Αφού… καθάρισε με την ουγγρική ομοσπονδία, η Κατίνκα Χόσου αποφάσισε να ασχοληθεί και με τη FINA καλώντας τους συναθλητές της από ολόκληρο τον κόσμο να επαναστατήσουν για να σταματήσει η παγκόσμια ομοσπονδία να τους εκμεταλλεύεται γράφοντας μια μακροσκελή επιστολή που θα μπορούσε να απευθύνεται στους αθλητές όλων των αθλημάτων σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η Ουγγαρέζα χρυσή Ολυμπιονίκης η οποία βρισκεται στη Φλόριντα των ΗΠΑ για την προετοιμασία της, ξενύχτησε στον υπολογιστή της για να γράψει μια ανοιχτή επιστολή απευθυνόμενη στους συναθλητές και συναθλήτριες της σε ολόκληρο τον πλανήτη, καλώντας τους να επαναστατήσουν κόντρα στη FINA.
Η Χόσου θεωρεί πως η παγκόσμια ομοσπονδία καρπώνεται όλο το κέρδος από την κολύμβηση, αφήνοντας τους αθλητές σε ερασιτεχνικό επίπεδο και συνεχίζει να τους… ξεζουμίζει προς όφελος της. Αφορμή για την επιστολή της Χόσου, οι πρόσφατες αλλαγές στο παγκόσμιο κύπελλο το οποίο ναι μεν έχει περισσότερο από όλους θύμα την ίδια καθώς της περιορίζει τις συμμετοχής και μαζί το κέρδος, είναι δε εις βάρος συνολικά του αθλήματος και την ανάπτυξης του.
Η επιστολή της Χόσου:
«Αγαπητοί συναθλητές κολυμβητές
Ίσως να διαβάζετε αυτήν την επιστολή μέσα στη νύχτα ή λίγο πριν από το ξημέρωμα. Δεν είμαι σίγουρη πότε θα βρείτε το χρόνο, αλλά αυτό που ξέρω για όλους όσοι ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό στην κολύμβηση, ελιναι αυτοί που ξυπνούν πιο νωρίς από όλους και κοιμούνται πιο αργά και αυτό δεν είναι ακριβώς η επιλογή μας. Καθώς προσπαθούμε να διακριθούμε στην πισίνα, πρέπει ταυτόχρονα να τακτοποιούμε και τη ζωή μας έξω από το νερό. Ενώ η Χόσου προετοιμάζεται για το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βουδαπέστης, ταυτόχρονα εργάζεται και για τη μετά την κολύμβηση ζωή της. Αν και ο κόσμος μας βλέπει σαν κολυμβητές, ως τους πιο αποφασισμένους και σκληρά προπονούμενους επαγγελματίες, οι ηγέτες του αθλήματος μας, πιστεύουν ακόμα ότι η κολύμβηση είναι ερασιτεχνικό άθλημα και αυτό σημαίνει ότι οι κολυμβητές είναι ερασιτέχνες και έτσι ακριβώς μας συμπεριφερονται.
Αν η κολύμβηση παραμένει ερασιτεχνική, αυτό αντανακλά στη δουλειά που έχει κάνει η FINA τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλά παιδιά δεν παραμένουν στον πρωταθλητισμό. Είναι εξαιρετικά απαιτικός. Αν θέλεις να είσαι κολυμβητής το 2017 ένα πράγμα είναι σίγουρο. Αν δεν είσαι μέσα στους πέντε καλύτερους του κόσμου, θα επενδύσεις πολλά περισσότερα από όσα θα εισπράξεις. Αυτό ακούγεται ελκυστικό; Δε νομίζω. Μπορούμε να το αλλάξουμε; Είμαι σίγουρη πως μπορούμε αν η FINA μας βοηθήσει αντί να βάζει… φρένο στους κορυφαίους αθλητές.
Πρώτα από όλα θα πρέπει να μας καλέσει και να ακούσει αυτά που έχουμε να πούμε εμείς, οι κολυμβητές. Θα πρέπει να μας ακούσουν και όχι να παίρνουν αποφάσεις για πολύ σοβαρά θέματα που μας αφορούν χωρίς την άποψη μας. Αν μας είχαν ρωτήσει θα τους λέγαμε ότι το παγκόσμιο κύπελλο έχει τεράστιες προοπτικές αλλά με τις αλλαγές που έκαναν είναι υποκριτές.
Όλοι νομίζουν ότι οι αλλαγές έγιναν εναντίον της Κατίνκα Χόσου. Αυτό εν μέρει μπορεί να είναι σωστό γιατί είναι σίγουρο ότι μου έκαναν ζημιά. Φανταστείτε ότι είμαι μια από αυτές τις μαθήτριες που παίρνει σε όλα άριστα και αποφασίζει να κάνει και έξτρα δραστηριότητας όπως η ζωγραφική και ο χορός και είμαι και εκεί η καλύτερη. Την επόμενη χρονιά οι καθηγητές μου λένε ότι δεν μπορώ να κάνω έξτρα δραστηριότητες γιατί η επιτυχία μου ενοχλεί τους υπόλοιπους μαθητές. Η πραγματική αλήθεια είναι ότι ο μόνος που ενοχλείται είναι ο… καθηγητής.
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου θύμα, όμως από την άλλη έχω πλεονεκτήματα από τη FINA τα οποία ποτέ δε ζήτησα. Δε θέλω να αγωνίζομαι απευθείας στον τελικό των παγκοσμίων κυπέλλων. Θέλω να αγωνίζομαι για μία θέση στον τελικό κόντρα σε νέες και ταλαντούχες κολυμβήτριες. Αν είναι καλύτερες από εμένα στην ηλικία των 14 ετών, αφήστε να δείξουν το ταλέντο τους.
Επίσης, με τους νέους κανονισμούς γίνεται επιλογή των αγωνισμάτων σε κάθε πόλη. Για παράδειγμα ένας ελίτ Γερμανός κολυμβητής δε θα έχει την ευκαιρία να αγωνιστεί στο Βερολίνο στο καλό του αγώνισμα το οποίο υπάρχει στο πρόγραμμα για τη Μόσχα ή το Αϊντχόφεν. Αυτές οι αλλαγές διακινδυνεύουν το μέλλον του αθλήματος μας το οποίο δεν είμαι διατεθειμένη να ρισκάρω με τη σιωπή μου.
Πως μπορεί το άθλημα μας να αναπτύσσεται όταν μπαίνει περιορισμός στους ελιτ αθλητές. Το NBA περιορίζει τη συμμετοχή των δικών του σταρ; Θα απαγορέψουν στον Λεμπρόν Τζέιμς να αγωνιστεί ξανά σε έναν τελικό του χρόνου; Έχει βάλει η ATP περιορισμό στο Ναδάλ και τον Φέντερερ επειδή είναι μεγάλης ηλικίας; Ως μία ελίτ αθλήτρια της κολύμβησης θα μπορούσα να επικεντρωθώ στο πως θα επεκτείνω την καριέρα μου, αλλά αντί για αυτό αναγκάζομαι να παλεύω για το δικαίωμα να κολυμπάω όσο θέλω και να διαφημίζω το άθλημα μας.
Να είστε σίγουροι ότι οι ηγέτες της κολύμβησης τα γνωρίζουν όλα αυτά πολύ καλά. Κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να κρατήσουν το παγκόσμιο πρωτάθλημα πολύ ψηλά στην εμπορικότητα, μια διοργάνωση με τεράστια έσοδα τα οποία δεν καταλήγουν στους αθλητές. Στη FINA γνωρίζουν καλά πως χάσουν την απόλυτη δύναμη που έχουν αν η εικόνα των αθλητών μεγαλώσει περισσότερα από τη δική τους. Το θέμα δεν είναι η Κατίνκα Χόσου, αλλά το γεγονός πως πρέπει όλοι οι επαγγελματίες αθλητές να καταλάβουν πως έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν το άθλημα και το μέλλον του.
Δεν αποτελεί υπερβολή να πούμε ότι η FINA είναι χαοτική. Υπάρχει έλλειψη διαφάνειας στα οικονομικά, συνεχής αλλαγή των κανονισμών και ηγέτες χωρίς όραμα. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει τρομακτικό αλλά αυτή τη φορά, εμείς οι κολυμβητές μπορούμε να κάνουμε κάτι για το μέλλον του αθλήματος μας. Δε θα είμαστε πρωτοπόροι. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα από άλλα αθλήματα.
Το 1973, ο Νίκολα Πίλιτς ήταν ο καλύτερος τενίστας της Γιουγκοσλαβίας. Αποβλήθηκε από την ομοσπονδία του γιατί αντί να αγωνιστεί δωρεάν για την εθνική, επέλεξε να συμμετάσχει σε ένα τουρνουά στον Καναδά επί πληρώμη. Η ομοσπονδία του τον τιμώρησε και οι διοργανωτές του Γουίμπλεντον του είπαν ότι εξαιτίας της ποινής του, δεν μπορούν να τον δεχθούν στο τουρνουά. Εκείνη την εποχή το τένις ήταν αναερχόμενο με την εμπλοκή της τηλεόρασης, μεγάλων χορηγών και μάνατζερ. Οι αθλητές γνώριζαν καλά πως έπρεπε να προετοιμαστούν για αυτήν την αλλαγή και έκαναν το σωματείο του. Ο Πίλιτς έγραψε στο σωματείο του και ζήτησε συμπαράσταση. Την έλαβε καθώς και οι 50 πρώτοι της παγκόσμιας κατάταξης αποφάσισαν να μην αγωνιστούν αν δεν επιτραπεί και στον ίδιο. Οι διοργανώτές και τα διεθνή μίντια κορόιδεψαν αυτήν την κίνηση γιατί δεν περίμεναν οι αθλητές να συνασπιστούν. Τελικά την ημέρα της κλήρωσης όλοι έλειπαν και παροντες ήταν ένας Βρετανός τενίστας (για πατριωτικούς λόγους) και τέσσερις προερχόμενοι από κουμουνιστικά κράτη στους οποίους ασκήθηκαν πιέσεις. Το αποτέλεσμα ήταν να διοργανωθεί ένα γκραν σλαμ τραγωδία και 300.000 θεατές παρακολούθησαν ερασιτέχνες τενίστες. Η διεθνή ομοσπονδία αναγκάστηκε να δώσει τελικά το ΟΚ στο Πίλιτς και οι αθλητές να έχουν πετύχει μια τεράστια νίκη που άλλαξε το μέλλον του αθλήματος τους. Από εκείνη τη στιγμή το τένις πήρε τεράστια ώθησε, τα χρηματικά έπαθλα διαρκώς αυξάνονται και οι αθλητές είναι οι πιο καλοπληρωμένοι.
Πρέπει λοιπόν να μάθουμε από το μποϊκοτάζ του Γουίμπλεντον γιατί χωρίς εκείνους δε θα υπήρχαν σημερα ο Αγκάσι, ο Φέντερερ ή ο Τζόκοβιτς. Το μήνυμα τους ήταν ξεκάθαρο. Πρέπει να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας. Δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν να αποφασίζει για εμάς, για το που και πότε θα αγωνιστούμε και πόσα χρήματα θα εισπράξουμε.
Είμαι 28 χρονών. Έχω κερδίσει 21 χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς, παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και σίγουρα διανύω το δεύτερο μισό της καριέρας μου. Θα μπορούσα να στρουθοκαμηλίσω βάζοντας το κεφάλι μου στην άμμο, να αγωνιστώ λίγο παραπάνω και να ζήσω άνετα στο υπόλοιπο της ζωής μου με όσα έχω καταφέρει. Πρέπει να με πιστέψετε όμως πως δεν τα γράφω όλα αυτά για μένα, αλλά για τους νέους κολυμβητές και όλες τις γενιές που θα ακολουθήσουν. Δεν είναι εκπληκτικό που οκτώ χρονών παιδάκια έρχονται σε εμάς και ζητάνε αυτόγραφα; Δεν είναι απίστευτο που πετυχημένοι ενήλικες μας βλέπουν ως πρότυπα; Δεν είστε περήφανοι όταν ακούτε ηλικιωμένους να μιλάνε στα εγγόνια τους και να τους λένε ότι θα πρέπει να γίνουν σαν και εμάς; Για αυτούς και για εκατομμύρια ακόμα, εμείς είμαστε το άθλημα της κολύμβησης. Η ευκαιρία ήταν πάντα μπροστά μας, αλλά από εμάς εξαρτάται αν θα την αρπάξουμε. Όπως συμβαίνει και σε κάθε αγώνα, όλοι πρέπει να ξεκινήσουμε μαζί, αλλά αυτή τη φορά αντί να κολυμπάμε εναντίον ο ένας του άλλου, ήρθε η ώρα να κολυμπήσουμε όλοι μαζί σαν ένας.
Κατίνκα Χόσου».
