Μετά την τοποθέτηση της Κατερίνας Στεφανίδη για το θέμα του συνδυασμού σπουδών και αθλητισμού στις ΗΠΑ (διαβάστε εδώ) αρκετοί αθλητές εξέφρασαν την επιθυμία τους να τοποθετηθούν και ίδιοι επί του θέματος, θέλοντας να μοιραστούν τις προσωπικές τους εμπειρίες
Η Στεφανίδη θέλοντας να βοηθήσει ζήτησε να ανοίξει συζήτηση και διάλογος με τους νεότερους που τώρα πάνε ή σκέφτονται να συνεχίσουν τη ζωή και την αθλητική τους καριέρα στις ΗΠΑ. Οι εμπειρίες όλων όσοι έχουν πραγματοποιήσει το υπερατλαντικό ταξίδι, είναι ιδιαίτερα χρήσιμες και μπορούν να αποτελέσουν οδηγό για τους νεότερους.
Η τοποθέτηση των αθλητών και αθλητριών στηρίζονται σε δύο βασικά ερωτήματα. Το πρώτο αφορά στο πως βίωσαν οι ίδιοι αυτήν την εμπειρία, τι δυσκολίες αντιμετώπισαν, τι πράγματα πήραν και τι θα έκανα διαφορετικά, ενώ το δεύτερο αφορά στο κατά πόσο θα έκαναν διαφορετική επιλογή αν μπορούσαν να πάνε πίσω το χρόνο. Ακολουθούν οι τοποθετήσεις τους:
Τατιάνα Γκούσιν – άλμα εις ύψος (πανεπιστήμιο της Τζόρτζια)
Η Αμερική είναι μια τεράστια ευκαιρία! Σίγουρα θα ξανά έφευγα, δεν θα το σκεφτόμουν καν αυτή την φορά. Αλλά θα ήθελα κάποιους να με είχε προειδοποιήσει για πολλά ή έστω να με είχαν προετοιμάσει για το ποσο διαφορετική είναι η ζωή εκεί. Από το φαγητό μέχρι την ανταγωνιστικότητα που υπάρχει αλλά κυρίως για τις τόσες ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν μέσω του πανεπιστημίου. Όταν έφυγα εγώ μόνο λίγοι Έλληνες αθλητές είχαν φύγει και δεν υπήρχαν πολλές πληροφορίες για το τι σε περιμένει εκεί. Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν αρκετά το να φύγω. Αν δεν υπήρχε η Γεωργία (Στεφανίδη) να μου μεταφέρει τις εμπειρίες της αδερφής της, Κατερίνας, αλλά και να με βοηθήσει με την τεράστια διαδικασία ίσως να μην έφευγα ποτέ.
Λεοντία Καλλένου – άλμα εις ύψος (πανεπιστήμιο της Τζόρτζια)
Από μικρή ηλικία ήθελα να διεκδικήσω αθλητική υποτροφία στην Αμερική. Στόχος μου ήταν να μπορέσω να συνδυάσω την εκπαίδευση και το πάθος μου για τον αθλητισμό ταυτοχρόνως και πίστευα ότι η Αμερική ήταν το κατάλληλο μέρος για να το πετύχω. Χαίρομαι που τελικά έκανα το μεγάλο βήμα και έζησα αυτη τον εμπειρία γιατί μου πρόσφερε πολλά περισσότερα από ένα πτυχίο και κάποιες αθλητικές επιτυχίες. Οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές και με σωστό προγραμματισμό κατάφερα να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις του Πανεπιστημίου αλλά και των προπονήσεων. Είχα την ευκαιρία να προπονηθώ με εξαιρετικούς αθλητές και αθλήτριες οι οποίοι τώρα συγκαταλέγονται στην ελίτ του κόσμου. Έμαθα τι σημαίνει ομαδικότητα και βίωσα συναρπαστικές στιγμές με τους συναθλητές μου πάντα σε κλίμα ευγενούς άμιλλας. Κάθε αγώνας μετατρεπόταν σε γιορτή και όλοι μαζί σαν γροθιά παλεύαμε για το καλύτερο αποτέλεσμα. Αν είχα την ευκαιρία να τα ζήσω όλα από την αρχή ξανά θα το έκανα με την ίδια όρεξη και ευχαρίστηση!
Κωνσταντίνα Ρωμαίου – άλμα τριπλούν (πανεπιστήμιο του πολιτείας του Κάνσας)
Γενικά πολλές σκέψεις έχουν περάσει από το μυαλό μου. Θα ήθελα και δε θα ήθελα να το ξανακάνω για πολλους διάφορους λόγους θετικούς και αρνητικούς. Αλλά όπως είπε και η Κατερίνα, ο καθένας επιλέγει να έρθει Αμερική για δικους του λόγους. Έτσι εκανα και εγω. Εκείνη την περίοδο θεώρησα ότι ήταν σωστό να έρθω εδώ. Η αλλαγή είναι μεγάλη και εξαρτάται από εσένα πως θα το αντιμετωπίσεις. Κάποιοι γυρνάνε πίσω άλλοι επιμένουν. Εγω γενικά έχω μάθει να υποστηρίζω τις επιλογές μου και να μην το βάζω κάτω. Για αυτό άλλωστε έμεινα εδώ. Τώρα στον αθλητικό τομέα τα πράγματα δεν είναι ιδανικά. Αν το προγραμμα του προπονητή σου δεν σου ταιριάζει δεν μπορείς να κανεις και πολλά για να το αλλάξεις. Απλά το δέχεσαι και πορεύεσαι με αυτό. Το τόνισε και η Κατερίνα άλλωστε πως εξαρτώνται όλα από τις προτεραιότητες που βάζεις εσυ στον εαυτό σου. Οι εμπειρίες και όλα αυτά που έχω βιώσει εδώ δεν θα τα άλλαζα με τίποτα. Έχω γνωρίσει ανθρώπους από όλο τον κόσμο, έχω παει σε αγωνες με κορυφαίους αθλητές, έχω μάθει πολλά για το αντικείμενο που σπουδάζω, έχω θυσιάσει παρα πολλά όλα αυτά τα χρόνια που μόνο δικοί άνθρωποι γνωρίζουν και αλλά πολλά. Το κακο είναι ότι όλοι κρινόμαστε αθλητικά. Κάποιοι μιλούν και λένε αρκετά χωρίς να ξέρουν τι γίνεται πίσω από ένα αποτέλεσμα. Δεν μιλάω μόνο για μένα ή μόνο για τα παιδιά στην Αμερική αλλά γενικά. Απλά στην Ελλάδα είναι πιο εύκολο να κρατήσει επαφή με κάποιους αθλητές και προπονητές.
Δημήτρης Λεβαντίνος – 400μ και 400μ εμπόδια (πανεπιστήμιο του Ρίο Γκράντε)
Πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας, όπως είπε και η Κατερίνα Στεφανίδη, οτι ο καθένας μας εχει διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης, καθώς επίσης και διαφορετικό τρόπο επίλυσης προβλημάτων. Εαν μου έθετε κάποιος αυτή την ερώτηση τον τρίτο χρόνο σπουδών μου, θα παρακαλούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο και να μην έπαιρνα ποτέ αυτή την απόφαση να φύγω στο εξωτερικό και πιο συγκεκριμένα στην Αμερική. Είχα επιτρέψει σε τοξικά άτομα να εισβάλλουν στην ζωή μου και ακομα χειρότερα να επηρέασουν τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι και πράττω. Έκανα αρκετές λάθος επιλογές και αυτό φαινόταν και εντός και εκτός στίβου σε όσους κρατούσαν επαφή μαζί μου. Παράλληλα απομακρύνθηκα και απομονώθηκα σε μεγάλο βαθμό από οικογένεια και φίλους. Ο λόγος ο οποίος επέλεξα να το κάνω αυτό, είναι γιατί ήταν δική μου ευθύνη η υπογραφή που έβαλα για να φύγω Αμερική και έπρεπε να βρω μόνος μου τον τρόπο, να τηρήσω όλα όσα ειχα υποσχεθεί σε φίλους και οικογένεια. Όλοι μας πρέπει να περάσουμε κάποιες δοκιμασίες και θλίψη μέσα στην ζωή μας. Δεν είναι στην φύση μου να τα παρατάω, για αυτό και επέστρεφα κάθε χρόνο. Πήγα στην Αμερική καθαρά και μόνο για τα όνειρα που είχα για τον στίβο και οχι για το ακαδημαϊκό κομμάτι. Αλλά, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο στίβος δεν κρατάει για πάντα και αφού είχα φτάσει τόσο μακριά, έπρεπε να γυρίσω σπίτι με τουλάχιστον ενα τετραετές πτυχίο. Ο τελευταίος μου χρόνος ήταν και ο πιο καθοριστικός. Έχοντας αποδεχτεί πλέον οτι δεν υπάρχει βοήθεια απο την ελληνική ομοσπονδία και τον εθνικό προπονητή σε κανέναν τομέα, επέλεξα να κάτσω εκτός ελληνικών υποχρεώσεων το 2018, για να αποδεχτώ τον τρόπο ζωής που είχα επιλέξει οσο ήμουν ακόμα στο λύκειο. Παράλληλα γνώρισα 3 άτομα τα οποία με βοήθησαν να ξεκολλήσω απο το στάσιμο σημειο που βρισκόμουν εγκεφαλικά, να χαλαρώσω και να το απολαύσω. Έκανα κάποιες αλλαγές οι οποίες με πονάνε ακόμα, δεν μπορώ να το κρύψω, αλλά έπρεπε να τις κάνω για το δικό μου καλό. Αυτό με βοήθησε να απολαύσω την τελευταία μου χρονιά, να τρέξω τις 8 καλύτερες επιδόσεις της ζωής μου σε διάστημα τριών μηνών. Με βοήθησε να χαίρομαι που πατάω στο στάδιο του στίβου, γιατί είχα αρχίσει να αποθαρρύνομαι και να χάνω την αγάπη μου για το άθλημα. Με βοήθησε να αναπτύξω σχέσεις και δεσμούς με άτομα τα οποία ακόμα και τώρα κρατάω επαφή. Και να πάρω και το πτυχίο μου με επιτυχία. Θέλω να ευχαριστήσω αυτά τα 2-3 άτομα που ξεκίνησαν να είναι δίπλα μου και να μου συμπαραστέκονται απο την αρχή μέχρι το τέλος του ταξιδιού μου. Οπότε με ευχαρίστηση μπορώ να πω: οτι θα το ξαναζούσα απο την αρχή με μεγαλύτερη ωριμότητα, αυτοπεποίθηση, και ακόμα μεγαλύτερους στόχους. Αυτα τα τέσσερα χρόνια μου προσέφεραν στιγμές, εμπειρίες, ταξίδια, γνώσεις και μια νοοτροπία τα οποία ούτε που τα φανταζόμουν. Εάν έμαθα ένα πράγμα, είναι οτι η ζωή δεν είναι ποτέ μέλι-γάλα, εαν δεν ζοριστούμε λιγάκι ψυχολογικά και συναισθηματικά απλά υπαρχουμε, ζώντας μια μονότονη ζωή. Όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Δυστυχώς άργησα να απολαύσω αυτό το δώρο που είχα, να σπουδάσω στην Αμερική, με αποτέλεσμα να μην έχω ικανοποιητικό μέσο όρο, ετσι ώστε να μπορέσω να διεκδίκησω μια υποτροφία για τα Master και τα PhD μου. Βάση του πτυχίου που κατέχω, θα χρειαζόμουν 9.3/10 (αφού υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός και λίγες θέσεις με πλήρη υποτροφία σε κάθε πανεπιστήμιο) για να πάρω ακαδημαϊκή υποτροφία και να συνεχίσω τις σπουδές μου, καθώς το αθλητικό κομμάτι στην Αμερική σε μεγάλο βαθμό τελειώνει μετα το πανεπιστήμιο. Θα μπορούσα να πιάσω μια δουλειά και να συνεχίσω τις σπουδές μου, ζώντας ανεξάρτητος και πληρώνοντας με δικά μου χρήματα. Ακόμα όμως, και αν είχα ικανοποιητικό μέσο όρο για τα δεδομένα της Αμερικής πάντα, πιστεύω οτι οι μέρες μου στον στίβο δεν έχουν τελειώσει ακόμα. Θέλω να δω μέχρι που μπορώ να φτασω. Τέλος, χαίρομαι που δεν έχω κλείσει τις πορτες που μου άνοιξαν προς την Αμερική. Μπορώ πλέον οποιαδήποτε στιγμή να γυρίσω πίσω, και να συνεχίσω την ζωή μου εκεί, εάν το σύστημα της Ελλάδας συνεχίσει να με απογοητεύει.
