Όταν πέρσι το καλοκαίρι, παραμονές των αγώνων με το Αζερμπάϊτζάν για το ευρωπαϊκό λιγκ ο Σωτήρης Δρίκος είχε χαρακτηρίσει για πρώτη φορά την Θεσσαλονίκη μητρόπολη του ελληνικού βόλεϊ , η τοποθέτηση αυτή είχε προκαλέσει αρκετές αντιδράσεις.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Υπερβολικό; Μπορεί… Σίγουρα όμως αυτή η προσέγγιση ήταν πολύ πιο αληθινή από το διαχρονικό κλισέ (των μεγάλων ονομάτων της εγχώριας σόουμπιζ) περί πιο ερωτικής πόλης ή το υποτιμητικό φραπεδούπολη.
Η Θεσσαλονίκη δεν ζει και αναπνέει για το βόλεϊ, ωστόσο ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο θα θυμίσει σε όλους μας ότι στην πόλη το βόλεϊ έχει βαθιές ρίζες, τεράστια ιστορία και μεγάλα ρεκόρ…
Οι διηγήσεις των πιο παλιών αναφέρουν ότι ο μεγάλος Ηρακλής του τεράστιο Νίκου Αντωνιάδη και των υπολοίπων αστεριών του κάποτε γέμιζε το Αλεξάνδρειο για πλάκα, για να πάρει την σκυτάλη ο Άρης του Κώστα Χαριτωνίδη που την παρέδωσε στον Ηρακλή στην πιο πετυχημένη ελληνική ομάδα βόλεϊ της τελευταίας 15ετίας.
Η (στερημένη από μεγάλα αθλητικά γεγονότα και επιτυχίες) Θεσσαλονίκη πανηγύρισε 13 βολεϊκούς τίτλους μέσα σε 12 χρόνια και έκανε όλη την Ευρώπη να παραμιλά με το γαλανόλευκο τσουνάμι στα φάιναλ φορ της Ρώμης και της Πράγας. Γιατί το να μετακινούνται 5.000 κόσμος για αγώνα βόλεϊ ελληνικής ομάδας δεν έχει ξαναγίνει ποτέ.
Όπως φυσικά δεν είχε ξαναγίνει κι αυτό που βιώσαμε όλοι στους ημιτελικούς και τους τελικούς του πρωταθλήματος με τον ΠΑΟΚ και τον κόσμο του που έγινε αντικείμενο συζήτησης σε όλο τον πλανήτη. Κι όσο κι αν όλοι αυτοί δεν ήταν φίλοι του βόλεϊ, κάποιοι έγιναν. Όπως πολλοί έγιναν το περασμένο καλοκαίρι όταν μέσα στο λιοπύρι του καλοκαιριού στο κλειστό του Ευόσμου δεν έπεφτε καρφίτσα στον ημιτελικό με την Σλοβενία και στον τελικό με το Μαυροβούνιο για το ευρωπαϊκό λιγκ.
Οι παλιότεροι θυμήθηκαν τα χρόνια που έξω από το Αλεξάνδρειο υπήρχε κόσμος που έψαχνε απεγνωσμένα για να βρει εισιτήριο για να δει την Εθνική κόντρα στις υπερδυνάμεις της εποχής στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ή στο world league Γιατί πολύ απλά ο κόσμος της Θεσσαλονίκης (και της ευρύτερης περιοχής) διαχρονικά στήριζε τις προσπάθειες που απέπνεαν υγεία και… προοπτική.
Κι αυτή η Εθνική, η οποία πέρσι απόλαυσε την ζεστασιά και την στήριξη του κόσμου, αυτή τη φορά έχει ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη το να βγει από τα αποδυτήρια και να αντικρύσει γεμάτες κερκίδες.
Γιατί αυτά τα παιδιά όπως γράψαμε (διαβάστε εδώ) είναι μια πολύ όμορφη παρέα, που γουστάρει αυτό που κάνει και τρελαίνεται να νιώθει ότι ο κόσμος γίνεται ένα μαζί τους…
Όπως ακριβώς πρέπει να συμβεί και στο τριήμερο του world league που επιστρέφει μετά από δέκα χρόνια στην Ελλάδα, στην Θεσσαλονίκη και το Αλεξάνδρειο…
Εκεί όπου όλοι ελπίζουμε να γραφτεί ξανά ιστορία και το ελληνικό βόλεϊ να αναγκάσει ξανά όλο τον πλανήτη να ασχοληθεί μαζί του.
Για αυτά που θα γίνουν εντός γηπέδου και για τις εικόνες που θα γεννηθούν στις κερκίδες.
