Connect with us

EDITORIAL

Αντίο «ξανθό βέλος»

Published

on

Τρεις μόλις μέρες μετά τα 88α γενέθλιά του, ο θρυλικός Αλφρέδο ντι Στέφανο έφυγε από τη ζωή σε ένα δωμάτιο του νοσοκομείου «Γκρεγόριο Μαρανιόν» της Μαδρίτης, νικημένος από την καρδιά του. Το παγκόσμιο ποδόσφαιρο έγινε φτωχότερο…

του Νίκου Κούδα
[email protected]
follow me @nkoudas

Η 7η Ιουλίου 2014 θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό των φίλων του ποδοσφαίρου ως η μέρα που ένας πραγματικά μεγάλος πήρε δικαιωματικά τη θέση του στην αιωνιότητα. Ο επίτιμος πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης δεν κατάφερε τελικά να ξεπεράσει το οξύ έμφραγμα που υπέστη το Σάββατο, περπατώντας σε έναν δρόμο πολύ κοντά στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», το δεύτερο σπίτι του εδώ και εξήντα περίπου χρόνια.
Ο βετεράνος Αργεντινοϊσπανός επιθετικός, γνωστός και ως «ξανθό βέλος» λόγω της εκπληκτικής επιτάχυνσης, της δύναμης και της απαράμιλλης τεχνικής του κατάρτισης, θεωρείται δικαίως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της «βασίλισσας», καθώς και ο άνθρωπος που άλλαξε τον ρου της ιστορίας της, οδηγώντας την στην κατάκτηση των πέντε πρώτων κυπέλλων πρωταθλητριών (1956 – 1960), δημιουργώντας παράλληλα ένα άλλο ασύλληπτο, προσωπικό ρεκόρ, σκοράροντας και στους πέντε τελικούς!
Ο θρύλος του είχε ξεκινήσει ήδη να γράφεται στη γενέτειρά του, το Μπουένος Άϊρες, τη δεκαετία του ’40, με τη φανέλα των «εκατομμυριούχων» της Ρίβερ Πλέιτ, στην περίφημη “La Máquina” («Η Μηχανή») της οποίας είχε πετύχει 49 γκολ σε 66 εμφανίσεις. Ωστόσο η στιγμή – ορόσημο της ζωής του ήρθε στα μέσα της δεκαετίας του ’50, όταν διάβηκε τον Ατλαντικό ωκεανό, προκειμένου να παίξει στην Ισπανία αρχικά για χάρη της μισητής Μπαρτσελόνα. Το μεταγραφικό σίριαλ που επακολούθησε ανάμεσα στους Καταλανούς και τους Μαδριλένους για την πολυπόθητη υπογραφή του έμεινε στην ιστορία (η περιβόητη «επιτροπή των 17», η σολομώντεια λύση της εκ περιτροπής «μοιρασιάς» του κ.ο.κ.), με τον ντι Στέφανο να καταλήγει τελικά στην «αγκαλιά» του προέδρου της Ρεάλ, Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Η κίνηση αυτή έμελλε να αλλάξει μια για πάντα τις ισορροπίες στο ισπανικό, αλλά και το ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό στερέωμα. Δημιουργώντας μία πραγματική υπερομάδα με τους Φρανθίσκο Χέντο, Φέρεντς Πούσκας και Έκτορ Ριάλ μεταξύ άλλων, ο αγαπημένος των Μαδριλένων «δον Αλφρέδο» πανηγύρισε συνολικά 18 τρόπαια σε 11 σεζόν (μεταξύ 1953 – 1964), όντας ο δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία της «βασίλισσας» με 308 τέρματα (πίσω μόνο από τον Ραούλ, που τον ξεπέρασε στις 15 Φεβρουαρίου 2009).
Ο πληρέστερος ποδοσφαιριστής όλων -σύμφωνα με τους Πελέ, Εουσέμπιο, Σάντρο Ματσόλα, Σερ Μπόμπι Τσάρλτον και αρκετούς ακόμη συναδέλφους του- κατείχε και ένα ακόμη παράξενο, όσο και αξιοζήλευτο ρεκόρ, καθώς είχε φορέσει τη φανέλα τριών εθνικών ομάδων: της Αργεντινής (6 συμμετοχές – 6 γκολ), της Κολομβίας (4 εμφανίσεις – 0 γκολ και τελικά της Ισπανίας (31 εμφανίσεις – 23 γκολ). Μάλιστα τον Νοέμβριο του 2003, στον εορτασμό του Ιωβηλαίου της ΟΥΕΦΑ, η ισπανική ομοσπονδία τον ανακήρυξε ως τον «Χρυσό Παίκτη», δηλαδή τον κορυφαίο διεθνή της εθνικής ομάδας κατά την τελευταία πεντηκονταετία.
Παρά τις τρεις διαφορετικές εθνικές του ομάδες όμως, η μεγάλη ειρωνεία ήταν πως δεν κατάφερε ποτέ του να αγωνιστεί σε ένα παγκόσμιο κύπελλο, στερώντας από τον ποδοσφαιρικό πλανήτη την ευκαιρία να τον θαυμάσει έστω μία φορά σε κάποιο μουντιάλ: το 1950 και το 1954 η Αργεντινή αρνήθηκε να λάβει μέρος στη διοργάνωση, το 1958 η Ισπανία απέτυχε να προκριθεί, ενώ το 1962 (σε ηλικία 36 ετών), παρότι ο ντι Στέφανο οδήγησε τη «φούρια ρόχα» στην πρόκριση για τα γήπεδα της Χιλής, ένας μυϊκός τραυματισμός του στέρησε τη χαρά της παρθενικής του συμμετοχής. Ο θάνατός του, μία μόλις ημέρα πριν την έναρξη των ημιτελικών του παγκοσμίου κυπέλλου της Βραζιλίας, αποτελεί ίσως τον πιο ταιριαστό επίλογο της πολυτάραχης ζωής του…

Οι απόψεις - editorial που δημοσιεύονται στο Sportsfeed απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Sportsfeed το οποίο τηρεί πιστά τις αρχές της ελευθεροτυπίας: Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης. Copyright © 2022 Sportsfeed.gr

*/