Η 13η Αυγούστου 2017 θα μείνει στην ιστορία για τον τελευταίο γύρο θριάμβου του Γιουσέιν Μπολτ, μπροστά σε ένα συγκινημένο πλήθος 60.000 θεατών που έλεγε «ευχαριστώ» στον κορυφαίο αθλητή στίβου όλων των εποχών
Λονδίνο Θανάσης Νικολάου
[email protected] follow me @ThanNikolaou
Το Μπιγκ Μπεν έγραφε 21:28 (τοπική). Ήταν η στιγμή που η σκυτάλη 4Χ400μ. των ανδρών του Τρίνινταντ και Τομπάγκο σημείωνω ακόμα μία μεγάλη έκπληξη νικώντας την ομάδα των ΗΠΑ που ήταν αήττητη σε παγκόσμια πρωταθλήματα από το 2003. Οι Τζαμαϊκανοί το χάρηκαν σα να ήταν δικό τους το χρυσό (γείτονες είναι άλλωστε) και οι Βρετανοί πανηγύριζαν ξέφρενα για το χάλκινο της ομάδας τους (πήρα μετάλλιο σε όλες τις σκυτάλες!). Το πρωτάθλημα τελείωσε, κανείς όμως δεν το κούνησε από τη θέση του. Ήταν η στιγμή για την αποθέωση του Γιουσέιν Μπολτ.
O Τζίμι Κλιφ με το Reggae Night που γέμισε την ατμόσφαιρα του Ολυμπιακού σταδίου έδωσε το σύνθημα και άπαντες κατάλαβαν πως στο γήπεδο έμπαινε ο GOAT (Greatest Of All Times). Ο Γιουσέιν Μπολτ ξεκίνησε τον αποχαιρετηστήριο γύρο στο στάδιο και σταμάτησε στην εκκίνηση των 200μ. αλλά και των 100μ. Γονάτισε και φίλησε το ταρτάν, θέλοντας να πει το αντίο στα αγωνίσματα του, όπως είπε και στη συνέντευξη Τύπου και εκεί ήταν η μοναδική στιγμή που παραλίγο να του φύγει ένα δάκρυ. Ολοκλήρωσε στη γραμμή τερματισμού, εκεί που δεν κατάφερε να φτάσει στο τελευταίο του αγώνισμα (4Χ100μ.). Γονάτισε ακόμα μία φορά, φίλησε το ταρτάν, σηκώθηκε και έκανε τη γνωστή του πόζα. Φώναξε στο στάδιο τους γονείς του, τους αγκάλιασε και παρέλαβε το αναμνηστικό που του έδωσε η IAAF και το στάδιο του Λονδίνου. Ο Κόου παρακολουθούσε και αυτός από κοντά το «αντίο» και η αλήθεια είναι πως δε χόρταινε να βλέπει τις αντιδράσεις τους κόσμου για τον Μπολτ. Στο μυαλό του ήδη βρίσκονται αρκετά σενάρια για να τον κρατήσει κοντά στο άθλημα, κάτι που και ο ίδιος το επιθυμεί πολύ, όχι όμως ως πρεσβευτής, αλλά ως ενεργό μέλος της οικογένειας του στίβου.
Ο γύρος τελείωσε στις αγκαλιές των Τζαμαϊκανών που ήταν οι μοναδικοί σε όλο το στάδιο που δεν είχαν ίχνος θλίψης για το… στοπ. «Για μας δε θα σταματήσει ποτέ. Θα τρέχει στις καρδιές μας. Είναι θρύλος σαν τον Μπομπ Μάρλεϊ. Έχεις σταματήσει να ακούς τραγούδια του Μαρλεϊ;» ήταν η απάντηση του Τζαμαϊκανού που καθόταν δίπλα μου στην πρώτη θέση της κερκίδας, ακριβώς την ευθεία του τερματισμου. Η αγαπημένη θέση των Τζαμαϊκανών (το πως βρέθηκα εκεί, είναι άλλη ιστορία)…
ΥΓ. Πριν από περίπου ένα χρόνο βίωσα στο Ρίο το αντίο ενός άλλου τεράστιου αθλητή. Την τελευταία κούρσα του Μάικλ Φελπς. Τότε δεν είχα στεναχωρηθεί γιατί ναι μεν τεράστιος αθλητής και ο Φελπς, αλλά εντελώς… ρομπότ. Ακοινώνητος μέχρι και την τελευταία του μέρα. Ο Μπολτ είναι άλλο πράγμα. Είδα Αμερικανίδα δρομέα των 4Χ400μ. να δακρύζει. Δεν ήταν η μόνη απόψε…
