Έχουν περάσει αρκετές ημέρες από το «αντίο» της εθνικής γυναικών στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κι η αλήθεια είναι ότι εσκεμμένα απέφυγα να γράψω για όλα όσα είδα (ή δεν είδα) και έζησα στη Φιλιππούπολη.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Όλο αυτό το διάστημα έχω διαβάσει/ακούσει ουκ ολίγες απόψεις για το τι έφταιξε και είχαμε αυτήν την απρόσμενα κακή πορεία στη δεύτερη συνεχόμενη παρουσία μας σε τελική φάση Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
Σεβαστή η κάθε άποψη, όσο κι αν έχω τις οποιεσδήποτε ενστάσεις. Προφανώς το ίδιο θα ισχύει και για τα όσα πιστεύω κι εγώ.
Πριν ξεκινήσει το τουρνουά έγραφα για «την τρέλα που κουβαλάει η συγκεκριμένη ομάδα. Μια τρέλα σε συνδυασμό με την ωριμότητα που έχει προστεθεί την κάνει ακόμη πιο ιδιαίτερη.» Αυτό θεωρητικά θα ήταν το μεγάλο μας όπλο, αλλά εξελίχθηκε σε… μπούμερανγκ.
Αυτό που εγώ είδα στη Φιλιππούπολη ήταν μια ομάδα η οποία «σκεφτόταν» πολύ περισσότερο απ’ ότι έπρεπε. Μια ομάδα η οποία έβαλε ψηλά τον πήχη (και καλά έκανε), αλλά αγχώθηκε όταν έφτασε η ώρα να μπει στο γήπεδο.
Κι η ψυχολογική προετοιμασία για μια τέτοια πρόκληση, αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος ότι δεν ήταν πετυχημένη.
Στο αγωνιστικό κομμάτι, πάντα ο αθλητής/αθλήτρια που δεν παίζει (ή δεν είναι στην αποστολή) είναι καλύτερος απ’ αυτόν/αυτήν που έπαιξε. Εδώ και χρόνια ισχύει αυτό σε όλα τα σπορ…
Δεκτές οι οποιεσδήποτε ενστάσεις για τις επιλογές του Ναράνχο, αλλά με έναν σημαντικό αστερίσκο. Από τον Μάρτιο του 2020 έως τον Μάιο του 2021 (που ξεκίνησαν τα προκριματικά) θυμόμαστε πόσα παιχνίδια έγιναν στο ελληνικό πρωτάθλημα; Δέκα μαζί με το Κύπελλο; Δεκαπέντε; Με εξαίρεση λοιπόν τις Βασιλαντωνάκη, Λαμπρούση που είχαν μία κανονική σεζόν οι υπόλοιπες (ακόμη κι οι Χριστοδούλου, Γιώτα που έφυγαν τον Δεκέμβριο για έξω, ενώ κι η Στράντζαλη είχε μια δύσκολη χρονιά με αλλαγή ομάδας) έψαχναν να βρουν το ρυθμό τους μέσα από την εθνική.
«Και γιατί δεν τα έγραφες πριν το τουρνουά;», θα αναρρωτηθεί κάποιος δικαιολογημένα… Γιατί πίστευα ότι θα την ξεπερνούσαμε τη συγκεκριμένη δυσκολία και εύκολα ή δύσκολα τα δύο παιχνίδια με Ισπανία και Τσεχία θα τα παίρναμε.
Εγώ έκανα σίγουρα λάθος στην εκτίμηση μου, ωστόσο εδώ (στον πρώτο τελικό με την Ισπανία) θεωρώ ότι έκανε και το μεγαλύτερο λάθος του ο Ναράνχο.
Ο Ισπανός είχε τα… κότσια να βάλει μια 17χρονη ως βασική κι από τη στιγμή που στην πλειοψηφία των φιλικών αγώνων, αλλά και στα δύο πρώτα ματς με Βουλγαρία, Πολωνία ξεκίνησε και έπαιξε για δύο σετ με διαγώνια την Ανθούλη έπρεπε και στο ματς με την Ισπανία, τον πρώτο ματς που έπρεπε να κερδίσουμε, να ξεκινήσει με το ίδιο σχήμα. Έπρεπε να ζήσει και να πεθάνει με την επιλογή του, η οποία είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ για την εθνική και δεν το έκανε.
Και το κακό ήταν διπλό γιατί σε εκείνο το ματς «εξοντώθηκε» η Βασιλαντωνάκη (πήρε 66 επιθέσεις) η οποία την άλλη μέρα κόντρα στην Τσεχία έγινε ξανά ακραία…
Άργησε να πάρει τάιμ άουτ ή να κάνει αλλαγές; Γιατί πήρε τάιμ άουτ στο 24-19; Γιατί δεν έβαλε την Στράντζαλη όταν το 8-3 στο τάι μπρέικ με την Ισπανία γύρισε; Θα μπορούσαμε να αραδιάσουμε κι άλλα τόσα ερωτήματα (και τα ξέρει κι ο Ισπανός)…
Για να το κλείνουμε, σίγουρα φανήκαμε ψυχολογικά ανέτοιμοι για τις προκλήσεις του τουρνουά, σίγουρα αποτύχαμε σ’ αυτό το Ευρωβόλεϊ και ευθύνες έχουν όλοι (προπονητές, αθλήτριες, Ομοσπονδία), αλλά όποιος θεωρεί ότι η ομάδα έκανε τουρισμό το καλοκαίρι είναι το λιγότερο αστείος.
Άλλο να ισχυριστεί κανείς ότι έπρεπε να υπάρχει μεγαλύτερη προετοιμασία κι άλλο το ότι δεν δούλεψε η ομάδα στην προετοιμασία. Άλλο να ισχυριστεί ότι η δουλειά που έγινε δεν βγήκε κι άλλο ότι προπονητής και αθλήτριες δεν δούλεψαν. Άλλο κριτική, άλλο μηδενισμός…
ΥΓ1: Το γράψαμε το 2019, το γράφουμε και τώρα: Αν η ΕΟΠΕ θεωρεί ότι ο Ναράνχο είναι ικανός να οδηγήσει την εθνική στο επόμενο επίπεδο τον κρατά και προσπαθεί να του δώσει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες.
Για να μην ξεχνιόμαστε, τον περασμένο Οκτώβριο φωνάζαμε για τη μη συμμετοχή μας στο Ευρωπαϊκό Λιγκ! Και του χρόνου η Εθνική γυναικών ΠΡΕΠΕΙ να είναι στο Golden όχι στο Silver.
Αν θεωρεί ότι ο Ναράνχο έκλεισε τον κύκλο του, ΠΡΕΠΕΙ να φέρει έναν αποδεδειγμένα πολύ καλύτερο του.
ΥΓ2: Η ελληνική γλώσσα είναι η πιο πλούσια στον κόσμο, αλλά πολλές φορές αυτός ο πλούτος μας οδηγεί σε υπερβολές. Κι ίσως το καλύτερο παράδειγμα για να αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχουν τραγωδίες, καταστροφές και αντιστοίχως περήφανοι θρίαμβοι είναι η πορεία Βουλγαρίας, Γαλλίας…
Η διοργανώτρια Βουλγαρία αποκλείστηκε στους 16 από την Σουηδία της…. 1.5 παίκτριας. Η δε Γαλλία, η οποία το 2019 πήρε την τελευταία θέση στον όμιλο της Εθνικής (την κερδίσαμε 3-0 και το πρώτο σετ είχε λήξει 25-12), δύο χρόνια αργότερα με τον ίδιο προπονητή είναι στα προημιτελικά.
ΥΓ3: «… είμαστε σε ένα όμιλο που αν είχαμε δικαίωμα επιλογής θα τον είχαμε αποφύγει! Για όσους τυχόν δεν ξέρουν να αναφέρουμε απλά ότι Πολωνία, Γερμανία έπαιξαν το καλοκαίρι στο Volley Nations League, ενώ Βουλγαρία (χρυσό), Ισπανία (χάλκινο), Τσεχία (4η θέση) ήταν οι τρεις από τις τέσσερις ομάδες του final 4 στο European Golden League. Προσωπικά το είχα πει καθ’ υπερβολήν την επόμένη της κλήρωσης ότι στην καλή μας μέρα μπορούμε να κερδίσουμε και τις πέντε ομάδες, αλλά στην κακή μας μπορούμε να χάσουμε κι από τις πέντε…».
Αυτά έγραφα στις 17 Αυγούστου, μία ημέρα πριν την έναρξη του Ευρωβόλεϊ. Κι αυτό που πρέπει να παραδεχθούμε είναι ότι πέρα από τα όποια λάθη έγιναν είχαμε και την ατυχία να πέσουμε και στον πιο δύσκολο και ισορροπημένο όμιλο.
ΥΓ4: Αύριο τα λέμε με τους άνδρες…
