Σε μία κίνηση που ήδη έχει ξεσηκώσει θύελλα -σερβικών κυρίως- αντιδράσεων, η ΔΟΕ προχώρησε στην οριστική αναγνώριση της Ολυμπιακής επιτροπής του Κοσόβου ως του 205ου μέλους της Ολυμπιακής οικογένειας, ανοίγοντας δυνητικά τον ασκό του Αιόλου. Ή μήπως όχι;
του Νίκου Κούδα
[email protected]
follow me @nkoudas
Η αναγνώριση της Ολυμπιακής επιτροπής του Κοσόβου, που ως κράτος διακήρυξε την ανεξαρτησία του από τη Σερβία το 2008, ήρθε κατόπιν πολύμηνων διαβουλεύσεων από το εκτελεστικό συμβούλιο της ΔΟΕ, το οποίο έκρινε ότι δεν υπάρχει λόγος να μην προχωρήσει στη συγκεκριμένη κίνηση από τη στιγμή που η χώρα πληροί όλες τις προϋποθέσεις -αθλητικές και τεχνικές- που προβλέπονται στο Ολυμπιακό καταστατικό, με πιο κρίσιμη όλων τον ορισμό της χώρας. Σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 30.1, ως «χώρα» νοείται «ένα ανεξάρτητο κράτος, αναγνωρισμένο από τη διεθνή κοινότητα». Πράγματι, το Κόσοβο έχει αναγνωρισθεί από 108 εκ των 193 κρατών-μελών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, δηλαδή σε ποσοστό πάνω από το 50%. Φυσικά στις χώρες που δεν έχουν προχωρήσει στην αναγνώριση είναι η Σερβία, η οποία παραδοσιακά θεωρεί τη συγκεκριμένη περιοχή ως αναπόσπαστο κομμάτι της επικράτειας και της ιστορίας της.
Βέβαια η πλήρης αναγνώριση του βαλκανικού κρατιδίου ήταν ζήτημα χρόνου και λίγο πολύ αναμενόμενη, από τη στιγμή που τον περασμένο Οκτώβριο (22.10) η ΔΟΕ είχε προχωρήσει στην προσωρινή αναγνώριση της Ολυμπιακής επιτροπής του Κοσόβου. Ωστόσο, το γεγονός ότι το Κόσοβο δεν αποτελεί ακόμη μέλος του ΟΗΕ, λόγω του βέτο που έχουν θέσει οι Ρωσία και Κίνα (μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας), θα έπρεπε να διαδραματίσει ρόλο στην απόφαση της ΔΟΕ; Και το σημαντικότερο όλων, αποτελεί η αναγνώριση αυτή ένα επικίνδυνο προηγούμενο, το οποίο ενδέχεται να ξαναβρεί μπροστά της η Ολυμπιακή οικογένεια στο εγγύς ή απώτερο μέλλον; Με περιπτώσεις όπως εκείνες του Ανατολικού Τιμόρ, του Θιβέτ και της Υπερδνειστερίας
Εξετάζοντας την απόφαση της αναγνώρισης από καθαρά αθλητική σκοπιά, τότε η ΔΟΕ έπραξε σωστά, αφού τοποθέτησε πάνω από κάθε άλλο συμφέρον εκείνο των αθλητών της χώρας, όπως της εξαιρετικής τζουντόκα Μαλίντα Κελμεντί η οποία το 2012 στο Λονδίνο αγωνίστηκε με τα χρώματα της Αλβανίας, ενώ είναι η κάτοχος των παγκόσμιων τίτλων για το 2013 και το 2014. Δεν θα ήταν καθόλου δίκαιο για τις προσπάθειες και τον κόπο τους να ζουν ες αεί υπό το καθεστώς αυτής της αμφιβολίας, για λόγους καθαρά πολιτικής αντιπαράθεσης. Το οξύμωρο μάλιστα είναι αν και το υπουργείο εξωτερικών της Σερβίας καυτηρίασε την απόφαση της ΔΟΕ, χαρακτηρίζοντάς τη αδικαιολόγητη και προκατειλημμένη, την ίδια ώρα η Ολυμπιακή επιτροπή της χώρας σεβάστηκε την απόφαση της ΔΟΕ, δείχνοντας διάθεση αποκλιμάκωσης της κατάστασης και σύμπλευσης με τις βουλές της Ολυμπιακής οικογένειας της οποίας αποτελεί χρόνια μέλος.
Είναι μάλιστα ενδεικτικό ότι ο πρόεδρος της σερβικής Ολυμπιακής επιτροπής, ο θρυλικός βετεράνος μπασκετμπολίστας Βλάντε Ντίβατς, τόνισε ότι αν και δεν είναι χαρούμενος με τη συγκεκριμένη απόφαση, εν τούτοις την αποδέχεται για το συμφέρον των αθλητών του Κοσόβου, ενθυμούμενος την περίπτωση του αποκλεισμού της τότε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας από τους Ολυμπιακούς της Βαρκελόνης το 1992: «Φυσικά και οι αθλητές μας θα ανταγωνιστούν με εκείνους από το Κόσοβο στο Ρίο, γιατί πρέπει να αποτελούμε μέρος της κοινωνίας… γι’ αυτό επιμένω ότι πρέπει να δούμε τη συγκεκριμένη υπόθεση με μάτια αθλητικά, αφήνοντας τους πολιτικούς να κάνουν τη δουλειά τους».
Η ειρωνεία του πράγματος; Η Βραζιλία -στην πόλη της οποίας θα φιλοξενηθούν οι Αγώνες του 2016- ανήκει στις χώρες-μέλη του ΟΗΕ που δεν έχουν προβεί στην αναγνώριση του Κοσόβου. Ωστόσο το αρχαίο πνεύμα αθάνατο είχε ανέκαθεν ως σκοπό του να ενώνει, και όχι να διχάζει, σε αντίθεση με την πολιτική. Άλλωστε μετά από τόσες αιματοχυσίες, ίσως ήρθε η ώρα για λίγη ψυχραιμία στις διεθνείς σχέσεις…
