Με αυτή τη φράση είχε χαρακτηρίσει τον Πίτερ Σνελ ένας δημοσιογράφος, δακρυσμένος όπως ήταν μετά τον τελικό των 800μ. στο Τόκιο το 1964, όπου ο Νεοζηλανδός κέρδισε το δεύτερο Ολυμπιακό χρυσό. Το αστέρι του θρυλικού δρομέα έσβησε στις 12/12.
του Παναγιώτη Βότση
[email protected]
Στα 80 του χρόνια ο τρις χρυσός Ολυμπιονίκης που μεσουράνησε την περίοδο 1960-1964 στις μεσαίες αποστάσεις έφυγε από τη ζωή στο σπίτι του στο Ντάλας του Τέξας.
O Σνελ γεννήθηκε σε ένα μικρό παραλιακό χωριό της Νέας Ζηλανδίας και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο διεθνές στερέωμα στα 21 του, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης το 1960. Εκεί, από το πουθενά κέρδισε το χρυσό στα 800μ. νικώντας το φαβορί, το Βέλγο Ρότζερ Μοένς. Τέσσερα χρόνια μετά, στο Τόκιο, κατάφερε να κάνει το 3ο back to back της ιστορίας του αγωνίσματος (Ντάγκλας Λόου – Βρετανία – 1924-1928, Μαλ Γουίτφιλντ – ΗΠΑ – 1948-1952). Παράλληλα όμως έκανε στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας και κάτι μοναδικό στην Ολυμπιακή ιστορία των μεσαίων αποστάσεων: το νταμπλ σε 800μ./1500μ. Στη σύντομη αθλητική του πορεία πήρε 3 Ολυμπιακά χρυσά, 2 χρυσά σε κοινοπολιτειακούς και κατέρριψε 7 παγκόσμια ρεκόρ στο σύνολο. Με το χρόνο που σημείωσε δε στη Νέα Ζηλανδία το 1962 σε γήπεδο με χορτάρι, το 1:44.3, θα μπορούσε να νικήσει τις κούρσες των τελικών στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ το 2000, της Αθήνας το 2004 και του Πεκίνου το 2008. Μετά την κατάρριψη του φράγματος των τεσσάρων λεπτών στο μίλι από το σερ Ρότζερ Μπάνιστερ, ήταν ένας από τους επόμενους που έσπασαν εκ νέου το παγκόσμιο ρεκόρ, με 3:54.1.
Από μικρή ηλικία ήταν μεγάλο ταλέντο σε πολλά αθλήματα όπως το τένις, το ράγμπι, το χόκεϊ χόρτου, το γκολφ και το κρίκετ. Από τα σχολικά του χρόνια ήταν ήδη κυρίαρχος σε εθνικό επίπεδο από τις 440 γιάρδες έως και τον ανώμαλο δρόμο. Το φυσικό του ταλέντο συνδυάστηκε με την αντοχή που απέκτησε από την σκληρή προπόνηση του προπονητή του, Άρθουρ Λίντιαρντ, με τον οποίο είχε ξεκινήσει προπόνηση στο Όκλαντ από το 1957.
Η επιτυχία του όμως δε γράφτηκε μόνο στα στάδια. Από ένας μαθητής χωρίς βλέψεις για σπουδές, ο Σνελ το 1965 έβαλε τέρμα στην αθλητική του καριέρα και ξεκίνησε μαθήματα στην ανθρώπινη βιολογία στο πανεπιστήμιο του Λάφμπορο στη Βρετανία. Αυτό του άνοιξε την όρεξή για περαιτέρω σπουδές στις ΗΠΑ, όπου και πήρε τελικά το διδακτορικό του στη φυσιολογία της άσκησης. Τις τελευταίες δεκαετίες κατείχε τη θέση του διευθυντή του κέντρου ανθρώπινης απόδοσης του πανεπιστημίου του Τέξας και ήταν καταξιωμένος ερευνητής με πολλές σχετικές δημοσιεύσεις. Παράλληλα, ασχολούνταν μέχρι τα 60 του με τον αθλητισμό, και συγκεκριμένα με το τρίαθλο και την ποδηλασία.
Ο Πίτερ Σνελ ήταν ένας από τους 24 πρώτους αθλητές που συμπεριέλαβε η παγκόσμια ομοσπονδία στο Hall of Fame του στίβου το 2012. Στη Νέα Ζηλανδία δε αντιμετωπίστηκε ως εθνικός ήρωας. Του δόθηκε το προσωνύμιο «σερ» το 2009 και ψηφίστηκε ως ο καλύτερος αθλητής της χώρας για όλο τον 20ο αιώνα. Η ιστορία θα διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη του για τη συνολική προσφορά του στον αθλητισμό, τόσο εντός σταδίων όσο και εκτός.
