Η Στέλλα Σμαραγδή είναι μόλις 19 ετών. Στα δεκαεπτά της εκπροσώπησε την χώρα μας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνο το 2012. Φέτος επέστρεψε στη Βρετανία, λίγο πιο βόρεια από το Λονδίνο. Στο Σουόνσι όπου διεξάγεται το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου των ΑμεΑ. Εκεί κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 100μ. εκπροσωπώντας την Ελλάδα με τον καλύτερο τρόπο.
Γεννημένη στη Νικήτη Χαλκιδική στις 3 Οκτωβρίου το 1995, η Στέλλα Σμαραγδή ασχολείται από μικρή με τον αθλητισμό. Είναι αθλήτρια δύο συλλόγων, της Ελπίδας Θεσσαλονίκης (σύλλογος ΑμεΑ), αλλά και του ΠΑΟΚ. Παράλληλα σπουδάζει νομική στο Αριστοτέλειο πανεπιστήριο Θεσσαλονίκης. Την εντοπίσαμε στο Σουόνσι και μιλήσαμε μαζί της για την επιτυχία αλλά και τους μελλοντικούς της στόχους.
Στέλλα, συγχαρητήρια για την επίδοση σου και το χάλκινο μετάλλιο… Πως αισθάνεσαι;
Αισθάνομαι ιδιαίτερα χαρούμενη και αρκετά ικανοποιημένη από τον αγώνα μου στα 100μ. και το αποτέλεσμα που είχα λαμβάνοντας υπόψει και τις άσχημες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν.
Είναι το πρώτο σου μετάλλιο σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
Το πρώτο είναι πάντα το πιο γλυκό. Είναι μεγάλη η συγκίνηση για μένα και ελπίζω να μη σταματήσω εδώ και να ακολουθήσουν και άλλα πολλά μετάλλια.
Επόμενοι στόχοι;
Για φέτος ο στόχος μου ήταν μια καλή εμφάνιση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Σουόνσι. Αγωνίστηκα στα 100μ. και ακολουθεί το άλμα εις μήκος της κατηγορίας Τ47. Αυτοί οι αγώνες αποτελούν το φετινό αποκορύφωμα για μένα και οι επόμενοι στόχοι θα μπουν με το καλό μόλις ξεκινήσει η νέα χρόνια.
Τι θυσίες χρειάζονται για να φτάσεις σε τέτοιο επίπεδο;
Πολλές αλλά εγώ θα αναφερθώ κυρίως σε μία. Αυτή που ο πρωταθλητισμός μπαίνει στην ζωή ενός άνθρωπου και πρέπει να αποτελεί την κύρια προτεραιότητα χωρίς να επηρεάζεται από άλλους τομείς της καθημερινότητας. Θυσία είναι να ζεις για αυτό που αγαπάς. Με συγκέντρωση και θέληση ο καθένας φτάνει εκεί που αξίζει.
Σε ποιον αφιερώνεις το μετάλλιο;
Στον προπονητή μου Στέφανο Μάμαλη, στην οικογένεια μου και κυρίως στον πατέρα μου που με στήριζε και θα με στηρίζει πάντα και φυσικά σε όλους όσοι με νοιάζονται και χαίρονται μαζί μου.
Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις από το Σουόνσι;
Είμαστε μια πολύ δεμένη και ωραία αποστολή με πολλά νέα παιδιά, που προσπαθούμε για το καλύτερο και δίνουμε τη ψυχή μας για την χώρα που εκπροσωπούμε, την Ελλάδα μας. Είναι μοναδικό το συναίσθημα και είμαι τυχεροί και ευγνώμονες για αυτήν την ευκαιρία που μας έχει δοθεί.
Όπως όλα δείχνουν θα διπλασιάσεις τα μετάλλια σου καθώς στο μήκος έχεις την δεύτερη καλύτερη επίδοση από τις συναθλήτριες σου. Πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστεί ένας αθλητής μια τέτοια κατάσταση αναμονής και προσδοκίας για διάκριση
Προσπαθώ, αν και είναι δύσκολο, να μην επηρεάζομαι από τους γύρω μου και τις προσδοκίες που έχουν αυτοί για μένα γιατί αυτό με αγχώνει περισσότερο. Σκέφτομαι μόνο τον αγώνα και πως θα αγωνιστώ, ελπίζοντας σε ένα καλό αποτέλεσμα.
Στέλλα σε ευχαριστώ και καλή επιτυχία!
