Χάρισε στην Ελλάδα το πρώτο μεγάλο μετάλλιο, το 1982 στο ευρωπαϊκο πρωτάθλημα της Αθήνας. Η Αννα Βερούλη υπήρξε πρωτοπόρα και δε θα μπορούσε να απουσιάζει από το 25ο βαλκανικό πρωτάθλημα βετεράνων στη Θεσσαλονίκη.
της Ελεονώρας Ρωσιάδου
[email protected]
Η χάλκινη παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1983 στο Ελσίνκι και χρυσή πανευρωπαϊκή πρωταθλήτρια το 1982 στην Αθήνα στο αγώνισμα του ακοντισμού, μπορεί λόγω ενός θέματος υγείας να μην αγωνίστηκε με τους βετεράνους αλλά του χρόνου σκοπεύει να δώσει εκτός από το διοικητικό και το αγωνιστικό παρόν. Φορώντας το μεγάλο της χαμόγελο και μια μπλούζα δώρο του άντρα της όπου αναγράφεται το 70.02μ. επίδοση που της είχε βγάλει πρώτη στην Ευρώπη, η ρίπτρια που έχει γράψει ήδη τη δική της ιστορία στον ακοντισμό μίλησε για τη διοργάνωση. «Καταρχήν το βαλκανικό πρωτάθλημα στο Καυτανζόγλειο το οργάνωσαν οι βετεράνοι της Θεσσαλονίκης. Από όσο παρακολούθησα τους αγώνες θεωρώ ότι έγινε καλή δουλειά από τους υπεύθυνους παρ’όλες τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν μέχρι και την τελευταία στιγμή. Προβλήματα και παράπονα πάντα θα υπάρχουν, αλλά αν κρίνουμε δεδομένου των δυσκολιών από τα κάπιταλ κοντρόλς και την αλλαγή του προγράμματος λόγω εκλογών από τις τρεις στις δύο μέρες, οι αγώνες κυλάνε μια χαρά. Κάναμε τα αδύνατα δυνατά βάση δεδομένων για να κρατήσουμε το πρωτάθλημα στη Θεσσαλονίκη και να μη μας το πάρει άλλη χώρα και χαίρομαι για το αποτέλεσμα».
Η Βερούλη που έπειτα από μια κακιά στιγμή και μια πτώση αναγκάστηκε να βάλει βίδες στο αριστερό πόδι, ετοιμάζεται να τις αφαιρέσει και ανυπομονεί να μπει και πάλι στην αγωνιστική δράση. «Το καλό με το ακόντιο είναι ότι δεν ξέρει πόσο χρονών είσαι. Έπρεπε να έχω αφαιρέσει ήδη τις βίδες από το πόδι και είναι επέμβαση ρουτίνας, αλλά λόγω συγκυριών δεν έχω προλάβει. Σύντομα όμως θα γίνει και αυτό και έπειτα σκοπεύω να ξανά αγωνιστώ».
Η Καβαλιώτισα που έχει αφιερώσει τη ζωή της στον αθλητισμό θέλησε να στείλει το δικό της μήνυμα στους αναγνώστες του Sportsfeed. «Μας μαθαίνουν στη ζωή να προσπαθούμε να είμαστε πάντα πρώτοι, αλλά η ουσία είναι να μπορούμε μεγαλώνοντας να κάνουμε ακόμα περισσότερα πράγματα που αποτελούν παράδειγμα στους νεότερους. Έχουμε ανάγκη από τέτοιους ανθρώπους που μπορούν να γίνουν τέτοιου είδους πρότυπα. Φανταστείτε πόσο σημαντικό παράδειγμα μπορεί να γίνει ένας παππούς που τρέχει και τον βλέπουν εγγόνια του. Η επένδυση στον αθλητισμό δεν πάει ποτέ χαμένη και έχουμε ανάγκη σαν χώρα ανθρώπους που αθλούνται γιατί σκέφτονται και λειτουργούν καλύτερα. Θεωρώ ότι το πνεύμα των συγκεκριμένων αγώνων είναι από τα καλύτερα που υπάρχουν και μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για αθλητές οι οποίοι είναι καθαροί, δεν παίρνουν φάρμακα και δε μιλάω για τα χάπια της πίεσης».
