Αυτός που άνοιξε το δρόμο στους ΑμεΑ

Λίγες μέρες πριν από την έναρξη των Παραολυμπιακών Αγώνων το Sportsfeed φιλοξενεί τον πρωτοπόρο του αθλητισμού των ΑμεΑ στην Ελλάδα. Ο Χρήστος Αγγουράκης είναι ο αθλητής με την πιο μακρά ιστορία στον Παραολυμπιακό αθλητισμό καθώς έχει συμμετάσχει σε επτά Παραολυμπιάδες και είναι μαζί με τους Θωμά Πλησιώτη και Γρηγόρη Κομματά αυτοί που ξεκίνησαν τον Παραολυμπιακό κίνημα στην Ελλάδα.

συνέντευξη Αριστομένης Νικολόπουλος
[email protected]

Ο Χρήστος Αγγουράκης γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου 1952, στο Ηράκλειο της Κρήτης. Το 1976, είναι ένας από τους τρεις αθλητές που συμμετέχει στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τορόντο, εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Πρόκειται για τη πρώτη συμμετοχή Ελλήνων αθλητών σε Παραολυμπιακούς Αγώνες η οποία καταγράφηκε στην ιστορία του κινήματος.
Η αθλητική του καριέρα είναι πλούσια με πολυάριθμες διακρίσεις και συμμετοχές σε παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και φυσικά σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Έχει αγωνιστεί στους Αγώνες του Τορόντο το 1976, του Άρνεμ το 1980, της Σεούλ το 1988, της Βαρκελόνης το 1992, της Ατλάντα το 1996 στις Η.Π.Α, του Σίδνεϊ το 2000 και ολοκλήρωσε την παρουσία του στο Παραολυμπιακό κίνημα, στους Αγώνες της Αθήνας το 2004. Την επομενη χρονιά βραβεύεται ως ο καλύτερος αθλητής με αναπηρία έχοντας κατακτήσει ένα αργυρό μετάλλιο στη σφαίρα και ένα χάλκινο στο ακόντιο, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που έγινε στο Ελσίνκι. Αυτό ο αγώνας ήταν ο τελευταίος στη σπουδαία καριέρα του. Την περίοδο 2004-2008 αναλαμβάνει χρέη γενικού γραμματέα της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής και όπως αναφέρει αισθάνεται περήφανος γιατί η Εθνική Παραολυμπιακά ομάδα που συγκροτήθηκε επί των ήμερων του κατάφερε να κατακτήσει τα περισσότερα Παραολυμπιακα μετάλλια (24 στο σύνολο).

Κύριε Αγγουράκη είστε ο πρώτος Έλληνας αθλητής με αναπηρία που συμμετείχε σε Παραολυμπιακούς αγώνες το 1976, δικαιωματικά θεωρείστε πρωτοπόρος.
Το 1974 είχα ένα ατύχημα το οποίο μου προκάλεσε βαριά αναπηρία. Πήγα στο Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων στο Ίλιον. Τότε, στα 22 μου χρόνια στην αποκατάσταση έψαχνα διεξόδους καθώς δεν μπορούσα να δεχτώ ότι η ζωή μου θα τελειώσει τόσο σύντομα λόγω της αναπηρίας μου (τετραπληγία). Το 1975 γνώρισα τον Θωμά Πλησιώτη και αυτός άτομο με αναπηρία και μου ανέφερε ότι στην Αγγλία που είχε πάει είχε δει άτομα με αναπηρία να κάνουν αθλητισμό ανάλογα με την αναπηρία τους και μπορούν να κάνουν πολλά αθλήματα. Ε αυτό ήταν Έγινε η αρχή να ψάξουμε και να μάθουμε. Μαζί στην παρέα μας ήρθε και ο Γρηγόρης Κομματάς που και αυτός ήθελε να αθληθεί άλλα κυρίως να ζήσει. Έτσι αρχίσαμε να αλληλογραφούμε με συλλόγους στο εξωτερικό να μάθουμε πως θα μπορούσαμε να συμμετάσχουμε σε διεθνείς αγώνες κυρίως για να γνωρίσουμε τα αθλήματα. Στην Ελλάδα εννοείται ότι κάνεις δεν μπορούσε να μας δώσει πληροφορίες. Έτσι το 1975 ιδρύουμε στην Ελλάδα τον πρώτο αθλητικό σύλλογο ατόμων με αναπηρία. Το όνομα του ήταν Αθλητικός Σύλλογος Παραπληγικών. Η δημιουργία του σωματείου μας έδωσε την δυνατότητα να συμμετάσχουμε στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Τορόντο στον Καναδά το 1976 καθώς μέχρι τότε είχαν το δικαίωμα να συμμετέχουν και αθλητικά σωματεία. Με την βοήθεια της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού που μας κάλυψε τα έξοδα, μας δόθηκε η δυνατότητα να συμμετάσχουμε για πρώτη φορά σαν Ελλάδα. Για να καταλάβεις… πήγαμε στην ΓΓΑ και τους είπαμε ότι υπάρχουν Αγώνες και θέλουμε να συμμετάσχουμε και αυτοί ξαφνιαστήκαν γιατί δεν γνώριζαν καν την ύπαρξη τους.

Στα αθλήματα πως καταλήξατε;
Πολύ απλά. Ρωτούσαμε ο ένας τον άλλο. Τι ξέρεις εσύ; Να κολυμπάς. Εσύ; Ξιφασκία. Εγώ στίβο. Πήγαμε λοιπόν εκεί είδαμε και γνωρίσαμε απίστευτα πράγματα. Όταν γυρίσαμε και αρχίσαμε να περιγράφουμε τα όσα ζήσαμε όλοι άκουγαν τις εμπειρίες μας και τους καλούσαμε να αθληθούν. Τους λέγαμε ότι μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα αλλά μας αντιμετώπιζαν με πολύ επιφυλακτικότητα.

Οι πρώτες επιτυχίες ποτέ ήρθαν;
Επιτυχία για εμάς ήταν το γεγονός ότι άτομα με αναπηρία γνώρισαν καινούρια πράγματα. Ότι μπορούν να κάνουν πράγματα που μέχρι τότε δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι γίνονται. Τα πρώτα Παραολυμπιακα μετάλλια ήρθαν στους Αγώνες της Σεούλ το 1988. Ένα αργυρό και ένα χαλκινο μεταλλιο στην κολύμβηση από τον αείμνηστο Κυριακό Γριβέα και δυο χάλκινα στο στίβο. Το πρώτο από εμένα στο ακόντιο και το δεύτερο στο άλμα από τον Γιώργο Τοπτσή.

Ο Παραολυμπιακός αθλητισμός σήμερα χαρίζει πολλές διακρίσεις στη χωρά μας, πως αισθάνεστε που είστε αυτός που άνοιξε τον δρόμο αυτό;
Ιδιαίτερα χαρούμενος και υπερήφανος καθώς τα άτομα με αναπηρία κάνουν αυτό που αγαπούν και… παίρνουν ζωή. Ξέρεις όλα αυτά τα χρόνια εκτός από τον αθλητικό στίβο δώσαμε πολλούς αγώνες και μάχες για να κερδίσουμε πολλά στην καθημερινότητα ενός άτομου με αναπηρία. Τα άτομα με αναπηρία ακόμα αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες στην καθημερινότητα τους, φαντάσου τί αντιμετωπίζαμε εμείς πριν 40 χρόνια. Ξέρεις πόσα βραδιά κοιμηθήκαμε έξω από το κοινοβούλιο για να κερδίσουμε αυτά που δικαιούμαστε; Εμείς εκτός από αθλητές ήμασταν και συνδικαλιστές, κάναμε πρωταθλητισμό άλλα το μυαλό μας δεν ήταν μέσα στο τερέν. Σήμερα οι αθλητές με αναπηρία που επιλέγουν να κάνουν πρωταθλητισμό έχουν την ευχέρια να είναι πιο συγκεντρωμένοι στις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις και να φέρνουν περισσότερες επιτυχίες για την χωρά μας. Εγώ νιώθω ιδιαίτερη τιμή και υπερήφανια γιατί είμαι ένας από τους πρώτους αθλητές με αναπηρία που συμμετείχα σε αγώνες άλλα και γιατί ως γραμματέας της Παραολυμπιακής Επιτροπής σχηματίσαμε την ομάδα που έφερε τα περισσότερα Παραολυμπιακα μετάλλια στην χωρά μας το 2008 Πεκίνο.

Τί μήνυμα θα θέλατε να στείλετε;
Αν εμείς οι ίδιοι δεν αποδεχτούμε την αναπηρία μας τότε πως περιμένουμε να την αποδεχτούν οι άλλοι; Τα παιδιά με αναπηρία πρέπει να βγουν από τα σπίτια τους. Οι γονείς που έχουν παιδιά με αναπηρία να τα βγάλουν να γνωρίσουν τον κόσμο και να τα γνωρίσει και ο κόσμος. Τότε θα γίνουν όλα καλυτέρα για όλους. Τα άτομα με αναπηρία θα πρέπει να αθλούνται. Δεν είναι ανάγκη να κάνουν πρωταθλητισμό αν δεν τους αρέσει και το καταλαβαίνω. Είναι επίπονος και απαιτητικός. Η άθληση όμως δίνει ζωή και αναζωογονεί. Εγώ είμαι 40 χρόνια στο καρότσι και ο αθλητισμός είναι αυτός που μου δίνει ζωή.
Και κάτι ακόμα, για τους συνανθρώπους μας τους αρτιμελείς. Τα άτομα με αναπηρία μπορούν να κάνουν τα πάντα. Δεν περπατούν με τα πόδια, το κάνουν με το αμαξίδιο.Γι’ αυτό να μην κλείνουν τις ράμπες. Ο τυφλός βλέπει με τα χέρια του. Να του δώσουν βιβλία να διαβάσει, να ανοίξουν δρόμους να… δει με το μπαστούνι του. Εγώ όταν είμαι στο σπίτι μου δεν νιώθω ανάπηρος γιατί όλα έχουν προσαρμοστεί στις ανάγκες μου. Όταν όμως βγαίνω έξω τότε νιώθω ανάπηρος γιατί δεν υπάρχουν οι δρόμοι να περπατήσω. Όλοι είμαστε ίσοι και όλοι διαφορετικοί.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Οι διακρίσεις του Χρήστου Αγγουράκη
Παραολυμπιακοί Αγώνες
Σεούλ 1988, χάλκινο μετάλλιο στο ακόντιο 1B με παγκόσμιο ρεκόρ.
Βαρκελόνη 1992, αργυρό μετάλλιο στο ακόντιο THW3, χάλκινο μετάλλιο στη σφαίρα THW3.
Σίδνεϊ 2000, 5ος στο δίσκο F53 και 6ος στο ακόντιο F53.
Αθήνα 2004, χάλκινο μετάλλιο-σφαίρα F53.
Παγκόσμια πρωταθλήματα
Βερολίνο 1994, χρυσό μετάλλιο στο ακόντιο και 4η θέση στη σφαίρα F53.
Μπέρμινχαμ 1998, 6ης θέση στο δίσκο F53 και 7η θέση στο ακόντιο F53.
Λιλ 2002, 6η θέση στο ακόντιο και τη σφαίρο F53 και 7η θέση στο δίσκο F53.
Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα
Άσεν 2003, χρυσό μετάλλιο στο δίσκο F53, χάλκινο μετάλλιο σε σφαίρα F53 και ακόντιο F33-F53.
Έσποο 2005, αργυρό μετάλλιο στη σφαίρα F53 και χάλκινο μετάλλιο στο ακόντιο F53.
Βραβεία ΠΣΑΤ
Κορυφαίος Έλληνας αθλητής με αναπηρία, 2005