Ο Έλληνας πρωταθλητής των αποστάσεων, Κώστας Γκελαούζος, χθες έκανε την καλύτερη κούρσα της ζωής του στο μαραθώνιο μέχρι… την επόμενη.
Ο 30χρονος δρομέας έψαχνε έναν αγώνα ώστε να μπορέσει να δείξει την προπόνηση που έχει κάνει όλο αυτόν τον καιρό, χωρίς να σταματήσει ούτε μία ημέρα. Μετά από αναβολές και ακυρώσεις, κατάφερε να βρεθεί στην Ισπανία και να τρέξει το δημοφιλή Ρlatinum αγώνα της Βαλένθια και μάλιστα να βελτιώσει πολύ το ατομικό του ρεκόρ και να σημειώσει την έκτη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στην Ελλάδα (διαβάστε εδώ). Πριν ξεκινήσει ο αγώνας ο ίδιος είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του το 2:14 όμως ξεκινούσε για τα «σίγουρα» και το 2:15. Από την προηγούμενη ημέρα γνώριζε πως θα είχε αέρα και είδε κάθε σημείο που θα ήταν πιο αισθητός ενώ είχε κάνει το πλάνο του, να βρει ένα γκρουπ με ρυθμό 2:15 (πέρασμα ημιμαραθώνιο 1:07.50) και έπειτα να δει πως θα πάει.
Ο ίδιος, μιλώντας στο Sportsfeed, εξηγεί πως εξελίχθηκε η κούρσα, τι σκεφτόταν κατά τη διάρκεια αυτής, σε ποιο σημείο σκέφτηκε να εγκαταλείψει και πως τελικά τερμάτισε για να κάνει 2:14.44 (είχε ατομικό 2:18.37). «Ξεκινάμε αρκετά γρήγορα όμως… ξενέρωσα κάπως γιατί είδα στην αρχή τις γυναίκες να πηγαίνουν ακόμα πιο γρήγορα από εμένα. Οπότε έκανα αλλαγή στο ρυθμό και βρήκα ένα γκρουπ ακόμα πιο μπροστά και κόλλησα εκεί. Ήταν ένα γκρουπ όμως για 2:12-13 ρυθμό. Η αλήθεια είναι πως μέχρι το 10ο χιλιόμετρο ήθελα να εγκαταλείψω, έλεγα σήμερα δεν είναι η μέρα μου! Αλλά ξαφνικά μετά το 15ο χλμ. ένιωσα φοβερές δυνάμεις! Παρ’ όλα αυτά είπα κάνε υπομονή, ήδη είσαι σε ένα ρυθμό για 2:13-14, θα κόψεις και λίγο από το 21χλμ μέχρι το 32χλμ να πάρεις μια ανάσα και θα ανοίξεις μετά και θα βγει ένα 2:15. Τελικά, στο 18χλμ το γκρουπ έσπασε και άνοιξαν και άλλο ρυθμό, όποτε έμεινα μόνος μου με έναν ακόμα. Όταν είδα ότι πέρασα 1:07.25 ημιμαραθώνιο είπα ότι ή είμαι πολύ καλά και θα κάνω καλή επίδοση ή σήμερα κάποιος μου κάνει πλάκα και στο 30ό χλμ θα εγκαταλείψω. Πηγαίναμε σταθερά 3.13/χλμ που είναι για 2:15 μαραθώνιο αλλά και αυτός μετά το 22ο χλμ. έμεινε πίσω. Όποτε από το 22ο χλμ. μέχρι το 35ο χλμ ήμουν μόνος μου!
Πάλευα στον αέρα (είχε αρκετό αέρα από όλες τις πλευρές, είτε ήταν πλάγιος , είτε κόντρα) και προσπαθούσα να βρω κίνητρο για να μείνω στον ρυθμό. Έκανα πολλές σκέψεις εάν κάνω κάτι λάθος και μήπως έπρεπε να χαλαρώσω, οπότε είπα θα κοιτάω μπροστά και μόλις βλέπω κάποιον να «καρφώνει» (όσο περνούσαν τα χιλιόμετρα έβρισκες αθλητές που έχουν κουραστεί) θα εμένα μαζί του να πάρω μια ανάσα, άσχετα αν πήγαινε αργά για αυτό που ήθελα, και μετά θα ξανά έβαζα δύναμη και θα έφευγα. Το έκανα αυτό μέχρι το 30ο χλμ. όπου εκεί όταν πήγα να πάρω το ισοτονικό ποτό μου και το τζελ μου, μου έπεσαν. Σταμάτησα και γύρισα πίσω να τα πάρω. Ξανά ξεκίνησα και άρχισα πάλι να κυνηγάω. Ο ρυθμός έπεσε πολύ με το στοπ που έκανα, αλλά είπα οκ δεν πειράζει, αν είμαι καλά στο τέλος θα το κερδίσω. Στο 35ο χλμ. που είναι ο επόμενος σταθμός για το ποτό μου, δεν έβρισκα το μπουκάλι. Σταμάτησα. Έψαξα. Το βρήκα. Φεύγω και πέφτει το τζελ μου. Ξανά γυρνάω, το παίρνω και πάμε πάλι από την αρχή. Δύναμη να αλλάξω ρυθμό, να προλάβω ό,τι έχασα. Ξαφνικά γράφει το «λαπ» μου, 3:02 το 37ο χλμ. και λέω είμαι καλά! Υπομονή, μέχρι το 40ό να μην πάθουμε καμία ήττα και γελάνε όλοι… Κάνω τους υπολογισμούς και βλέπω ότι είμαι οριακά κάτω από 2:15, τα πόδια μου τα ένιωθα πολύ δυνατά, καμία ταλαιπωρία. Κάθε φορά που περνούσα ένα αθλητη τον άκουγα να αγκομαχάει και έλεγα «Εγώ γιατί δεν κάνω έτσι; Μήπως πρέπει»; Με αυτά και με αυτά έφτασα στο 40ό χλμ. και λέω ή τώρα ή ποτέ! Πάμε να το χαρούμε! Και άρχισα να πηγαίνω σαν τρελός, 2.55/χλμ, κι άλλο έλεγα… Και τερμάτισα πολύ δυνατός! Μόλις τερμάτισα κατάλαβα ότι ποτέ δεν έβγαλα το καπέλο που φορούσα στην εκκίνηση επειδή έκανε πολύ κρύο. Το είχα ξεχάσει ότι το φορούσα»
Ο αθλητής του Χρήστου Παπαχρήστου φαίνεται να μπορούσε να γράψει ακόμη καλύτερη επίδοση και αυτό είναι κάτι που επιθυμεί να κάνει στο μέλλον, αν και γνωρίζει πολύ καλά πως ο μαραθώνιος δεν είναι ποτέ… σιγουράκι. «Εγώ ξέρω τι έζησα χθες στον αγώνα… Να γυρνάς στο 35ο, να ψάχνεις σε ένα θρανίο σχολείου το μπουκάλι σου, να στο πετάει ο εθελοντής να πιάνεις, να χειροκροτούν, να φεύγεις, να πέφτει το τζελακι, να ξανά γυρνάς, να σκέφτεσαι τώρα θα με περάσουν για χαζό, να ξανά χειροκροτούν και να φεύγεις όλα μέσα σαν τον Βέγγο, να προλάβεις μην χτυπήσει το ρολόι και γράψει χάλια λαπ. Πιστεύω πως σίγουρα εάν βγάλουμε τα δύο στοπ που έκανα θα ήμουν στο 2:14:10. Από εκεί και πέρα εάν είχα και μια καλή κούρσα στο σύνολο ίσως να έφτααα και 2:13 μεγάλο. Χωρίς να θέλω να πω μεγάλα λόγια, απλά με αυτό που ένιωσα και είδα, βγάζω αυτό το συμπέρασμα. Αλλά ο μαραθώνιος είναι περίεργο αγώνισμα, μπορεί να μην μου έρθει ποτέ ξανά τέτοια μέρα, μπορεί και να μου έρθει… Για το μέλλον δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Δεν θέλω να με στρεσάρω με «πρέπει». Ξέρω πλέον την προπόνηση που μου πηγαίνει, ξέρω τα κομμάτια που μου λείπουν (όπως πχ. προπόνηση σε υψόμετρο ή με γκρουπ). Θα προσπαθήσω σιγά σιγά να τα προσθέσω όλο και περισσότερο και θα υποδεχτώ το αποτέλεσμα με χαρά οποίο και αν είναι. Τόσα άτομα τρέχουν πλέον καλά, γιατί να μην το κάνουμε και εμείς…».
