Όσο οι γειτονικές μας χώρες αναπτύσσονται στο στίβο βήμα-βήμα, εμείς παραμένουμε τρομακτικά στάσιμοι και ανήμποροι να ξεπεράσουμε το βασικό πρόβλημα της απουσίας κατάλληλων εγκαταστάσεων.
Κάθε Φεβρουάριο αναπολούμε τις εποχές της δεκαετίας του ’90 που το ΣΕΦ ήταν ανοιχτό κάποιους μήνες για το στίβο, κάθε Φεβρουάριο αναζωπυρώνεται το ζήτημα του εγκαταλελειμμένου σταδίου της Παιανίας και κάθε Φεβρουάριο βλέπουμε τον κλειστό στίβο στην Ελλάδα να βολεύεται ακόμα περισσότερο στο «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού» καθεστώς που τον φθείρει. Κάθε χρονιά κρεμόμαστε από τα χείλη του μπασκετικού Ολυμπιακού για τις ακριβείς ημερομηνίες των ημερίδων και του πανελλήνιου πρωταθλήματος κλειστού. Ας αναφέρουμε για ακόμα μία φορά τα δεδομένα αυτή τη στιγμή:
- Οι κορυφαίοι αθλητές και αυτοί που έχουν την οικονομική δυνατότητα φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν, έστω για ένα διάστημα, καλές συνθήκες προπόνησης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ειρήνη Βασιλείου που δεν πήγε σε πιο ζεστό κλίμα για χειμερινή προετοιμασία δύο εβδομάδων, αλλά πήγε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στη Βιέννη της Αυστρίας ώστε να έχει πρόσβαση σε ένα σωστό κλειστό στάδιο με πίστα που επιτρέπει προπόνηση για 400μ.
- Η γειτονική Τουρκία μόλις εγκαινίασε και δεύτερο κλειστό στάδιο μόνο για στίβο μετά το Ατακόι. Η Σερβία έχει ίσως το καλύτερο κλειστό στάδιο των Βαλκανίων και ανέλαβε το παγκόσμιο κλειστού του 2022. Η Ιταλία ενόψει του ευρωπαϊκού παίδων κορασίδων του Ριέτι διοργάνωσε το περασμένο σαββατοκύριακο στην Ανκόνα εθνικό πρωτάθλημα κλειστού αποκλειστικά για τους Κ18 με περισσότερες από 800 συμμετοχές.
- Με πρόσθετους παράγοντες την αναβολή του παγκοσμίου πρωταθλήματος αλλά και το γεγονός ότι διανύουμε Ολυμπιακή χρονιά το φετινό πανελλήνιο πρωτάθλημα δεν αναμένεται να βελτιωθεί ως προς τις επιδόσεις σε σχέση με το περσινό, το οποίο επίσης δεν ήταν αντάξιο του επιπέδου του στίβου στη χώρα μας (διαβάστε εδώ και εδώ).
Ο ΣΕΓΑΣ και ειδικά το τεχνικό τμήμα των αγώνων κάνει ότι μπορεί για να έχουμε οργανωτικά μία αξιόλογη διοργάνωση. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό για να πούμε μπράβο, γιατί έχει μέρος της ευθύνης. Χορτάσαμε από λόγια και υποσχέσεις και το Σεπτέμβρη που πέρασε για το κλειστό τις Παιανίας, για το οποίο βρέθηκε το αστείο γραφειοκρατικό πρόβλημα της μη ένταξης στο Εθνικό Κτηματολόγιο για να μείνει εκτός προγραμματικών στόχων για το 2020, χωρίς μάλιστα να κουνηθεί φύλλο μέχρι τώρα. Αντίστοιχα, χωρίς καμία έκπληξη διαβάσαμε ότι «για ανεξήγητους λόγους» σταμάτησαν οι συζητήσεις για το κλειστό που σχεδιαζόταν στο Σχιστό Κορυδαλλού παρότι ο νυν δήμαρχος συμπορεύεται κομματικά με την περιφέρεια, την κυβέρνηση αλλά και τον πρόεδρο του ΣΕΓΑΣ. Δεν διαφωνούμε στο γεγονός ότι υπάρχει διάθεση από την ομοσπονδία για να λυθούν όλα αυτά τα θέματα, μιας και ο κλειστός στίβος και η απουσία εγκαταστάσεων αποτελούν χρόνια αγκάθια. Δεν φαίνεται όμως να υπάρχει αρκετή διάθεση ώστε να ψάξει και να βρει τους κατάλληλους ανθρώπους που μπορούν να δώσουν λύσεις σε μία δύσκολη περίοδο που δεν υπάρχουν πια παχιές αγελάδες, όπως αυτή που διανύουμε. Στην εποχή του διαδικτύου τα γρήγορα αντανακλαστικά επιβραβεύονται. Μία ομοσπονδία μπορεί να αξιοποιήσει τα εργαλεία διαβούλευσης που υπάρχουν ελεύθερα για να αποκτήσει φωνή και λόγο με υπόσταση από τη βάση της, απέναντι στην κυβέρνηση και την αγορά. Μπορεί να αξιοποιήσει δωρεάν τα εργαλεία προώθησης και μάρκετινγκ για να φέρει περισσότερο κόσμο στο στάδιο. Μπορεί να δείξει το δρόμο και όχι να τον ακολουθεί με καθυστέρηση χρόνων. Με φανερή απουσία νέων ανθρώπων όμως στις περισσότερες θέσεις ευθύνης δε γίνεται τίποτα, γιατί έτσι επικρατεί μόνο η λογική παλαιότερων δεκαετιών. Όσο χρησιμοποιείται δε η παθητική σύνταξη στις λιγοστές δηλώσεις, και μάλιστα χωρίς ποιητικό αίτιο, και οι τελευταίοι που απέμειναν με ελπίδες, αποθαρρύνονται.
