Όταν η Τζαμαϊκανή σπρίντερ Νόβλεν Γουίλιαμς-Μιλς διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος, έναν μήνα πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, δεν μπορούσε να διανοηθεί τι θα ακολουθούσε στη ζωή της.
του Νίκου Κούδα
[email protected]
follow me @nkoudas
Για μία σούπερ σταρ του στίβου, παγκόσμια πρωταθλήτρια και δύο φορές Ολυμπιονίκη, η ζωή μοιάζει ιδανική, χωρίς κανένα μαύρο σύννεφο στον ορίζοντα. Η διάγνωση για κακοήθη όγκο στο στήθος της, ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενε να ακούσει λίγες μέρες προτού ταξιδέψει στο Λονδίνο για τους Ολυμπιακούς. Τα λόγια του γιατρού έπεσαν σαν κεραυνός εν αιθρία. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα της διάγνωσής μου: 25 Ιουνίου 2012. Πριν από έξι περίπου εβδομάδες, είχα ζητήσει από τον γυναικολόγο μου να ρίξει μία ματιά σε ένα μικρό ογκίδιο κατά τη διάρκεια του ετήσιου τσεκ-απ μου», θυμάται η Γουίλιαμς-Μιλς. Όπως αποδείχτηκε από τη βιοψία επρόκειτο για καρκίνο, και μάλιστα στην πιο επιθετική μορφή του. Άλλωστε η οικογενειακή προδιάθεση δεν ήταν με το μέρος της. Η αδερφή της είχε πεθάνει πριν από τέσσερα χρόνια λόγω καρκίνου στις ωοθήκες, και η μητέρα της είχε επιζήσει κι εκείνη από καρκίνο στο στήθος. «Είχα δει πόσο βίαιη μπορεί να γίνει η συγκεκριμένη ασθένεια, και φοβόμουν τόσο πολύ ότι θα ήμουν η επόμενη. Έκλαιγα διαρκώς μέχρι το επόμενο ραντεβού μου», ανακαλεί με τρόμο η Τζαμαϊκανή.
Παρά το σοκ που είχε υποστεί, η 30χρονη τότε αθλήτρια πέταξε κανονικά το επόμενο πρωί για τους εθνικούς αγώνες της Τζαμάικα που θα έδιναν την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν είπε λέξη για τη διάγνωση ούτε καν στη μητέρα της, κερδίζοντας με άνεση την πρώτη θέση στα 400μ. και το εισιτήριο για το Λονδίνο σε κάτι λιγότερο από έναν μήνα. «Με δυσκολία θυμάμαι τη διοργάνωση. Όταν ξαναβλέπω τον εαυτό μου, αισθάνομαι σαν να βλέπω μία ξένη», θυμάται η Μιλς. Το ραντεβού για τη μαστεκτομή της είχε οριστεί αμέσως μετά την επιστροφή από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. «Κατάφερα να χρησιμοποιήσω την ίδια νοοτροπία αυτόματου πιλότου και στο Λονδίνο. Ο στίβος ήταν η διέξοδός μου, εκείνο που μου επέτρεψε να βάλω τους φόβους μου στην άκρη και να επικεντρωθώ στο τρέξιμο. Ο κόσμος με ρωτούσε ‘Τι τρέχει; Δεν είσαι ο εαυτός σου’. Απλά απαντούσα ‘Είμαι μια χαρά’, αλλά δεν ήμουν και κανένας δεν το ήξερε εκτός από τους δικούς μου, τον προπονητή και τους κοντινούς μου φίλους». Στον τελικό της σκυταλοδρομίας 4X400μ. των γυναικών ένιωθε μουδιασμένη, σαν να μην ήταν εκεί. Με κάποιο τρόπο βρήκε τη δύναμη να κερδίσει το τρίτο της Ολυμπιακό μετάλλιο, όμως δεν έμεινε ούτε καν στην τελετή λήξης για να το πανηγυρίσει με τις συναθλήτριές της. Το χειρουργικό τραπέζι την περίμενε στις ΗΠΑ.
«Ένιωσα προδωμένη από το ίδιο μου το σώμα – σαν να προσπαθούσε να με σκοτώσει! Αν αποφάσιζα να κρατήσω τα στήθη μου, θα ρίσκαρα επανεμφάνιση του καρκίνου. Συνεπώς η απόφαση ήταν ξεκάθαρη», θυμάται η Τζαμαϊκανή. «Μετά τη διπλή μαστεκτομή, ένιωθα σαν… ραμμένη γαλοπούλα, με γάζες και σωληνάκια παντού. Από ελίτ αθλήτρια, είχα μετατραπεί σε έναν αβοήθητο άνθρωπο που χρειαζόταν βοήθεια ακόμη και με τα πιο απλά πράγματα». Χάρη στην αγάπη και τη βοήθεια των δικών της ανθρώπων, όμως, κατάφερε να ξεπεράσει τις πρώτες δύσκολες εβδομάδες. Τον Ιανουάριο του 2013 ακολούθησε η τέταρτη εγχείριση, αυτή τη φορά προσθετικής εμφυτευμάτων. Το νέο της στήθος ήταν σαφώς μεγαλύτερο από το προηγούμενο, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από τις συναθλήτριές της. «Αναγκαζόμουν να λέω ψέματα ότι ήταν το νέο ενισχυμένο σουτιέν της Victoria’s Secret!», αστειεύεται ενθυμούμενη τις πρώτες ημέρες μετά την πλαστική της. Δεν ήθελε να αποκαλύψει τι είχε συμβεί, ούτε να τη λυπούνται. Αυτό που προείχε ήταν να επιστρέψει στο αθλητικό επίπεδο του παρελθόντος. Κάτι που αποδείχθηκε ωστόσο εξαιρετικά δύσκολο, αφού κουραζόταν πολύ γρήγορα, και οι χρόνοι της ήταν ιδιαίτερα αργοί. Μέσα από μία επίπονη διαδικασία πόνου, οικτιρμού και αυτογνωσίας, κατάφερε σιγά-σιγά να επανέλθει. Σύντομα συνειδητοποίησε ότι δεν ωφελούσε να κρύβεται άλλο. «Σταδιακά οι φίλοι και η οικογένειά μου με έπεισαν ότι η ιστορία μου μπορούσε να αποτελέσει έμπνευση για άλλες γυναίκες που μάχονταν με τον καρκίνο του στήθους. Είχαν δίκιο. Έναν χρόνο μετά δημοσιοποίησα το τι είχε γίνει και έλαβα τόσα πολλά μηνύματα στήριξης που ήταν πραγματικά συγκινητικό».
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, στους ηπειρωτικούς αγώνες του Μαρακές η Μιλς κέρδισε δύο μετάλλια με την εθνική της χώρας της. Κάτι που δεν μπορούσε ούτε να φανταστεί πριν από έναν χρόνο. Πλέον ένιωθε δυνατή, υπερήφανη, αλλά πάνω από όλα ευγνώμων.
«Συνήθιζα να αναρωτιέμαι, ‘Γιατί εγώ;’. Τώρα ξέρω ότι ο Θεός μου έδωσε αυτή τη μάχη για να βοηθήσω τους συνανθρώπους μου. Η προοπτική μου για τα πράγματα άλλαξε μια για πάντα. Τώρα ξέρω ότι το φως υπάρχει πάντοτε, απλά μερικές φορές είναι δύσκολο να το βρεις από την αρχή», καταλήγει η Μιλς. «Μπορεί να το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, αλλά το έμαθα: δεν θα τα παρατήσω ποτέ, και δεν θα σταματήσω να αγωνίζομαι ποτέ, ό,τι κι αν συμβεί στη ζωή μου…».
