Ένα χρόνο πριν, ήταν η μοναδική που επέστρεφε από μεγάλη διοργάνωση (τη μεγαλύτερη) έχοντας στις αποσκευές ένα μετάλλιο (χάλκινο). Τότε ονειρευόταν το μετάλλιο στο Ρίο και εμείς μαζί της. Η τύχη όμως δεν ήταν καλή μαζί της και την υπέβαλλε στο μαρτύριο του τραυματισμού. Η Νικόλ Κυριακοπούλου όμως δεν το έβαλε κάτω και θα ταξιδέψει το Ρίο, έστω και για τη συμμετοχή.
Το ότι ένα χρόνο μετά το Πεκίνο, όπου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα η Κυριακοπούλου πήρε το χάλκινο μετάλλιο με φοβερό τσαμπούκα και έχοντας κερδίσει το διαμάντι στο ντάιμοντ λιγκ, ουδείς θα περίμενε πως αυτή η αθλήτρια δε θα ήταν στις υποψήφιες για μετάλλιο στους Ολυμπιακούς.
Δυστυχώς, οι αθλητές υποβάλουν τους εαυτούς τους σε μαρτύρια και όσο θέλουν όλοι να πιστεύουν ότι οι αθλητές είναι υπεράνθρωποι και αντέχουν τα πάντα, έρχονται στιγμές που εμφανίζεται η γήινη υπόσταση και μάλιστα με τον πιο άσχημο τρόπο.
Η Νικόλ Κυριακοπούλου, τον τελευταίο μήνα παλεύει με το χρόνο για να προλάβει να πηδήξει στο Ρίο. Έτοιμη σωματικά δεν είναι. Είναι όμως πνευματικά και ετοιμάζεται για το ταξίδι στη Βραζιλία. Έστω και για να κάνει ένα άλμα στον προκριματικό, να μην πάει χαμένη η πρόκριση. Ίσως σε κάποιους να ακούγεται περίεργο, αλλά η συμμετοχή και μόνο στους Ολυμπιακούς είναι πολύ σπουδαία υπόθεση. Σε ολόκληρο τον πλανήτη, ως τέτοια την αντιμετωπίζουν, εκτός από την Ελλάδα. Αυτό όμως, μάλλον λίγο απασχολεί την Κυριακοπούλου, η οποία φρόντισε η ίδια να γνωστοποιήσει πως δεν πρόκειται να είναι απούσα από το μεγάλο ραντεβού, έστω και αν χρειαστεί να το κάνει χωρίς να είναι απόλυτα έτοιμη. «Πέρσι όταν ξεκινούσα την προετοιμασία για το Ρίο, ο στόχος ήταν, τίποτα λιγότερο από ένα μετάλλιο! Η χρονιά όμως είχε συνεχώς προβλήματα, ενώ πριν 25 μέρες περίπου τραυματίστηκα σοβαρά και αναγκάστηκα να διακόψω τους αγώνες και την προετοιμασία μου εντελώς. Ατέλειωτες ώρες θεραπειών σε καθημερινή βάση βελτίωσαν πολύ την κατάσταση του τραυματισμού μου, οχι όμως στον επιθυμητό βαθμό που προσδοκούσα. Έχω μείνει αρκετά πίσω στη ϕυσική μου κατάσταση και συνεχίζω ακόμα να πονάω. Θα ταξιδέψω στο Ρίο γιατί η διάκριση ενίοτε δεν είναι ο μοναδικός στόχος. Γιατί είναι στιγμές που μεγαλύτερη αξία έχει να συνεχίζεις τη προσπάθειά σου, να πολεμάς με τις ϕαινομενικά ίσως… ανίκητες δυσκολίες, να προχωράς ακόμα κ αν δεν έχει νόημα, γιατί η πιο απαίσια ϕράση είναι το ‘τα παρατάω’. Και γιατί αν προδώσεις τα όνειρά σου, τότε δεν έχει μείνει πια τίποτα ηθικό όρθιο απέναντι στον εαυτό σου. Μια τέτοια στιγμή θα είναι για μένα η συμμετοχή μου στον προκριματικό στις 16 Αυγούστου.
Όλα για όλα. Όλα για τα πιστεύω μου».
