Η σημασία ενός μεταλλίου

Με παρέα το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα νέων γυναικών της άρσης βαρών, η Ντίνα Μπεντέλη αποκαλύπτεται στο Sportsfeed.gr

του Ηλία Τάταλα
[email protected]
strong>φωτογραφίες Κώστας Αμοιρίδης
[email protected] follow me @amiridiskostas
[email protected]

Η 21χρονη αθλήτρια έπιασε για πρώτη φορά τη μπάρα της άρσης βαρών πριν επτά χρόνια. Είχε σταματήσει από το στίβο, όπου ήταν ταλαντούχα στα 100 μέτρα έχοντας κατακτήσει και χάλκινο μετάλλιο σε πανελλήνιο πρωτάθλημα κορασίδων. Στην άρση βαρών μπήκε λόγω της επιμονής της μητέρας της να συνεχίσει τον αθλητισμό. Τα πρώτα της βήματα στο άθλημα τα έκανε στην Καλαμαριά και τα τελευταία τρία χρόνια ανήκει στον Υπερίωνα και γυμνάζεται με τον Χρήστο Καμαριανάκη.

Φέτος έζησε μια γεμάτη χρονιά, που κορυφώθηκε με τη συμμετοχή της στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Αλμάτι, όπου κατετάγη 28η και αμέσως μετά κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην κίνηση του αρασέ, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα U23 στη Λεμεσό.

Η Μπεντέλη γίνεται σταδιακά ένα από τα αστέρια του ελληνικού αθλητισμού, που δυστυχώς ζει σε δύσκολα χρόνια. Παράλληλα με τον πρωταθλητισμό, υπάρχει η αγωνία της επιβίωσης, το άγχος της καθημερινότητας. Αρκετοί δημοσιογράφοι ίσως να τη βλέπουν στα δημοσιογραφικά θεωρεία του γηπέδου της Τούμπας. Εκεί εργάζεται, όταν η ποδοσφαιρική ομάδα του ΠΑΟΚ παίζει εντός έδρας. Πόσοι γνωρίζουν, ότι τους εξυπηρετεί μία πρωταθλήτρια Ευρώπης;

Η αθλήτρια του Υπερίωνα Τούμπας φωτογραφήθηκε στο προπονητήριο του συλλόγου και μοιράστηκε τις σκέψεις της με το Sportsfeed.gr…

Το 2014 σε βρίσκει με το πρώτο σου μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση. Ευχαριστημένη;
«Το τέλος της χρονιάς με βρίσκει ευχαριστημένη μεν, κουρασμένη δε. Δουλέψαμε περισσότερο από άλλες χρονιές και δουλέψαμε σαν πρωταθλητές. Τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν έτσι».

Το μετάλλιο που κατέκτησες στην Κύπρο, πόσο σου αλλάζει τη ζωή και την καθημερινότητα;
«Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος σκέψης μου για το μέλλον. Καταλαβαίνω ότι οι κόποι μου δεν πάνε τσάμπα. Υπάρχει ανταμοιβή εσωτερική, ψυχολογική, θάρρος για να συνεχίσω πιο δυνατά. Βλέπεις ανθρώπους να είναι περήφανοι για σένα και αυτό είναι κάτι πολύτιμο. Όταν γύρισα από την Κύπρο δεχόμουν συγχαρητήρια, αγκαλιές, φιλιά…».

Που πιστεύεις ότι μπορείς να φτάσεις, ποιο είναι το όνειρό σου;
«Να αγωνιστώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι ένας στόχο μακρινός και μέχρι τότε υπάρχουν τρεις σημαντικές διοργανώσεις, τα δύο ευρωπαϊκά πρωταθλήματα του 2015 και του 2016, καθώς και το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Προς το παρόν, άμεσα υπάρχει το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, τον Απρίλιο στη Γεωργία. Όλα αυτά σημαίνουν περισσότερη δουλειά. Γι’ αυτό είμαι εδώ, για να κάνω την προσπάθεια».

Πόσες ώρες την ημέρα προπονείσαι;
«Τέσσερις ώρες καθημερινά. Πιο μετά θα μπουν και πρωινές προπονήσεις, όσο πλησιάζουμε στους αγώνες. Τώρα είμαστε σε μία φάση αποθεραπείας, ώστε να ξεκινήσουμε τη νέα προετοιμασία. Πιστεύω ότι στους επόμενους μήνες θα βάλω περισσότερα κιλά. Εγώ αγωνίζομαι στην κατηγορία των 58 κιλών, αλλά ποτέ δεν έχω ξεπεράσει αυτό το βάρος, ώστε να με βοηθήσει στην προπόνηση. Πιστεύω ότι θα γίνει τώρα αυτό και απλώς θα χάσω λίγα κιλά πριν το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα για να αγωνιστώ στην κατηγορία μου».

Πόσο δύσκολη είναι η επιβίωση για μία κοπέλα που αφιερώνει τόσες ώρες στην προπόνηση, σε ένα άθλημα που δεν έχει χρήματα;
«Πολλές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω, έπρεπε να δουλέψω για να βγάλω χρήματα, ώστε να ζήσω. Με βοηθά πολύ ο προπονητής μου, ο Χρήστος Καμαριανακης γιατί ήθελε να με κρατήσει στο άθλημα. Με έχει βοηθήσει να βρω κάποιες δουλειές και να τις συνδυάζω με την προπόνηση. Πριν την προετοιμασία για το παγκόσμιο πρωτάθλημα δούλευα σε μία καφετέρια και επίσης δουλεύω στους αγώνες του ΠΑΟΚ όταν παίζει στην Τούμπα».

Υπάρχει προοπτική να αμείβεσαι από την ομοσπονδία, ως αθλήτρια της Εθνικής ομάδας;
«Νομίζω ναι. Μας δίνουν προοπτική. Πριν το παγκόσμιο πρωτάθλημα πήραμε κάποια χρήματα ως μισθό, περίπου 400 ευρώ και ελπίζουμε να συνεχιστεί αυτό, είναι σημαντικό για όλους τους αθλητές. Για παράδειγμα εγώ στη Θεσσαλονίκη μένω μόνη μου, οι γονείς μου είναι μακριά, σκορπίσαμε. Χωρίς στήριξη δε γίνεται. Ευτυχώς που ο σύλλογος βρίσκει κάποιες χορηγίες και καλύπτουμε κάποιες βασικές ανάγκες, όπως πρωτεϊνες κλπ, αλλά πρέπει να υπάρχει στήριξη από την ομοσπονδία. Χωρίς αυτή τη στήριξη φοβάμαι ότι θα ξαναδούμε καλούς αθλητές να εγκαταλείπουν το άθλημα, απλώς για να βιοποριστούν».

Πώς σου συμπεριφέρεται κάποιος που γνωρίζεις για πρώτη φορά και του λες ότι κάνεις άρση βαρών;
«Άλλοι εντυπωσιάζονται, άλλοι δεν το πιστεύουν. Υπάρχει μία περίεργη αντίληψη που θέλει τις γυναίκες που ασχολούνται με την άρση βαρών να είναι χοντρές και άσχημες. Με ρωτούν για παράδειγμα πώς διατηρώ έτσι το σώμα μου, για τις εμπειρίες μου. Μετά, που και που με παίρνουν τηλέφωνο κάποιοι φίλοι όταν χρειάζονται βοήθεια σε μια μετακόμιση (γέλια)».