Ο Λευτέρης Κοσμίδης έπρεπε να είναι στη Γλασκόβη. Στο ταπί της SSE Hydro Arena μαζί με τους συναθλητές του. Αντ’ αυτού θα αναγκαστεί να παρακολουθήσει την προσπάθεια της Εθνικής από τον καναπέ του σπιτιού του, αγκαλιά με το… βραβείο του άτυχου της χρονιάς. Ο τραυματισμός της τελευταίας στιγμής μας έκανε όλους να… πονέσουμε με την Εθνική να χάνει ενα δυνατό χαρτί στη μάχη για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς. Ο ίδιος, καταθέτει στο Sportsfeed τις σκέψεις του.
του Λευτέρη Κοσμίδη
παγκόσμιος πρωταθλητής ενόργανης γυμναστικής
«Πριν από 5 χρόνια (το 2010) έζησα τη σπουδαιότερη χρονιά στην αθλητική μου πορεία. Κέρδισα το χρυσό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, το ασημένιο στο ευρωπαικό, ήμουν πρώτος στην παγκόσμια κατάταξη από τις βαθμολογίες των παγκοσμίων κυπέλλων της χρονιάς και ανακηρύχθηκα από τους Ελληνες δημοσιογράφους αθλητής της χρονιάς. Αυτή ήταν η επιβράβευση για την συνολική μου πορεία…
Τέσσερα χρόνια αργότερα, οι αθλητικοί συντάκτες φάνηκε ότι δεν με ξέχασαν επιβραβεύοντας με ξανά με την ψήφο τους καθώς ήμουν ανάμεσα στους τρεις κορυφαίους του 2014 μαζί με πολύ σπουδαίους αθλητές. Τότε ήταν που σκέφτηκα πως τελικά, είμαι …καταδικασμένος να αγωνίζομαι όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά και για όλους εκείνους που πιστεύουν σε μένα. Όλους αυτούς που αναγνωρίζουν τον πόνο που βιώνουμε οι αθλητές κάθε μέρα για να κταφέρουμε να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό για την πατρίδα μας. Η ψήφος των αθλητικών συντακτών και η θετική τους ενέργεια… απαιτούν από εμένα να παλεύω συνέχεια για να κάνω τους Έλληνες περήφανους. Όλος αυτός ο κόσμος που είναι δίπλα σε εμάς τους αθλητές, με σπρώχνει για να κάνω κάθε φορά την υπέρβαση και να κερδίζω όχι μόνο τους αντιπάλους μου αλλά τις πιο πολλές φορές τον ίδιο μου τον εαυτό που είναι και η πιο δύσκολη αναμέτρηση από όλες.
Κάθε μέρα στο γυμναστήριο είναι ένας αγώνας επιβίωσης. Με πολύ πόνο, ιδρώτα και δάκρυα. Η πορεία του αθλητή της ενόργανης είναι δύσκολη. Ο δρόμος είναι κακοτράχαλος γεμάτος παγίδες, ανηφόρες, κατηφόρες, δυσβάσταχτα βάρη και ανυπέρβλητα εμπόδια. Γιατί συνεχίζουμε να το κάνουμε; Γιατί στο τέλος οι επιτυχίες προσφέρουν τόσο έντονα συναισθήματα που με μιας όλες οι αντιξοότητες και όλα τα σημάδια της καθημερινής μάχης είναι ως μη… γενόμενα.
Πολλές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω. Άλλες τόσες άλλαζα απόφαση και έμπαινα στην προπόνηση ακόμα πιο δυνατός… Οι μικροτραυματισμοί είναι στην καθημερινότητα του αθλητή της ενόργανης και ποτέ δεν έλειψαν ούτε από μένα. Έκανα το πρώτο μου χειρουργείο πριν έξι μήνες και χάρη στον εξαιρετικό γιατρό μου, Οδυσσέα Παξινό, τη συμπαράσταση των γονιών μου, των συναθλητών μου αλλά και την καθοδήγηση του προπονητή μου (χρόνια τώρα) Γιώργο Αγγέλου, επανήλθα σε πολύ καλύτερη κατάσταση κάνοντας έξι όργανα για να βοηθήσω την ομάδα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Για μια καλή κατάταξη…
Πάνω στην καλύτερη μου στιγμή (προπονητικά) ήρθε ένα δεύτερος τραυματισμός που με πόνεσε σωματικά, αλλά πολύ περισσότερο ψυχικά. Ήρθε στην πιο κρίσιμη στιγμή της καριέρας μου με δεδομένη την προσπάθεια που κάνω για Ολυμπιακή πρόκριση στους Αγώνες του Ρίο το 2016… Όμως όλα αυτά τα χρόνια ενασχόλησης μου με τον αθλητισμό – πρωταθλητισμό αυτό που έμαθα πάρα πολύ καλά είναι μετά από κάθε πτώση, να σηκώνω πρώτα την ψυχή μου και μετά το κορμί μου.
Οι πτώσεις και οι άσχημες στιγμές με δυναμώνουν ακόμα περισσότερο γιατί ξυπνάνε μέσα μου συναισθήματα, όπως το πείσμα, την θέληση για διάκριση, τον εγωισμό να μην τα παρατησω και την ευθύνη που έχω απέναντι σε όσους γνωρίζω πολύ καλά ότι με πιστεύουν…
Νομίζω ότι ο Θεός τελικά τα βάζει με τους δυνατούς. Τους δοκιμάζει γιατί ξέρει ότι θα τα καταφέρουν. Το σίγουρο είναι ότι οι ‘σφαλιάρες’ στην ζωή δεν με γονατίζουν. Αντίθετα με ξυπνούν και με κάνουν πιο δυνατό για να πετύχω τον μέγιστο στόχο μου, που είναι η συμμετοχή μου σε μια Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχω πετύχει όλα μου τα όνειρα με χρυσό παγκόσμιο μετάλλιο, πέντε ευρωπαϊκά, μεσογειακά και πρωτιές στην παγκόσμια κατάταξη… Ότι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό… Κρατάω ψηλά το κεφάλι όσο άσχημο και αν είναι το πέσιμο και θα σηκωθώ γρήγορα για να κάνω τον κόσμο που πιστεύει σε μένα ξανά υπερήφανο!
Σε λίγες ώρες, οι συναθλητές μου, τα παιδιά που έχουν περάσει τα ίδια… μαρτύρια με εμένα όλη αυτή τη χρονιά κάνοντας προπονήσεις σε συνθήκες ψύχους το χειμώνα και σε… σάουνα το καλοκαίρι, δίνουν μεγάλο αγώνα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Γλασκόβη. Μπορεί να μην κατάφερα να είμαι μαζί τους σωματικά, η ψυχή μου όμως βρίκεται εκεί. Πάνω στο ταπί. Είμαι σίγουρος πως θα μας κάνουν όλους μας περήφανους. Όποιο και αν θα είναι το αποτέλεσμα, αξίζουν το χειροκρότημα μας, γιατί έχουν υποφέρει για να βρεθούν εκεί».
