Παρακολουθώ τις επιδόσεις των νέων αθλητών (Κ16 – Κ14) στα σύνθετα αγωνίσματα που οργανώνει ο ΣΕΓΑΣ και διαπιστώνω ότι η μεγάλη πλειοψηφία αυτών έχει πολύ μέτριες επιδόσεις σχεδόν σε όλα τα τεχνικά αγωνίσματα.
του Πλούταρχου Σαρασλανίδη
τ. Αναπληρωτής καθηγητής, προπονητικής κλασικού αθλητισμού
Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχουν και τραυματισμοί παιδιών, που οφείλονται σε παντελή έλλεψη τεχνικών γνώσεων για συγκεκριμένα αγωνίσματα.
Αυτή η πραγματικότητα έρχεται σε αντίθεση με τον στόχο και την φιλοσοφία του ΣΕΓΑΣ, που εφαρμόζει τις οδηγίες της IAAF, για την υλοποίηση του βασικού σταδίου της μακροχρόνιας προπόνησης. Η υποχρέωση των σωματείων να συμμετέχουν σε αγώνες συνθέτων αγωνισμάτων και η αξιολόγηση αυτών των αγώνων από την ομοσπονδία δεν είναι για να ταλαιπωρούνται αθλητές και προπονητές, όπως γίνεται σήμερα… Και αυτό γίνεται γιατί υπάρχουν οργανωτικά προβλήματα, με την μεγάλη συμμετοχή παιδιών και την έλλειψη εξοπλισμού. Με αυτό τον τρόπο καταναλώνονται πολλές ώρες για συμμετοχή σε 2-3 αγωνίσματα. Αυτή η κατάσταση είναι απωθητική για αθλητές, προπονητές, κριτές. Αντί λοιπόν οι αγώνες συνθέτων αγωνισμάτων να αποτελούν την ευχάριστη αγωνιστική έκφραση της προπονητικής διαδικασίας που έχει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ τα στοιχεία της σύνθετης προπόνησης, έχει μετατραπεί σε αγγαρεία, για τους περισσότερους . Όμως ο στόχος αυτού του άρθρου δεν είναι τα οργανωτικά προβλήματα.
Το γεγονός ότι στο πρόσφατο Διασυλλογικό πρωτάθλημα των παίδων – κορασίδων στο αγώνισμα των 100μ. υπήρξαν 450 συμμετοχές σε 5 ομίλους, όπως αναφέρεται στο άρθρο μου στο Sportsfeed «Η ανισομερής συμμετοχή αθλητών στα αγωνίσματα είναι αιτία απώλειας αθλητικού δυναμικού;» δείχνει ότι σε προπονητικό επίπεδο, στις μικρότερες ηλικίες (Κ16 και Κ14), η μεγάλη πλειοψηφία των προπονητών εφαρμόζει στα νέα παιδιά δρομική προπόνηση κατά 70-80%, κυρίως για ταχύτητα και διαθέτουν πολύ μικρό ποσοστό για προπόνηση σε άλλα αγωνίσματα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα παιδιά να μην έχουν κινητικές εμπειρίες από πολλά τεχνικά αγωνίσματα (εμπόδια, ύψος, κοντώ, ακόντιο κ.α.). Στην πράξη έχει συμβεί πολλές φορές την παραμονή ενός αγώνα συνθέτων αγωνισμάτων τα παιδιά κάνουν προπόνηση, για πρώτη φορά και μάλιστα με αγωνιστικές συνθήκες, σε ένα τεχνικό αγώνισμα, π.χ. τα αγωνιστικά εμπόδια και όχι τα προπονητικά(πλαστικά). Αυτή η πραγματικότητα οδηγεί αρκετές φορές τα παιδιά σε ψυχοπνευματική άρνηση για συγκεκριμένα, άγνωστα μέχρι εκείνη την στιγμή, τεχνικά αγωνίσματα…
Είναι γεγονός ότι αρκετά σωματεία δεν διαθέτουν πολλούς προπονητές για αυτές τις ηλικίες. Προφανώς έχουν περισσότερους στις ακαδημίες. Όμως και ένας προπονητής να υπάρχει έχει διδαχθεί την μεθοδολογία διδασκαλίας όλων των αγωνισμάτων. Το θέμα είναι να σχεδιάσει την προπόνηση του έτσι ώστε να περιέχει προπονητικά ερεθίσματα τεχνικής από τα βασικά τεχνικά αγωνίσματα, δηλαδή την συστηματική εξάσκηση σε 3-5 αγωνίσματα όλο τον χρόνο και όχι μόνο ευκαιριακά λίγο πριν από τους αγώνες.
Επιπλέον η προπόνηση βασικής αντοχής, σε όλους τους κύκλους προπόνησης, στην κατηγορία Κ14, ανεξάρτητα από τον αθλητικό προσανατολισμό και μάλιστα σε ομαδικό επίπεδο, θα δώσει τα φυσικά και ψυχικά εφόδια για συμμετοχή και πιθανή ειδίκευση σε αγώνες δρόμων αντοχής. Τα παιδιά πρέπει να τα «εκπαιδεύσουμε» και στην αντοχή. Δεν έχει σημασία σε ποιο αγώνισμα θα ειδικευθούν στην αθλητική τους πορεία. Η πολύπλευρη γύμναση, που του εξασφαλίζει η προπόνηση με διαφορετικά αγωνίσματα, θα είναι η καλύτερη δυνατή «επένδυση» για την μελλοντική αθλητική του καριέρα.
