Ένα ολόκληρο έθνος σε αποστολή. Η κατάκτηση του «ιερού δισκοπότηρου» (βλέπε χρυσό μετάλλιο) στο χόκεϊ επί πάγου των ανδρών έχει εξελιχθεί σε ζήτημα τιμής για τη Ρωσία! Οι μνηστήρες του θρόνου, όμως, σε αυτούς τους 22ους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες είναι πολλοί και ισχυροί. Το sportsfeed.gr σας εξηγεί γιατί το φετινό Ολυμπιακό τουρνουά του αγωνίσματος θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για να περάσει στην ιστορία ως το κορυφαίο όλων των εποχών…
του Νίκου Κούδα
[email protected]
follow me @nkoudas
Ψύχωση. Εθνική υπόθεση. Αυτοσκοπός. Όποια λέξη κι αν χρησιμοποιήσει κανείς, το νόημα παραμένει ένα και μοναδικό: οι Ρώσοι θέλουν όσο τίποτα το χρυσό μετάλλιο στο χόκεϊ επί πάγου. Ένα άπιαστο όνειρο, το οποίο τους διαφεύγει από το μακρινό 1992, επί ημερών της πρώην Ρωσικής Κοινοπολιτείας. Οι λάτρεις των συμβολισμών και της σημειολογίας μπορούν να αντιληφθούν εύκολα την τεράστια σημασία που δίνουν οι διοργανωτές στον συγκεκριμένο στόχο, καθώς οι μέχρι τώρα κινήσεις τους βρίθουν… υπονοουμένων!
Συμπτώσεις ή στρατηγική
Πόσο συμπτωματικές μπορούν άλλωστε να χαρακτηριστούν οι επιλογές των προσώπων για τις πλέον πεμπτουσιακές στιγμές κάθε Ολυμπιακής διοργάνωσης, δηλαδή την αφή της Ολυμπιακής φλόγας και το άναμμα του Ολυμπιακού βωμού στην τελετή έναρξης; Ο πρώτος Ρώσος λαμπαδηδρόμος που πάτησε τον Σεπτέμβρη του 2013 τα ιερά χώματα της αρχαίας Ολυμπίας και παρέλαβε την αναμμένη δάδα, δεν ήταν άλλος από τον απόλυτο σούπερ σταρ και φυσικό ηγέτη της εθνικής ομάδας του χόκεϊ, Άλεξ Οβέτσκιν. Αντίστοιχα, την περασμένη Παρασκευή στην τελετή έναρξης, ένας από τους δύο εκλεκτούς που είχαν την ύψιστη τιμή να μεταλαμπαδεύσουν τη φλόγα στο Ολυμπιακό Στάδιο ήταν ο «Ελ Σιντ» του αθλήματος, Βλάντισλαβ Αλεξάντροβιτς Τρέτιακ, σημερινός Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας χόκεϊ. Για να γίνει αντιληπτό το αθλητικό του μέγεθος, αρκεί να αναφέρουμε ότι ο θηριώδης βετεράνος είναι ο μοναδικός αθλητής στην Ολυμπιακή ιστορία του σπορ που έχει κερδίσει 3 χρυσά μετάλλια και 4 στο σύνολο (1 αργυρό το 1980), όλα ως τερματοφύλακας με την ακατανίκητη ομάδα της Ε.Σ.Σ.Δ.! Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ο Τρέτιακ απολαμβάνει της απόλυτης εκτίμησης ακόμη και των άσπονδων εχθρών Αμερικανών, οι οποίοι το 2000 τον είχαν επιλέξει στο περιοδικό “Sports Illustrated” ως τον βασικό γκολκίπερ στην κορυφαία ομάδα χόκεϊ όλων των εποχών! Χρειάζονται περισσότερες αποδείξεις;
Βέβαια, μπορεί η «ρωσική αρκούδα» να θέλει εναγωνίως το στέμμα, αυτό όμως δε σημαίνει ότι οι αντίπαλοι θα της το παραχωρήσουν αμαχητί. Κάθε άλλο μάλιστα, καθώς ο ανταγωνισμός προβλέπεται ανελέητος, με κύριους διεκδικητές του θρόνου τρεις «πυρηνικές» υπερδυνάμεις του πάγου. Πρώτοι και καλύτεροι φιγουράρουν οι χρυσοί Ολυμπιονίκες του Βανκούβερ Καναδοί, αδιαφιλονίκητοι άρχοντες των μεταλλίων με 14 (8 χρυσά, 4 αργυρά και 2 χάλκινα) και η ομάδα με το πληρέστερο ίσως ρόστερ των Αγώνων. Από τις ευρωπαϊκές χώρες ξεχωρίζουν οι εν ενεργεία παγκόσμιοι πρωταθλητές του 2013 Σουηδοί, με μία εξαιρετική φουρνιά παικτών και 8 μετάλλια (2 χρυσά, 2 αργυρά και 4 χάλκινα). Ωστόσο ο ιδανικός αντίπαλος για τους οικοδεσπότες, εκείνος που στοιχειώνει ακόμη τα όνειρά τους και που αποτελεί τον διακαή τους πόθο για έναν επικό τελικό, δεν είναι άλλος από τις Η.Π.Α.
Βλέπετε οι αργυροί Ολυμπιονίκες του 2010 Αμερικανοί, με τα 11 μετάλλια (2 χρυσά, 8 αργυρά και 1 χάλκινο) στην τροπαιοθήκη τους, ήταν εκείνοι που στους Νεοϋρκέζικους Αγώνες της Λέικ Πλάσιντ το 1980 (στην «καρδιά» της Ψυχροπολεμικής περιόδου) ανάγκαζαν τους πανίσχυρους τότε Σοβιετικούς στην πιο επώδυνη ήττα-έκπληξη της περήφανης ιστορίας τους μπροστά σε 8.500 θεατές, κατεβάζοντας μία ομάδα αποτελούμενη από αμούστακα κολεγιόπαιδα και ερασιτέχνες! Ο αξέχαστος αγώνας έμεινε γνωστός ως “Miracle on Ice” (Το Θαύμα στον πάγο) και ενέπνευσε δύο κινηματογραφικές ταινίες. Όπως είναι φυσικό, οι Ρώσοι ακόμη δεν έχουν χωνέψει εκείνο το στραπάτσο και ονειρεύονται όσο τίποτε να πάρουν επιτέλους τη ρεβάνς κόντρα στους προαιώνιους αντιπάλους τους.
Η ατμόσφαιρα στο Σότσι είναι ηλεκτρισμένη, καθώς οι Αμερικανοί -πάνω απ’ όλους- αντιλαμβάνονται καλά την ύψιστη σημασία που αποδίδουν οι οικοδεσπότες στο συγκεκριμένο μετάλλιο. Και επειδή κρατάει… χρόνια αυτή η κολόνια, οι Γιάνκηδες δεν χάνουν ευκαιρία να τους θυμίζουν όποτε μπορούν εκείνο το αξέχαστο κάζο. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που είχε διαδραματιστεί το 2006 στους Αγώνες του Τορίνο, με το κερασάκι στην τούρτα να βάζει ένα δημοσιογράφος ο οποίος απηύθυνε στον Τρέτιακ την ερώτηση-δηλητήριο αν είχε αγωνιστεί στον χαμένο τελικό του 1980! Η οργισμένη απάντηση του Ρώσου ήταν όλα τα λεφτά: «Έχω παίξει σε τέσσερις Ολυμπιάδες και κέρδισα 3 χρυσά μετάλλια και το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι αυτό που έχασα!».
Πρώτα τραγωδία και μετά… φάρσα
Η ιστορία, είπε κάποτε ο Καρλ Μαρξ αναφερόμενος στον Χέγκελ, συχνά επαναλαμβάνεται πρώτα σαν τραγωδία και μετά σαν φάρσα. Για τους ταλαντούχους Ρώσους διεθνείς, το πλήρωμα του χρόνου δείχνει επιτέλους να έχει έρθει, ειδικά τώρα που θα έχουν τη μοναδική ευκαιρία να αγωνιστούν μπροστά στο ένθερμο κοινό τους. Όμως με ένα ολόκληρο έθνος να κρέμεται κυριολεκτικά από πάνω τους, περιμένοντας από εκείνους να δικαιώσουν τις προσδοκίες δεκαετιών, ελλοχεύει πάντοτε ο κίνδυνος η αφόρητη πίεση να γυρίσει μπούμερανγκ, λειτουργώντας εν τέλει καταστροφικά.
Άραγε τι γνώμη να έχουν οι Καναδοί για όλα αυτά;
