Η διεθνής πασαδόρος μίλησε στην επίσημη ιστοσελίδα του ΠΑΣΑΠ, για τις εμπειρίες της στο εξωτερικό, την Εθνική ομάδα αλλά και το τι πρέπει να κάνει το ελληνικό βόλεϊ για να έχει ένα καλύτερο αύριο.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Αναλυτικά η συνέντευξη:
Η Ελληνίδα αθλήτρια στα 29 της χρόνια έχει γεμίσει το βιογραφικό της με αμέτρητες παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο, όντας εδώ και μία πενταετία στο εξωτερικό όπου διαπρέπει, κρατώντας ψηλά την σημαία του ελληνικού βόλεϊ.
Έκανε τα πρώτα της βήματα στα Ιλίσια και την Αγία Παρασκευή πριν αποκτηθεί από τον Πανιώνιο. Ακολούθησε ο Παναθηναϊκός με τον οποίο κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδος το 2011, επιτυχία που σημείωσε και με την επόμενη ομάδα της, την ΑΕΚ, το 2012.
Από τη σεζόν 2014-15 βρίσκεται στο εξωτερικό. Πρώτος σταθμός η Στουτγκάρδη με την οποία έπαιξε στους τελικούς του πρωταθλήματος, ακολούθησε η πρώτη θητεία στη Μιλούζ και η κατάκτηση της κορυφής της Γαλλίας το 2017. Στη συνέχεια αγωνίστηκε στην μετέπειτα πρωταθλήτρια Ιταλίας Κονελιάνο, ενώ το περσινό καλοκαίρι πανηγύρισε το χρυσό μετάλλιο στο πολωνικό πρωτάθλημα με τη φανέλα της Λοτζ.
Έχοντας πλέον επιστρέψει στη Μιλούζ, η Αθηνά Παπαφωτίου μιλά στο pasap.eu για όλους και για όλα, τις παραστάσεις της από το εξωτερικό, την Εθνική Ελλάδος, τις προσωπικές της φιλοδοξίες, ενώ παρουσιάζει τις δικές της ιδέες για ένα καλύτερο αύριο για το ελληνικό βόλεϊ.
– Η φετινή σεζόν σε βρίσκει πίσω στη Μιλούζ, με την οποία έζησες το όνειρο της κατάκτησης του πρωταθλήματος το 2017. Πώς πηγαίνουν τα πράγματα εκεί στη δεύτερη θητεία σου; Η ομάδα κάνει και πάλι πορεία πρωταθλητισμού…
Α.Π.: «Ναι, η ομάδα βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στην πρώτη θέση. Είχαμε από την αρχή στόχο να είμαστε ψηλά, και ιδανικά να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα και το κύπελλο, αν και δεν γνωρίζαμε και την δυναμικότητα των υπόλοιπων ομάδων. Με τον καιρό όμως και με τα παιχνίδια, είμαστε πρώτες και όλα πάνε καλά. Παράλληλα, το Σαββατοκύριακο που έρχεται (02-03/03) είναι το Final Four του Κυπέλλου που το διοργανώνουμε εμείς και θέλουμε να φτάσουμε στην κατάκτηση του τροπαίου».
– Εδώ και μία πενταετία, αγωνίζεσαι μακριά από την Ελλάδα και μάλιστα σε πολύ υψηλό επίπεδο. Με βάση τις παραστάσεις που έχεις, ποιες είναι οι διαφορές αλλά και οι ομοιότητες, αν υπάρχουν, που εντοπίζεις μεταξύ του βόλεϊ στη χώρα μας και στο εξωτερικό;
Α.Π.: «Η βασική διαφορά είναι ότι η αντιμετώπιση του βόλεϊ ως προϊόν στην Ελλάδα είναι κάτι άγνωστο, όταν στο εξωτερικό υπάρχει ολόπλευρη προσέγγιση, οργάνωση και διοίκηση γύρω από αυτό.
Οι ομάδες έξω σε αντιμετωπίζουν ως εργαζόμενο. Σε όλες τις χώρες που έπαιξα και κυρίως στη Γαλλία και τη Γερμανία ήμουν καλυμμένη, σαν υπάλληλος του Κράτους. Η νοοτροπία στο εξωτερικό επίσης ως προς το πώς σε αντιμετωπίζουν ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων είναι τέτοια που σου δίνει αξία.
Πολλές Ελληνίδες αθλήτριες θα μπορούσαν να έχουν μία πολύ πετυχημένη πορεία στο εξωτερικό γιατί θα βρεθούν σε διαφορετικές συνθήκες οι οποίες θα τους επιτρέψουν να επικεντρωθούν στο βόλεϊ και να γίνουν καλύτερες. Ναι, υπάρχει διαφορά στο επίπεδο, αλλά κατά τη γνώμη μου έχει να κάνει με την οργάνωση, όχι με το υλικό.
Μία άλλη διαφορά είναι ότι σε μία ομάδα του εξωτερικού υπάρχει μία σαφής διάκριση ρόλων κι ευθυνών. Στην Ελλάδα, υπάρχει ένας πρόεδρος που κατά βούληση πληρώνει, ένας team manager που δεν ξέρουμε κανείς τι κάνει. Αυτό συμβαίνει κατά πλειοψηφία, γνωρίζω ότι υπάρχουν σωματεία που ξεφεύγουν από αυτό όπως ο Ολυμπιακός. Για παράδειγμα, αυτό που έγινε με την Ηλιούπολη, διότι η δικαιολογία που άκουσαν τα κορίτσια ήταν τραγική. Στη Γαλλία, όλα τα συμβόλαια είναι νομικά κατωχυρωμένα και για τις Γαλλίδες αλλά και για τις ξένες.
Το κομμάτι του marketing επίσης είναι πολύ σημαντικό, καθώς στην Ελλάδα αγνοείται. Οι χορηγοί δεν έχουν κίνητρο να επενδύσουν γιατί ο κόσμος δεν πάει στο γήπεδο κι επομένως δεν κερδίζουν κάτι. Σε όσες ομάδες έπαιξα, παίζαμε με 2.500-3.000 κόσμο κάθε φορά και παράλληλα υπήρχε ομάδα εργασίας που τον ψυχαγωγούσε. Είναι μία αλυσίδα marketing όλο αυτό.
Κάποιες ελληνικές ομάδες που λειτουργούν καλύτερα στο κομμάτι του marketing, όπως ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός ή ο ΠΑΟΚ, στηρίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό στο ποδόσφαιρο. Κάτι που δεν είναι λάθος, αλλά θα μπορούσε να αποτελέσει μία αφετηρία για να επενδύσουν και να δημιουργήσουν κάτι δικό τους και να αυτονομηθούν, να μην είναι πυροτέχνημα.
Αγαπώ πραγματικά τη χώρα μου και θα ήθελα να την δω να αναπτύσσεται. Μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω κι εγώ προς αυτήν την κατεύθυνση. Νομίζω ότι πρέπει να γίνουν βασικές αλλαγές για να μπορέσει το ελληνικό βόλεϊ να πάρει τα πάνω του και να φτάσει σε επίπεδο που να του αξίζει».
– Είναι δεδομένο ότι το ελληνικό βόλεϊ υστερεί σε πολλά συγκριτικά με το βόλεϊ του εξωτερικού. Ωστόσο, το να παίζεις στη χώρα σου δεν σου λείπει κάπως;
Α.Π.: «Η Ελλάδα μου λείπει σαν χώρα. Ποιος δεν θα ήθελε να είναι στη χώρα του; Δεν θα άλλαζα όμως εύκολα τις συνθήκες υπό τις οποίες αγωνίζομαι στο εξωτερικό. Δεν σημαίνει όμως αυτό πως οτιδήποτε έξω από την Ελλάδα είναι καλύτερο ή το ιδανικό, διότι μπορεί απλά εγώ να είμαι τυχερή επειδή οι ομάδες που έπαιξα κάνουν πρωταθλητισμό, πράγμα που σημαίνει ότι είναι πάρα πολύ καλά οργανωμένες. Σε όλες τις χώρες που έπαιξα, υπήρχαν ομάδες με πολλά οργανωτικά προβλήματα, δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Δεν είναι όμως ο κανόνας αυτό».
– Τι θα άλλαζες, εάν σου δινόταν η ευκαιρία να διοικήσεις το ελληνικό βόλεϊ και να λάβεις αποφάσεις;
Α.Π.: «Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που διοικούν το ελληνικό βόλεϊ ενδιαφέρονται γι’ αυτό. Είναι κάτι που δεν το αμφισβητώ. Αλλά δεν σημαίνει όμως ότι το ενδιαφέρον από μόνο του μπορεί να φέρει καλό αποτέλεσμα, διότι χρειάζεται και η τεχνογνωσία. Χρειάζονται άνθρωποι που να ξέρουν τι πρέπει να γίνει για να επιτευχθούν οι στόχοι. Είναι ένα κομμάτι που πιστεύω ότι θα με ενδιέφερε.
Για μένα θα πρέπει να δοθεί βάση στις ακαδημίες και στα παιδάκια που τώρα ξεκινούν το βόλεϊ. Πρέπει να καταρτιστούν από προπονητές που γνωρίζουν κι έχουν συγκεκριμένο πλάνο και στοχοθέτηση, που είναι και η βασική έλλειψη στο ελληνικό βόλεϊ. Δεν είναι θέμα ταλέντου. Πάρα πολλά παιδιά και ειδικά στο γυναικείο είναι πολύ ποιοτικά και θα πρέπει να αξιοποιούνται και να εξελίσσονται. Να ξεκαθαρίσω βέβαια ότι αυτή είναι η εικόνα που εγώ έχω πριν πέντε χρόνια, δεν γνωρίζω αν κάτι έχει αλλάξει στο μεσοδιάστημα που λείπω».
– Η Εθνική Γυναικών ετοιμάζεται για το ταξίδι στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το καλοκαίρι. Η κλήση σου είναι ένας από τους στόχους που έχεις θέσει; Πόσο έτοιμη νιώθεις να βοηθήσεις το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα;
Α.Π.: «Ναι, φυσικά. Έχω δηλώσει ότι είμαι διαθέσιμη. Είναι μία πολύ σπουδαία διοργάνωση και είναι πάρα πολύ σημαντικό που οι Εθνικές και των Ανδρών και των Γυναικών θα βρίσκονται στο Πανευρωπαϊκό. Είναι μία ευκαιρία ίσως μοναδική να δούμε ουσιαστικά σε τι επίπεδο βρισκόμαστε συγκριτικά με το ευρωπαϊκό βόλεϊ το οποίο αναπτύσσεται ταχύτατα. Αλλάζει κάθε χρόνο. Γι’ αυτό το λόγο θα είναι καλό να βοηθήσουμε όλοι σε αυτήν την προσπάθεια, όπως βέβαια κρίνει η ομοσπονδία και ο προπονητής».
– Πώς κρίνεις την μέχρι τώρα πορεία του νέου ΔΣ του ΠΑΣΑΠ και το έργο που επιτελεί ο Σύνδεσμος;
Α.Π.: «Γνωρίζω ότι υπάρχει κάποια ανανέωση. Ο Βασίλης Μηνούδης έθεσε κάποιες βάσεις μαζί με τους ανθρώπους του και το νέο ΔΣ του ΠΑΣΑΠ προσπαθεί να φέρει νέες καινοτομίες, σύμφωνα με αυτό που εγώ έχω καταλάβει. Στις Γυναίκες, η κατάσταση δυστυχώς είναι πολύ δύσκολη. Το πιο δύσκολο είναι να πείσεις το καθεστώς για πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Ο δρόμος είναι ακόμη πολύ μακρύς αλλά γίνεται μία πολύ μεγάλη προσπάθεια και όλο και περισσότερες αθλήτριες αρχίζουν να ενδιαφέρονται και να το δηλώνουν μέσω και του ΠΑΣΑΠ. Από κει και πέρα, είναι στο χέρι των θεσμικών φορέων κατά πόσο θέλουν να αλλάξουν το καθεστώς. Χρειάζονται πράξεις. Πρέπει όμως να είναι και οι αθλητές κοντά».
– Ποιες είναι οι προσωπικές σου φιλοδοξίες για το μέλλον. Τόσο για το υπόλοιπο της καρίερας σου όσο και για μετά το πέρας αυτής.
Α.Π.: «Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη φιλοδοξία, εγώ αυτήν τη στιγμή απολαμβάνω πάρα πολύ αυτό που κάνω και το μόνο που θέλω είναι να είμαι υγιής όπως και όλοι οι αθλητές. Θέλω να συνεχίσω σε υψηλό επίπεδο και να αρπάζω τις ευκαιρίες που μου δίνονται. Διότι και η παρουσία μου στο εξωτερικό έχει ημερομηνία λήξης, προσπαθώ να την ευχαριστηθώ, να την αξιοποιήσω και ταυτόχρονα να βελτιώνομαι, να γνωρίζω νέους πολιτισμούς, νέους ανθρώπους. Είναι και οι εμπειρίες, πέραν από το βόλεϊ».
