηθήσουμε…».
