Ο Σπύρος Λεμπέσης είναι από τους ανθρώπους που δε μασάνε τα λόγια τους, έχοντας πάρει την απόφαση να πορευθεί στη ζωή του με οδηγούς την αλήθεια και την καλοσύνη. Ο 7ος Ολυμπιονίκης του Λονδίνου το 2012 στον ακοντισμό, άρτι αφιχθείς από το εξωτικό Μαρακές όπου κατέλαβε την 7η θέση στο World Challenge της IAAF, μιλάει για όλα όσα τον προβληματίζουν, εκφράζοντας τις αγωνίες του για το αγώνισμα που αγαπάει, και όχι μόνο.
συνέντευξη Νίκος Κούδας
[email protected]
follow me @nkoudas
Σπύρο, καλώς ήρθες από το Μαρόκο. Πώς ήταν ο αγώνας εκεί; Είσαι ικανοποιημένος από τα 73,63μ. που έριξες;
Ευχαριστώ πολύ. Η αλήθεια είναι ότι ο αγώνας δε μου πήγε όπως ήθελα και σ‘ αυτό συνετέλεσε το γεγονός ότι ήμουν ακόμη άρρωστος, από το διεθνές μίτινγκ στη Μπελινζόνα (σ.σ. της Ελβετίας). Ένιωθα αρκετά άτονος, ενώ και τα ακόντια που μας έδωσαν οι διοργανωτές ήταν τραγικά για μία τέτοια μεγάλη διοργάνωση.
Τελικά πήρες την 7η θέση, όπως στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Σα να σε κυνηγάει αυτός ο αριθμός, έτσι; Τι λες, θα τη σπάσεις την παράδοση;
Ναι όντως, κάτι γίνεται μ’ εμένα και το επτά! Θα προσπαθήσω, αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται βοήθεια και ορισμένες προϋποθέσεις.
Κάνοντας μία ανασκόπηση στο παρελθόν σου, πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τον στίβο και τον ακοντισμό ειδικότερα;
Μικρότερος ασχολήθηκα με το τρέξιμο και το άλμα εις ύψος, όπου ήμουν μάλιστα αρκετά καλός. Ωστόσο η καθοριστική στιγμή της ζωής μου ήρθε το 1996, χάρη στον μεγάλο αδερφό του πατέρα μου, ο οποίος λάτρευε την ενασχόληση με τον στίβο, σε καθαρά ερασιτεχνικό επίπεδο. Τότε ήμουν 10 ετών και εκείνος είχε επιστρέψει μόλις από τις ΗΠΑ, όταν με φώναξε στην αποθήκη για να μου δείξει κάτι: ήταν ένα ακόντιό του. Στην πρώτη μου βολή, αν και αγύμναστος, το πέταξα κάπου στα 50-60 μέτρα, που στα παιδικά μου μάτια έμοιαζαν… με 300! Έτσι κόλλησα, και κάθε μέρα το έπαιρνα στα κλεφτά και πήγαινα να το ρίξω.
Από μικρός παρακολουθούσα και θαύμαζα τον Κώστα Γκατσιούδη. Στα δικά μου μάτια έβγαζε πάντοτε περισσότερο πάθος από όλους τους άλλους αθλητές και φυσικά ως Έλληνας που ήταν, έγινε το ίνδαλμά μου.
Τι σου αρέσει περισσότερο στο αγώνισμά σου;
Ο ακοντισμός είναι ένα εκρηκτικό αγώνισμα, και η εκρηκτικότητα με χαρακτηρίζει κι εμένα προσωπικά σαν άνθρωπο, παρότι γενικά είμαι ήπιος χαρακτήρας. Ωστόσο αν τα… πάρω, τα πήρα, που λένε, και μπορώ να εκραγώ. Ειδικά η στιγμή της ρίψης, που πρέπει να τα δώσεις όλα, είναι αυτό που μου αρέσει και κάτι που με εκφράζει και στη ζωή μου.
Ποιο ήταν το ίνδαλμά σου όταν ξεκινούσες την πορεία σου;
Από μικρός παρακολουθούσα και θαύμαζα τον Κώστα Γκατσιούδη. Στα δικά μου μάτια έβγαζε πάντοτε περισσότερο πάθος από όλους τους άλλους αθλητές και φυσικά ως Έλληνας που ήταν, έγινε το ίνδαλμά μου.
Σε είχαν χαρακτηρίσει και διάδοχό του στο παρελθόν. Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό; Τον έχεις γνωρίσει;
Τον γνωρίζω, αλλά πολύ λίγο. Με τιμά αναμφίβολα αυτή η σύγκριση, αλλά δε μου αρέσει για να είμαι ειλικρινής και ίσως δεν αρέσει και σ’ εκείνον. Το λέω με την έννοια ότι ο Κώστας είναι ένας καταξιωμένος αθλητής που σταθερά έριχνε πολύ μακριά, ακόμη και πάνω από τα 90 μέτρα, ενώ εγώ δεν τα έχω φτάσει καν. Δεν πιστεύω ότι είναι ακόμη η ώρα να ειπωθεί μία τέτοια κουβέντα για’ μένα. Πάντως με είχε κερδίσει με την ταπεινότητα και τη σεμνότητά του, όταν σε ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα είχε έρθει από μόνος του για να μου συστηθεί και να μου πει τις πρώτες λέξεις ενθάρρυνσης.
Αγαπάς ιδιαίτερα τον τόπο καταγωγής σου, το Μαυρομμάτι Βοιωτίας. Πόσο μεγάλο ρόλο έχουν παίξει οι ρίζες σου στη ζωή και την εξέλιξή σου;
Κακά τα ψέματα, έχω δει στην πράξη ότι όταν μπαίνεις μέσα στον αγώνα πρέπει να είσαι… μονοκόμματος, να μην καταλαβαίνεις τίποτα. Αυτό λείπει από την προσέγγιση που έχουν για το άθλημα εδώ στην Αθήνα. Όποτε πηγαίνω λοιπόν στο χωριό μου, ξανανιώθω, ανακαλύπτω και πάλι τη φλόγα, τον απαραίτητο τσαμπουκά που χρειάζεται για να γίνομαι θηρίο αγωνιστικά!
Ποιος ήταν ο πρώτος προπονητής στο ξεκίνημά σου;
Ήταν ο Θοδωρής Ξυδώνας, στην ΑΓΕ Βοιωτίας, ο οποίος υπήρξε πραγματικός δάσκαλος και παιδαγωγός. Πλάι του ανδρώθηκα αθλητικά με τον καλύτερο τρόπο και έμαθα πολύτιμα πράγματα, όχι μόνο για το ακόντιο, αλλά και για τη ζωή γενικότερα. Τα λόγια και οι συμβουλές του με συντροφεύουν ακόμη και σήμερα, όπως π.χ. «Με τους αντιπάλους σου θα είσαι μέσα στον αγώνα εχθρός, αλλά έξω στη ζωή σου καλός φίλος».
Είναι γνωστό ότι ελλείψει σταδίου έφτασες να κάνεις προπονήσεις ακόμη και μέσα σε χορταριασμένα χωράφια, με πέτρες κλπ. Πόσο πεισματάρη σε έχουν κάνει αυτές οι κακουχίες της ζωής σου;
Αυτά με οδήγησαν κατά κάποιον τρόπο στην πηγή, αν και δεν είμαι απόλυτα ικανοποιημένος, αφού έχω ακόμη δρόμο να διανύσω για ένα μετάλλιο. Οι συνθήκες αυτές με διαμόρφωσαν πάντως σαν άνθρωπο και με κρατάνε ακόμη… άγριο! Ωστόσο ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος κάποια στιγμή, αν έρθει π.χ. μία μεγάλη επιτυχία, όλα αυτά να με κουράσουν. Και εδώ χρειάζεται η στήριξη της πολιτείας. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε για πολύ ακόμα έτσι, με μισθούς 600 ευρώ αν και είμαστε Ολυμπιονίκες και να μην ισχύει κανένα από τα κίνητρα για τους αθλητές. Δηλώνω απογοητευμένος, δεν το κρύβω. Θαρρείς και κάνουν τα πάντα για να μας κόβουν τα φτερά…
Τώρα είσαι αθλητής του Τρίτωνα Θεσσαλονίκης, αλλά ζεις και προπονείσαι στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά. Πώς τα συνδυάζεις; Νιώθεις νοσταλγία για τον τόπο σου;
Μεγάλη νοστάλγια, ναι, αλλά προσπαθώ να στέκομαι στα θετικά αυτής της κίνησης που έκανα, αφού οι εγκαταστάσεις και οι συνθήκες εδώ είναι πολύ καλές. Επιστρέφω όμως όσο μπορώ στο χωριό μου, γιατί δε θέλω να λησμονώ τις ρίζες μου, αν και καμιά φορά ξεχνιέμαι. Πρέπει πάντοτε να θυμάσαι από πού ξεκίνησες, πότε ξεκίνησες και γιατί ξεκίνησες. Τουλάχιστον αυτό εμένα προσωπικά με αναζωπυρώνει ως αθλητή.
Πόσο σε βοήθησε η αλλαγή προπονητή, από τον Αντώνη Παπαδημητρίου στον Πέτρο Ακριβάκη;
Για όλους τους προπονητές μου έχω να πω πάντα τα καλύτερα λόγια. Με τον Αντώνη μπορεί να μην ταίριαξαν οι χαρακτήρες μας, αλλά με τον Πέτρο ένιωσα αμέσως μία ζεστασιά, όταν ήταν ακόμα συνοδός προπονητή στο Λονδίνο και προσφέρθηκε από μόνος του να με συνοδεύσει. Με συμβουλεύει πρώτα απ’ όλα ως άνθρωπο και μετά ως αθλητή και εκεί εστιάζω, στον άνθρωπο. Του είχα πει ότι θέλω να πορευτώ μόνο με την αλήθεια και την καλοσύνη και ότι είδα σε εκείνον κάποια πράγματα που εκτίμησα. Σε τεχνικό επίπεδο, πριν τραυματιστώ είχαμε δει ότι κάτι άλλαζε στη φόρα και το τρέξιμό μου προς το καλύτερο, έτρεχα τη φόρα μου όπως λέμε. Βλέπαμε ότι μέσα στο καταχείμωνο έριχνα πάνω από 82 μέτρα, ενώ πλέον έμαθα να μην «μπαίνω» αργά στους αγώνες.
Νιώθεις δυνατός μετά την επιστροφή σου από το χειρουργείο; Σε έχει ξεμπλοκάρει η επέμβαση;
Ναι, αλλά όχι ολοκληρωτικά. Νιώθω κάποιες μικροενοχλήσεις, στο χέρι και στο γόνατο που με «κουμπώνουν», αλλά αυτά είναι συνηθισμένα την πρώτη χρονιά αμέσως μετά την εγχείριση. Σίγουρα είμαι πολύ καλύτερα πλέον και νομίζω ότι το τελικό τεστ θα είναι το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Ζυρίχης.
Η αλήθεια είναι ότι στο Λονδίνο είχες ξαφνιάσει πολύ κόσμο με την εμφάνισή σου (2η θέση) στον ημιτελικό και την 7η θέση στον μεγάλο τελικό. Μέχρι πού πιστεύεις ότι μπορείς να φτάσεις στο μέλλον;
Αν το χέρι μου δεν πονέσει και με ακολουθήσει και το υπόλοιπο σώμα μου, πιστεύω ότι μπορώ να σταθεροποιηθώ πάνω από τα 85 μέτρα. Είναι στο χέρι μου και το δείχνουν και οι προπονήσεις μου, όπου έχω φτάσει μέχρι και στα 86 μέτρα, για ζέσταμα. Πρέπει να χαλαρώσει κι άλλο ο ώμος μου, για να μάθω να ρίχνω με ταχύτητα, εκτός από δύναμη. Μου αρέσει όμως να χτίζω σταδιακά και σε σταθερές βάσεις.
Ποιος είναι ο μεγάλος στόχος και το όνειρό σου;
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο, αλλά με την προϋπόθεση να αλλάξει κάτι σημαντικά. Δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα για το μέλλον. Αν ζυγίσω τώρα τα θετικά και τα αρνητικά, δυστυχώς τα άσχημα υπερκαλύπτουν τα καλά. Πρέπει να ζήσουμε κάπως και εμείς οι αθλητές. Δεν χρειαζόμαστε άλλο πολιτικούς που μας χτυπάνε την πλάτη στις επιτυχίες, μας φουσκώνουν απλά τα μυαλά και μετά μας ξεχνάνε. Βιώνουμε τραγικές καταστάσεις, αλλά θέλω να ελπίζω και να είμαι αισιόδοξος. Δε θέλω να με πάρει από κάτω το όλο σύστημα. Χρειαζόμαστε χορηγίες που θα μας στηρίξουν, θα μας φέρουν προβολή και θα μας εκτοξεύσουν την ψυχολογία.
