Παρατηρώντας τα συνολικά αποτελέσματα από τα δύο βασικότερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ηλικιακών κατηγοριών, Κ20 και Κ23 προκύπτει μία νέα, ενδιαφέρουσα δυναμική στο στιβικό χάρτη.
του Παναγιώτη Βότση
[email protected]
Για τα συμπεράσματα που βγαίνουν από την ελληνική παρουσία στα δύο πρωταθλήματα έχουμε αναφερθεί ήδη εδώ και ο κύριος Πλούταρχος Σαρασλανίδης με δύο ενδελεχείς, εξαιρετικές αναλύσεις εδώ και εδώ. Αξίζει όμως να δούμε και το πώς τα πήγαν οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης για να αντλήσουμε συμπεράσματα. Είναι εντυπωσιακό το πως οι πολιτικές που ακολουθεί κάθε χώρα αποτυπώνονται στα αποτελέσματα:
Οι μεγάλες δυνάμεις
Ας εξετάσουμε πρώτα τις τέσσερις ομολογουμένως καλύτερες χώρες πλην της τιμωρημένης Ρωσίας: Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία και Βρετανία. Η Βρετανία ήταν η μοναδική που επιβεβαίωσε τη θέση της και στα δύο πρωταθλήματα: 1η θέση στα μετάλλια και τον πίνακα κατάταξης στο Κ20 του Μπόρας και 3η θέση στα μετάλλια και 4η στον πίνακα κατάταξης στο Κ23 του Γκέβλε. Έχει σχηματίσει εδώ και δεκαετίες μία βαθιά «στιβική παιδεία» και βέβαια έχει το πλεονέκτημα ότι αντλεί ταλέντα από όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου λόγω των αποικιών του παρελθόντος. Τι συνέβη όμως με τις υπόλοιπες τρεις:
Στο Κ20 του Μπόρας οι Γαλλία, Γερμανία και Πολωνία βρέθηκαν εκτός της πρώτης πεντάδας στον πίνακα μεταλλίων, στην 6η, 11η και 12η θέση. Ωστόσο, στον πίνακα κατάταξης που είναι ιδανικότερος δείκτης για να βγουν συμπεράσματα για το ποιόν κάθε αποστολής (εξετάζει τα πλασαρίσματα 1-8), κατέκτησαν την 2η, 4η και 9η θέση αντίστοιχα. Αυτό σημαίνει ότι διαθέτουν γερή βάση με εν δυνάμει πρωταθλητές, οι οποίοι ακόμα όμως δεν βρίσκονται στο κορυφαίο επίπεδο. Οι ίδιες χώρες, στο Κ23 του Γκέβλε μονομάχησαν -με τη Βρετανία- για τις 4 πρώτες θέσεις τόσο στον πίνακα μεταλλίων όσο και στον πίνακα κατάταξης συγκεντρώνοντας μάλιστα την πλειονότητα των μεταλλίων: 64 μετάλλια πήραν οι Γερμανία (21) Πολωνία (12) Γαλλία (17) και Βρετανία (17) και 63 πήραν όλες τις υπόλοιπες χώρες! Τι δείχνει αυτή η διαφορά λοιπόν στην απόδοση τους στα δύο πρωταθλήματα;
Η διαφορά έγκειται κατά τη γνώμη μου στο σχεδιασμό που ακολουθούν και τις πολιτικές που εφαρμόζουν οι ανάλογες ομοσπονδίες. Η έμφασή δίνεται ξεκάθαρα στην κατηγορία Κ23 που αποτελεί προθάλαμο για τη μεγάλη κατηγορία, και όχι στις μικρότερες. Έχουν βρει τρόπους προστασίας των παιδιών από την άμεση ή έμμεση πίεση για διακρίσεις και επιτυχίες στις μικρές κατηγορίες (Π-Κ και Ε-Ν) και τρόπους στήριξης για να επιλέξουν την αθλητική καριέρα στη συνέχεια. Δίνουν όμως από νωρίς ευκαιρίες για απόκτηση εμπειρίας σε διεθνείς διοργανώσεις κατεβάζοντας πολυπληθείς ομάδες: στο Μπόρας η Γερμανία κατέβασε 85 άτομα, η Γαλλία 66 και η Πολωνία 46. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι φαίνεται να δίνουν μεγάλη σημασία στις σκυταλοδρομίες δίνοντας το παρών και στις τέσσερις.
Οι ανερχόμενες δυνάμεις
Η Ελβετία είναι μία χώρα με ραγδαία ανάπτυξη στο στίβο και αυτό φαίνεται και στις ηλικιακές κατηγορίες και στη μεγάλη κατηγορία. O Ζουλιέν Βάντερς, η Σελίνα Μπούτσελ, η Λέα Σπρούνγκερ, η Μουτζίνγκα Καμπουντζί, η Αντζέλικα Μόουζερ είναι μέλη της γενιάς αθλητών που κατάφεραν για πρώτη φορά στην ιστορίας της χώρας να πάρουν την πρόκριση για τη σούπερ λιγκ του ευρωπαϊκού ομάδων. Οι ελπίδες για παραμονή είναι βέβαια λίγες λόγω του νέου κανονισμού, αλλά δε θα μου έκανε καμία εντύπωση εάν σε λίγα χρόνια πάρει σταθερή θέση στην 8άδα. Με 7 μετάλλια στο Μπόρας (3, 2, 2) και 4 στο Γκέβλε (3, 0, 1) ήταν 7η και 5η αντίστοιχα στον πίνακα μεταλλίων και είχε να δείξει ικανότατους αθλητές, ιδίως στα σύνθετα από όπου προήλθαν δύο χρυσά και ένα χάλκινο. Επίσης, το αρκετά ανεβασμένο επίπεδο ζωής και η ευμάρεια της ορεινής χώρας είναι σημαντικοί εξωτερικοί παράγοντες που θέτουν τις βάσεις για να θεωρηθεί σημαντική ανερχόμενη δύναμη.
Παρόμοια άνοδο παρουσιάζει η Τουρκία, που με σημαιοφόρο το βάδην πήγε εξαιρετικά με 10 μετάλλια στο Μπόρας και 5 στο Γκέβλε. Πέρα από την ανάληψη πολλών διοργανώσεων στο έδαφός της, πράγμα που βοηθάει στο σχηματισμό αθλητικής κουλτούρας, οι Τούρκοι έχουν αρχίσει να κάνουν σοβαρή δουλειά βγάζοντας αθλητές όπως ο Ραμίλ Γκουλίεφ που βρίσκεται στο κορυφαίο επίπεδο. Οι μικρότεροι δείχνουν εξίσου ανταγωνιστικοί, όμως σε αντίθεση με την Ελβετία η πολιτική αστάθεια της χώρας δε βοηθάει τη σταθερή και ομαλή ανάπτυξη του πολιτισμού, άρα και του αθλητισμού, και ίσως πολλά ταλέντα να πάνε χαμένα
Η Ιταλία ήταν πάντα μία πολύ αξιόλογη παρουσία στην Ευρώπη, εντός οχτάδας, ποτέ δεν θεωρούνταν όμως τεράστια δύναμη. Αυτό ίσως να αρχίζει να αλλάζει από τη νέα γενιά αθλητών αφού στο Μπόρας ήταν 2η στα μετάλλια με 11 (5, 3, 3) και 3η στην κατάταξη και στο Γκέβλε ήταν 18η στα μετάλλια λόγω έλλειψης χρυσού (0, 2, 5) και 6η στην κατάταξη. Όλα αυτά με την απουσία στο Γκέβλε του μεγάλου αστεριού των σπριντ, Φίλιπο Τορτού.
Στην Ολλανδία της -μετά την Ντάφνι Σκίπερς- εποχής μάλλον έχουν αρχίσει να ασχολούνται πιο επισταμένα με το στίβο κάτι που φαίνεται από την 3η θέση στα μετάλλια (4, 4, 1) και την 6η στην κατάταξη του Μπόρας. Μένει μόνο να αποτυπωθεί αυτό και στις μεγαλύτερες κατηγορίες.
Πτωτική πορεία
Η Ουκρανία ήταν πάντα μία αρκετά ισχυρή δύναμη στον ευρωπαϊκό στίβο αλλά ειδικά η ομάδα του Γκέβλε δεν ήταν αντάξια της φήμης της χώρας (13η στα μετάλλια και 14η στην κατάταξη). Στο Μπόρας ευτυχώς έσωσαν την κατάσταση οι φωτεινότατες εξαιρέσεις όπως π.χ. η Μάχουτσικ και ο Κόχαν.
