Η δεύτερη μας αποστολή κολύμβησης με το Γιάννη έφτασε στο τέλος της. Το 35o ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Βουδαπέστης ολοκληρώθηκε χθες το βράδυ με επιτυχία και αυτό το θέμα το γράφω από το αεροπλάνο για Μόναχο, δίπλα σε μία Ελβετίδα που παλεύω να θυμηθώ σε ποιο αγώνισμα έπεσε.
Ήταν μία κουραστική και δύσκολη μεν, αλλά γεμάτη και απολαυστική δε εμπειρία που σίγουρα θα φυλάξω στη μνήμη μου, όπως και τις μαγικές στιγμές που μας χάρισαν όλα τα παιδιά. Γράψαμε ήδη αρκετά νομίζω για τη χαρά που έφερε αυτή η αποστολή στον κόσμο της κολύμβησης, για τα ρεκόρ που έγιναν και τις διακρίσεις που πήρε η Ελλάδα μέσα από την προσπάθεια των 18 μελών της αποστολής. Μπορείτε να ανατρέξετε στο ειδικό section του πρωταθλήματος για περισσότερα.
Λίγα λόγια για τους πρωταγωνιστές
Το Sportsfeed μαζί με το φωτογραφικό πρακτορείο Sportsimages ήταν τα μοναδικό ελληνικά μέσα που κάλυψαν από κοντά όλα όσα έγιναν στη Βουδαπέστη. Μαζί με το Γιάννη είμαστε περήφανοι για τη δουλειά μας και ελπίζουμε να έμειναν ευχαριστημένοι κα τα ίδια τα παιδιά. Πραγματικά ευχόμαστε στο μέλλον να έχουμε ανταγωνισμό, μεγάλο ανταγωνισμό, με πολλά ακόμα ελληνικά μέσα να καλύπτουν τις διοργανώσεις στη Φουκουόκα και στη Ρώμη το 2022. Η ελληνική κολύμβηση, όπως ο στίβος και όλα τα Ολυμπιακά αθλήματα στην Ελλάδα που πετυχαίνουν σημαντικές διακρίσεις, χρειάζονται και αξίζουν περισσότερη προβολή. Οι αγώνες πρέπει να παίζουν στις τηλεοράσεις των σπιτιών, τα αθλητικά ΜΜΕ πρέπει να προσφέρουν πλήρη κάλυψη και οι φωτογραφίες και οι δηλώσεις πρέπει να παίζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κατά τη γνώμη μου η Ελλάδα οφείλει να μάθει τα μεγάλα Ολυμπιακά αθλήματα και να αναζητήσει εκεί πολύ πιο υγιή αθλητικά πρότυπα σε σχέση με τα τωρινά κυρίαρχα των μεγάλων ομαδικών αθλημάτων. Ελπίζω το χρυσό μετάλλιο της Άννας, το οποίο δικαίως την έκανε ακόμα πιο αναγνωρίσιμη μετά το χάλκινο μετάλλιο του 2019, αλλά και τα μετάλλια του Τόλη και του Κρίστιαν να φέρουν και την ανάλογη προβολή στο άθλημα και στο μετά, αφού τελειώσουν οι πρώτοι διθύραμβοι, οι ανθοδέσμες στο αεροδρόμιο και οι συνεντεύξεις του επόμενου μήνα. Μεγαλύτερη σημασία θα έχει η στήριξη μετά τους Ολυμπιακούς. Δε θα έπρεπε να συστήνουμε εκ νέου μετά από κάθε διάκριση μία Ντουντουνάκη, έναν Χρήστου, έναν Βαζαίο, έναν Γκολομέεβ, έναν Παπαστάμο. Θα έπρεπε ο περισσότερος κόσμος να ξέρει τα ονόματά τους, τι έχουν κάνει και το βασικότερο: πόσο ολοκληρωμένοι άνθρωποι είναι. Για αυτό παλεύουμε και θα παλεύουμε.
Η διοργάνωση
Η 2η μας αποστολή κολύμβησης είχε μία ιδιαιτερότητα που ελπίζω να ζήσω μόνο στο επόμενο διάστημα -αναγκαστικά- και ποτέ ξανά. Έγινε σε «φούσκα» (μετάφραση από το αγγλικό όρο bubble), ένας μονόδρομος για όλες τις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις την περίοδο του πανδημίας. Η «Βουδαπέστη 2021» ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, από το Μάρτιο, όταν προσπαθούσαμε να βγάλουμε άκρη με τους διοργανωτές για το πως θα καλύψουμε το μεγάλο event. Αν η οργάνωση που χρειάζεται να έχεις για να καλύψεις μία διοργάνωση πάει ανάλογα με το μέγεθός της, τότε θα λέγαμε ότι το ευρωπαϊκό ήταν σαν μίνι Ολυμπιακοί Αγώνες. Μάθαμε τι εστί μοριακό όχι μία, ούτε δύο αλλά τέσσερις φορές μέσα σε μία εβδομάδα, κάναμε και 1-2 rapid έτσι για να μη βαριόμαστε, μάθαμε το PLF, συμπληρώσαμε αμέτρητα excel και φόρμες με όλα τα βασικά στοιχεία προς τη διοργανωτική επιτροπή και προς την εταιρεία που είχε αναλάβει τους ελέγχους και ζητήσαμε πολλές φορές διευκρινίσεις για τα διαδικαστικά. Εγώ δηλαδή, γιατί ο Γιάννης τα βαριέται και δεν τον αδικώ καθόλου.
Προχωράμε στο ταξίδι. Η είσοδος στην Ουγγαρία επιτρέπεται αυτή τη στιγμή μόνο για επαγγελματικούς λόγους, οπότε έπρεπε να έχουμε πρόσκληση από τους διοργανωτές. Με το που φτάσαμε στη Βουδαπέστη και στο ξενοδοχείο κάναμε ένα μοριακό τεστ και ένα ράπιντ και χρειαζόμασταν 2/2 αρνητικά για να μπούμε στη φούσκα. Έπρεπε να περιμένουμε 5-6 ώρες κλεισμένοι στο δωμάτιο για να βγει το αποτέλεσμα και να πάρουμε το εισιτήριό μας για τη ζώνη 1, που ήταν η μόνη επιλογή που είχαμε ώστε να είμαστε στη μεικτή ζώνη και στο φωτογραφικό σταντ. Από το ξενοδοχείο μπορούσαμε αποκλειστικά και μόνο να βγούμε για να πάμε με το ειδικό πούλμαν στο κολυμβητήριο και πίσω. Ούτε βόλτες, ούτε επισκέψεις στο ξενοδοχείο της αποστολής, ούτε τίποτα. Εκτός κανόνων ήταν και το να παραγγείλουμε φαγητό απ΄έξω, πράγμα που μας έκανε εντύπωση.
Η LEN σε σχέση με άλλες μεγάλες αθλητικές ομοσπονδίες είναι σίγουρα πολύ πιο ανοργάνωτη, ευτυχώς όμως οι Ούγγροι είχαν όλο το know-how και πραγματικά όλα κυλούσαν ρολόι. Δεν υπήρχαν καθυστερήσεις, η Ντούνα Αρένα ήταν πάντα καθαρή και έτοιμη να μας υποδεχθεί, υπήρχαν όλοι όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας και το πιο σημαντικό: για πρώτη φορά σε διοργάνωση είχαμε γρήγορο ίντερνετ σε όλα τα σημεία του σταδίου, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.
Εντύπωση μας έκανε ότι ήμασταν μάλλον το μοναδικό μέσο κατηγορίας written press με διπλή κάλυψη. Το παρών έδωσαν τα μεγάλα μέσα των broadcasters, ενώ οι περισσότεροι δημοσιογράφοι που ήταν στο media center ήταν απεσταλμένοι απο τις εθνικές ομοσπονδίες. Τουλάχιστον στον ειδικό χώρο της μεικτής ζώνης ήμασταν κάθε μέρα τρεις κι ο κούκος, πράγμα λογικό αν σκεφτεί κανείς το μεγάλο κόστος που επιβάλλουν οι συνθήκες πανδημίας. Ο μεγαλύτερος αριθμός δημοσιογράφων ήταν χωρίς καμία αμφιβολία από την Ιταλία με πάνω από 20-25 άτομα, ανάμεσά τους και οι φίλοι μας, η Λία και ο Σιμόνε που πάντα έμεναν μέχρι τέλος στο media center και φεύγαμε ο τέσσερίς μας με τα τελευταία πούλμαν. Πασίγνωστη δημοσιογράφος η Λία, με εκπομπές στην τηλεόραση και 235.000 ακόλουθους στο τουίτερ, έγραφε μέχρι τις 23:00 κάθε μέρα για την Πιλάτο, την Πελεγκρίνι, την Κουανταρέλα και τον Παλτρινιέρι… Οι Γάλλοι είχαν μία κλειστή ομάδα των 8, και όλοι οι υπόλοιποι λειτουργούσαν ως μονάδες ή σε μικρές παρέες. Με μεγάλη σιγουριά ήμασταν οι μικρότεροι σε ηλικία σε όλο το media center, και λογικά και οι πιο φασαριόζοι. Φάγαμε ακόμα και τους Ιταλούς.
Όπως κάθε μεγάλη διοργάνωση οι ρυθμοί ήταν έντονοι με πολύ τρέξιμο, λίγες ώρες ύπνου και οι καφέδες ήταν η μόνιμη παρηγοριά. Αυτό όμως που μας κούρασε περισσότερο όμως θα λέγαμε ότι ήταν οι περιορισμοί, η μάσκα, οι αποστάσεις, η φούσκα. Τέτοιες διοργανώσεις αποτελούν μεγάλη γιορτή για το άθλημα αλλά και για την πόλη και αυτό το κομμάτι, η ατμόσφαιρα, μας έλειψε στη Βουδαπέστη που θεωρείται και αθλητική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Οι Ολυμπιακοί δυστυχώς δε θα διαφέρουν πολύ από αυτό που ζήσαμε, θα είναι μάλιστα ακόμα πιο αυστηρά τα μέτρα, ελπίζουμε όμως στο μέλλον να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Μέχρι τότε έχουμε όμως πολλούς αγώνες να καλύψουμε, πολλά ρεκόρ να δούμε, λύπες και χαρές να καταγράψουμε. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας λοιπόν για το “Ακρόπολις” για την αγωνιστική συνέχεια της χρονιάς.
