Connect with us

EDITORIAL

Γιατί αγάπησα το στίβο

Published

on

Οι πρώτες αναμνήσεις που έχω από αγώνες στίβου, είναι η τηλεοπτική κάλυψη της ΕΡΤ από το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Πράγας, το 1978. Θυμάμαι αμυδρά βροχή και κακοκαιρία, και μου φαινόταν ανεξήγητο γιατί εμείς στις Σέρρες είχαμε ήλιο και ζέστη.

του Γιώργου Καπουτζίδη

Προφανώς, σε ηλικία έξι χρονών, πίστευα ότι ο καιρός σε όλο τον πλανήτη ήταν ίδιος. Κι έπειτα εικόνες από τους Ολυμπιακούς της Μόσχας, το Μίσα, τη μασκότ των αγώνων να χάνεται στον ουρανό της Σοβιετικής πρωτεύουσας κι έπειτα το δικό μας ευρωπαϊκό, το 1982, στο ολοκαίνουριο Ολυμπιακό στάδιο, τη γροθιά της Άννας Βερούλη πριν από την πέμπτη της βολή, και το ακόντιο να καρφώνεται πάνω στη γραμμή των 70 μέτρων.
Η πρώτη φορά που βρέθηκα σε στάδιο ήταν σε μαθητικούς αγώνες το 1983. Θυμάμαι, είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ από το χώρο, που ξέχασα να πάρω εκκίνηση. Στα 600 μέτρα, είχαν ξεκινήσει οι πάντες κι εγώ ακόμα χάζευα. Ήμουν μαγεμένος και ευτυχισμένος. Και εξακολουθώ να μαγεύομαι κάθε φορά που μπαίνω σε στάδιο για να παρακολουθήσω αγώνες. Έχω αυτή την περίεργη αίσθηση, του «εδώ ανήκω, εδώ μου ταιριάζει να είμαι» Το ίδιο που αισθάνθηκα όταν για πρώτη φορά μπήκα στην τάξη της δραματικής σχολής. Είχα καταλάβει από νωρίς ότι τα έδρανα της Νομικής δεν ήταν το σπίτι μου.
Πιστός θεατής στο παγκόσμιο της Αθήνας το 1997, και στους Ολυμπιακούς το 2004, ξεκίνησα να ταξιδεύω για να δω το στίβο το 2008, για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου και συνέχισα το 2012, όταν ταξίδεψα πρώτα οδικώς στην Κωνσταντινούπολη για το παγκόσμιο κλειστού και την ίδια χρονιά, και πάλι οδικώς, για το ευρωπαϊκό του Ελσίνκι. Ακολούθησαν, αεροπορικώς πλέον, η Ζυρίχη το 2014, το Άμστερνταμ το 2016, το ευρωπαϊκό παίδων στη Τιφλίδα επίσης το 2016, και το Βελιγράδι το 2017.
Τι είναι όμως αυτό που με έκανε να αγαπήσω τόσο πολύ τον κλασσικό αθλητισμό; Μάλλον η νοοτροπία του, το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος. Όλοι είναι ίσοι μπροστά στην ίδια αφετηρία. Ανεξάρτητα από που προέρχονται, ποιο είναι το χρώμα τους, για όλους μετράει το ίδιο χρονόμετρο, η ίδια μεζούρα και ο καθένας του έχει να σπάσει τα δικά του όρια. Σε ένα κόσμο που φανατίζεται για το καθετί, ο στίβος δεν έχει φανατισμούς. Οι θεατές χειροκροτούν κάθε προσπάθεια, γιατί κάθε προσπάθεια, είναι η προσπάθεια του εαυτού μας να ξεπεράσει να όρια του. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς την επιμονή της Γκαμπριέλα Άντερσεν, της μαραθωνοδρόμου από την Ελβετία, που μπήκε τρεκλίζοντας, εξαντλημένη, στο Ολυμπιακό sτάδιο του Λος Άντζελες το 1984. Όχι, ο στίβος δεν είναι παιχνίδι. Είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να γίνει καλύτερος. Καλύτερος αθλητής, καλύτερος θεατής, καλύτερος άνθρωπος.

Οι απόψεις - editorial που δημοσιεύονται στο Sportsfeed απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Sportsfeed το οποίο τηρεί πιστά τις αρχές της ελευθεροτυπίας: Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης. Copyright © 2022 Sportsfeed.gr

*/