Αποστολή Βουδαπέστη: Στιγμές σε κλικ και το μάθημα της ημέρας

Σήμερα η Στεφανία φωτογράφισε στιγμές καλού αθλητισμού ενώ στην πορεία πήραμε ένα καλό μάθημα για το τι πρέπει να προσέχουμε όταν βρισκόμαστε σε μια ξένη χώρα. Τελικά, πολύ δημοφιλής η Ελλάδα…

Βουδαπέστη Πηνελόπη Γκιώνη – [email protected]
φωτογραφίες Στεφανία Ντόκου – sportsimages.gr

Η Εθνική έπαιξε με τη Σερβία. Όλοι ξέραμε πως ο αγώνας είναι δύσκολος, ήταν η Σερβία που τα έχει κερδίσει όλα (μαζί κι εμάς) και είναι πολύ σκληρή. Η Ελλάδα έπαιξε όμως καλά, αρκετά καλά για την ακρίβεια και τους κόντραρε στα ίσια. Αυτό, μόνο θετικό είναι και πόσο μάλλον όταν ένας από τους νεότερους της ομάδας, ο Παπαναστασίου, έχει τη δίψα να τους κερδίσει. Στη μεικτή ζώνη μου έλεγε πως ικανοποιήθηκαν που τους κόντραραν όμως πρέπει σε λίγο καιρό να τους κερδίζουν, να δουν βελτίωση και εξέλιξη. Και έχει δίκιο. Η ομάδα έχει την ικανότητα να φτάσει στη νίκη επί της υπερδύναμης Σερβίας και θα το κάνει.

H Στεφανία έβγαλε πάλι πολύ ωραίες φωτογραφίες και αφού πια μας έμαθαν οι αθλητές, έμαθαν και να κοιτάζουν τον φακό και να περιμένουν το κλίκ. Λογικό είναι, όλοι θα το έκαναν… Πρώτες εμείς.

Η Στεφανία σήμερα όμως φωτογράφισε και τις στιγμές που αξίζουν περισσότερο σε ένα πρωτάθλημα. Ο προπονητής της Εθνικής αγκάλιασε τον προπονητή της Σερβίας μετά τον αγώνα, κι ας χάσαμε.
Φωτογραφίες όπως αυτή…

Ή αυτή…

Μας δείχνουν αυτό που πρεσβεύουμε και πιστεύουμε κι εμείς. Πως ο αθλητισμός ενώνει και είναι απλά αχρείαστο οτιδήποτε φανατικό ή ακραίο. Μπορεί να βρεθείς αντίπαλος με φίλους ή αδέρφια όμως αφού τελειώσει ο αγώνας, τελείωσε και η αντιπαλότητα. Ο φανατισμός έξω από πισίνες, στάδια ή γήπεδα είναι… βλακεία. Ποιο είναι το νόημα; Ο Μουρίκης πιθανότατα έχει φάει αρκετό… ξύλο κατά τη διάρκεια του αγώνα από τους Σέρβους και εν τέλει ηττήθηκε όμως, έτσι είναι ο αθλητισμός. Μπράβο στους Σέρβους, ακόμη απορούμε πως έμειναν εκτός ημιτελικού…

Σήμερα, όταν έπαιζε η Κροατία, υπήρχαν αρκετοί οπαδοί τους στην πισίνα. Έξαλλοι, με σκουφάκια πόλο, σημαίες και μουσικά όργανα πανηγύριζαν για την ομάδα τους και την εμψύχωναν συνέχεια. Αυτό είναι υγιές και θεμιτό. Αυτοί οι τύποι ήταν φοβεροί γιατί παρ’ όλο που έχασαν στο τέλος χειροκρότησαν την προσπάθεια των Κροατών αλλά και τη νίκη του αντιπάλου. Τίμιο.

Όταν οι Ούγγροι όμως (ΞΑΝΑ) στην παρουσίαση των αντιπάλων τους δεν χειροκρότησαν ποτέ, κάπου φαίνεται να χάθηκε το νόημα. Τέλος πάντων, τους συγχαίρουμε όπως και να έχει για την επιτυχία τους, το άξιζαν.

Επιστρέφοντας από την αρένα, ήμασταν στο βανάκι με ακόμη 3-4 δημοσιογράφους (μάλλον) οι οποίοι μιλούσαν κάτι ανάμεσα σε σερβικά και σλοβάκικα κι εμείς, εννοείται, ελληνικά. Κάποια στιγμή, ακούμε από τα πίσω καθίσματα: «Κοριτσάκι, εσύ από που είσαι»; Νομίζαμε ότι απλά οι σέρβικες λέξεις τους ακούστηκαν στα αυτιά μας σαν ελληνικά. Πήραμε τον χρόνο μας, κάναμε reboot, κοιταχτήκαμε. Και αφού το να κοιταζόμαστε δεν βοήθησε ιδιαίτερα, γυρίσαμε και ζητήσαμε εξηγήσεις με ένα πολύ αινιγματικό «τι»; Η κοπέλα μας εξήγησε πως είναι από Σερβία αλλά μένει στην Κύπρο αρκετό καιρό οπότε ξέρει λίγα ελληνικά. Όσο την ακούγαμε παράλληλα σκεφτόμασταν μήπως είχαμε πει τίποτα στο πλαίσιο της πλάκας μας και εκτεθούμε. Δεν μας είπε κάτι, μας προσκάλεσε για ποτό, αρνηθήκαμε γιατί είχαμε φουλ δουλειά (ή και όχι) καληνυχτιστήκαμε και πια θα προσέχουμε διπλά τι λέμε και σε ποιον.

Καληνύχτα από Βουδαπέστη.