Τι κάνει άραγε πετυχημένο έναν προπονητή κωπηλασίας… αποκλειστικά για γυναίκες και υπάρχουν διαφορές στον τρόπο προπόνησης των δύο φύλων; Αυτά και άλλα πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα κλήθηκαν να απαντήσουν κορυφαίοι τεχνικοί στη διάρκεια του συνεδρίου προπονητών που είχε φιλοξενηθεί στο Ρίο ντε Τζανέιρο μεταξύ 6-9 Νοεμβρίου. Ανάμεσά τους και ο Ιταλός «γκουρού» της Εθνικής μας ομάδας, Τζιάνι Ποστιλιόνε.
του Νίκου Κούδα
[email protected]
follow me @nkoudas
Το ερώτημα θεωρείται «φλέγον» και αρκετά αμφιλεγόμενο, προκαλώντας συζητήσεις επί συζητήσεων ανάμεσα στους επαΐοντες του χώρου: θα πρέπει να προπονούμε με διαφορετικό τρόπο άνδρες και γυναίκες κωπηλάτες; Οι γνώμες -όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις- διίστανται, με τους εισηγητές-προπονητές που διηύθυναν τη συζήτηση στο συνέδριο της διοργανώτριας των Αγώνων του 2016 να μην καταλήγουν σε απόλυτα συμπεράσματα, αλλά να μοιράζονται τις πλούσιες εμπειρίες τους με τους υπόλοιπους συνέδρους, στην αναζήτηση της αλήθειας… Το λαμπερό πάνελ των προπονητών απαρτίστηκε -εκτός από τον Ποστιλιόνε- από τον Ολλανδό Γιόσι Φερντόνκσοτ, τη Γαλλίδα Κριστίν Γκος, τον Τσέχο Πρέμσιλ Πανούσκα, τον Δανό Μόρτεν Έσπερσεν (εκ μέρους της ιρλανδικής ομοσπονδίας) τον, και τον Νεοζηλανδό Γκάρι Χέι, οι οποίοι προσπάθησαν να θέσουν τα όρια ανάμεσα στους μύθους και στην πραγματικότητα.
Η πρώτη ερώτηση που τους τέθηκε ήταν απλή – υπάρχουν διαφορές στο κοουτσάρισμα ανδρών και γυναικών και από την προσωπική σας εμπειρία, πώς επηρεάζει αυτό την προπονητική σας συμπεριφορά; Η απάντηση και των έξι ειδικών κατέτεινε ουσιαστικά στο ίδιο συμπέρασμα: δεν υπάρχει καμία μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να προπονείς άνδρες και γυναίκες. Μάλιστα ο Ολλανδός συμπλήρωσε τη σκέψη του λέγοντας χαρακτηριστικά «δεν υπάρχουν επιτυχημένοι προπονητές. Υπάρχουν καλοί και κακοί προπονητές και επιτυχημλενοι κωπηλάτες!».
Παρά την αρχική τους τοποθέτηση, ωστόσο, μέσα από την πρόοδο της συζήτησης οι έξι προπονητές άρχισαν να παραδέχονται ότι στην πραγματικότητα υφίστανται σημαντικές διαφορές στον τρόπο που προσεγγίζουν τους αθλητές και τις αθλήτριές τους. Μία από αυτές είναι η επικοινωνία μαζί τους. Αστειευόμενος, ο Φερντόνκσοτ ανέφερε ότι ένας από τους άνδρες αθλητές του τού είπε ότι οι γυναίκες πρέπει να λένε δέκα φορές περισσότερες λέξεις κάθε μέρα σε σχέση με εκείνους, ενώ ο Ποστιλιόνε το περιέγραψε ως «ποσοστό». Πέρα πάντως από το αστείο, και οι έξι συμφώνησαν ότι η αμφίδρομη επικοινωνία ανάμεσα σε προπονητή και γυναίκα αθλήτρια διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο. «Δεν χρειάζεται πάντα να βρίσκεις μία λύση. Κάποιες φορές, απλά πρέπει να ακούς», συμπλήρωσε με νόημα ο Ολλανδός.
Πέρα από την ανάγκη να ακούν τις αθλήτριές τους, η Γκος έβαλε στο τραπέζι και μία άλλη σημαντική παράμετρο, εκείνη της επεξήγησης. Συγκεκριμένα η Γαλλίδα, που προπονούσε άνδρες για 12 χρόνια προτού αφοσιωθεί αποκλειστικά στις γυναίκες, τόνισε ότι «Είναι σημαντικό να εξηγείς στις γυναίκες γιατί θα πρέπει να ακολουθήσουν αυτό το πρόγραμμα, γιατί έκανες αυτή τη συγκεκριμένη επιλογή, γιατί διάλεξες αυτή τη βάρκα…». Αυτό, επιβεβαιώθηκε και από τον Πανούσκα, ο οποίος έχει υπό τις οδηγίες του τόσο μία γυναίκα (Μίρκα Κνάπκοβα), όσο και έναν άνδρα (Όντρεϊ Σίνεκ) αθλητή: «Όταν θέλω να αλλάξω κάτι με τη Μίρκα, πρέπει να εμβαθύνω πολύ σε αυτό, πρέπει να έχω την τέλεια απάντηση επειδή θα με ρωτήσει “γιατί;”. Αντίθετα με τον Όντρεϊ, απλά λέω κάτι και το εκτελεί χωρίς καμία ερώτηση. Η Μίρκα θέλει να είναι τέλεια σε όλες τις περιπτώσεις».
Από την πλευρά του ο Ποστιλιόνε τόνισε ότι οι γυναίκες σκέφτονται περισσότερο σχετικά με την έννοια των πραγμάτων, αλλά και ότι επικοινωνούν τα συναισθήματά τους με διαφορετικούς τρόπους, όπως… το κλάμα. «Πιστεύω ότι όταν μία γυναίκα κλαίει, πρέπει να ξέρεις πότε να διερευνήσεις το θέμα σε βάθος, αν φταίει η υπερβολική κούραση της προπόνησης ή είναι κάτι άλλο;».
Όσο για τα πιο πρακτικά ζητήματα, ο Χέι εξήγησε πως με τις αθλήτριές του επικεντρώνεται κυρίως «στην τεχνική και την αίσθηση της βάρκας, στην ακρίβεια και όχι στην ωμή, φυσική δύναμη». Άλλωστε και ο Ναπολιτάνος προπονητής της Εθνικής μας συμφώνησε σε αυτό, λέγοντας ότι οι γυναίκες «διαθέτουν καλύτερη αίσθηση της βάρκας και προσπαθούν να συγχρονίσουν τα σώματά τους καλύτερα, ώστε να πάρουν από τη βάρκα τους τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα… Έτσι, διατηρούμε τα θετικά τους στοιχεία και βελτιώνουμε τις αδυναμίες τους, όπως είναι η δύναμη ή η αντοχή».
Το τελικό συμπέρασμα των ειδικών μας ήταν όμως ένα: η προπόνηση πρέπει οπωσδήποτε να γίνεται ξεκάθαρα σε ατομική βάση για τον κάθε αθλητή ή αθλήτρια, με σεβασμό στις ιδιαιτερότητες της κάθε προσωπικότητας, αφού οι ατομικές διαφορές μεταξύ τους είναι σαφώς περισσότερες από τις διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα. Εκεί έγκειται άλλωστε και η αληθινή τέχνη της προπονητικής: να μπορείς να εντοπίσεις πώς αντιδρά ο κάθε κωπηλάτης, ανεξαρτήτως φύλου, καλλιεργώντας την επιτυχία τους και την επιτυχία της ομάδας μέσα από αυτές τις διαφορετικές οδούς…
