Connect with us

INTERVIEW

Mάρκους Νίλσον: «Ακόμη ανατριχιάζω με τη Μίκρα, είπα όχι στον ΠΑΟΚ»

Published

on

Μετά από 11 χρόνια βρέθηκε ξανά στην Ελλάδα… Το γιατί άργησε τόσο πολύ να επιστρέψει, δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή που τον ρωτήσαμε. Ωστόσο ο Μάρκους Νίλσον στις τρεις ημέρες που έμεινε στην Αθήνα (για τα φλικά της IBB Polonia, της πρωταθλήτριας Αγγλίας την οποία θα ενισχύσει στα προκριματικά του Champions League), απόλαυσε το κάθε λεπτό και έκανε μια μεγάλη βουτιά στο χρόνο…

του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]

«Ποτέ δεν είχα θυμηθεί τόσο πολλά πράγματα για τη βολεϊκή μου καριέρα…», παραδέχθηκε στο φινάλε της κουβέντας μας, με ένα τεράστιο χαμόγελο, σήμα κατατεθέν του αριστερόχειρα διαγώνιου, να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του.

Κι όσο ευχάριστο ήταν για τον ίδιο αυτό το δίωρο ταξίδι αναμνήσεων, άλλο τόσο ήταν και για εμάς, καθώς ο αγαπημένος Μαξ των φίλων του Ηρακλή ήταν και παραμένει ένα από τα καλύτερα παιδιά που έχουν περάσει από το ελληνικό βόλεϊ.

Ένας δολοφόνος με αγγελικό πρόσωπο μέσα στο γήπεδο, ένα φοβερός τύπος έξω απ’ αυτό, ο οποίος στα 38 του βάζει τα τελευταία του βολεϊκά ένσημα και παράλληλα ετοιμάζεται να πάρει το πτυχίου του στην βιοϊατρική! Ναι καλά διαβάσατε στην βιοϊατρική, η οποία προέκυψε στη ζωή του όταν αντιλήφθηκε ότι οι μέρες του στο βόλεϊ ως αθλητής οδεύουν σιγά, σιγά προς το τέλος τους.

Στα 30+ να αποφασίζεις να ασχοληθείς με έναν τέτοιο τομέα δεν είναι και το πιο συνηθισμένο, ούτε και το πιο εύκολο, ωστόσο όπως θα αντιληφθείτε και παρακάτω ο ‘Μαξ’ στη ζωή του έχει πάρει αρκετές αποφάσεις υποκινούμενος από το ένστικτο του.

Γεννήθηκε στο Τόρουπ, ένα μικρό χωριό στα περίχωρα του Χάλμσταντ, ένα λιμάνι στη νοτιοδυτική Σουηδία, όπου μετακόμισε γρήγορα με την οικογένεια του.
«Μικρός δοκίμασα τα πάντα! Τένις, κολύμβηση, ποδόσφαιρο, ράγκμπι για να καταλήξω στο βόλεϊ στα 11 μου»

-Έχετε ράγκμπι στη Σουηδία;
«Όχι, αλλά εγώ το δοκίμασα (γέλια)»

-Ήσουν πάντα το ψηλό παιδί της τάξης;
«Όχι… Στα 15 μου ξαφνικά πήρα 10 πόντους και έγινα ο πιο ψηλός και τότε ήταν που δέχθηκα την πρόταση για να φοιτήσω στο ειδικό σχολείο της Ομοσπονδίας βόλεϊ όπου συγκεντρώνει τους καλύτερους αθλητές. Το σχολείο αυτό, το οποίο λειτουργεί και σήμερα είναι στο Φόλσεπινγκ. Τότε έπαιζα κεντρικός και ήμουν τραγικός! Ειλικρινά πιστεύω με έβαζαν στο κέντρο γιατί απλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο (γέλια)»

-Ήταν εύκολη απόφαση να φύγεις από το σπίτι τόσο μικρός;
«Είχαμε πολλές συζητήσεις στο σπίτι… Ο σύλλογος μου, η Γκίλτε, ήταν πολύ καλή ομάδα και είχε κατακτήσει εκείνη τη χρονιά τον τίτλο και οι γονείς μου δεν ήταν τόσο σίγουρη ότι ήταν καλή ιδέα να πάω σ’ αυτό το σχολείο, αλλά τελικά τους έπεισα»

-Εσύ γιατί ήθελες τόσο πολύ να πας;
«Ειλικρινά ακόμη και τώρα δεν μπορώ να σου πω το γιατί»

-Μήπως ήθελες να φύγεις από το σπίτι;
«Όχι, όχι… Περνούσα πραγματικά υπέροχα, αλλά κάτι μέσα μου, μου έλεγε πήγαινε για να δοκιμάσεις».

-Τελικά άξιζε τον κόπο;
«Πίστεψε με 100%! Ήταν μια πραγματικά πολύ όμορφη εμπειρία. Ήμασταν 30 αγόρια και 30 κορίτσια που ζούσαμε σε δύο σπίτια. Νομίζω δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο… Για τρία χρόνια ήταν πραγματικά φανταστικά. Δεν είχαμε κανέναν έλεγχο από προπονητές ή δασκάλους, οι οποίοι πολύ απλά μας εμπιστευόταν και εμείς δεν δίναμε δικαιώματα. Πηγαίναμε στο δημόσιο σχολείο με τα άλλα παιδιά, αλλά εμείς είχαμε κάποιες επιπλέον ώρες και φυσικά προπονήσεις, αλλά στα σπίτια δεν έμπαινε κανείς ξένος.»

-Κι αφού αποφοίτησες πως αποφάσισες να μετατρέψεις το βόλεϊ σε επάγγελμα;
«Για ένα χρόνο έπαιξα στην Γιούλτε και ξεκίνησα σπουδές πάνω στους υπολογιστές και την επίδραση στην ανθρώπινη ζωή. Εκείνη την περίοδο είπα στον εαυτό μου ότι θέλω να δοκιμάσω για μια χρονιά στο εξωτερικό για να δω πως είναι και μετά να επιστρέψω στις σπουδές μου. Ένας συμπαίκτης μου στην Εθνική, ο Ούρμπαν Άντερσον, είχε παίξει για πολλά χρόνια στην Τζόια Ντελ Κόλε και με πρότεινε στην ομάδα που αγωνίζονταν στην ιταλική Α2, ως έναν αθλητή με προοπτική.».

-Πως ήταν λοιπόν η πρώτη εμπειρία;
«Πήραμε το πρωτάθλημα, αλλά εγώ δεν είχα παίξει καθόλου. Μόνο για σέρβις και μπλοκ έμπαινα καθώς βασικός ήταν ο Βενεζουελάνος Χοσέ Ματέους. Αλλά ήμουν τυχερός γιατί ο προπονητής μου, Βιτσέντσο ντι Πίντο με πίστευε και δούλεψε μαζί μου πάρα πολύ. Πριν ή μετά από κάθε προπόνηση κάναμε έξτρα προπόνηση και το ότι έκανα καριέρα του το οφείλω σε μεγάλο βαθμό. Βέβαια όταν τελείωσε η χρονιά ήμουν σχεδόν αποφασισμένος να επιστρέψω στις σπουδές μου στη Σουηδία, αλλά τότε δέχθηκα την πρόταση από τον Πανελλήνιο»

Που τότε έπαιζε στην Α2…
«Ναι κι αυτό όσο περίεργο κι αν ακουστεί για μένα ήταν θετικό… Είχα μια φανταστική εμπειρία στην Τζόια η οποία ήθελε να με κρατήσει και στην Α1, αλλά ήξερα ότι κι εκεί δεν θα έπαιζα πολύ. Ήθελα λοιπόν να έχω ρόλο βασικού κι αυτό μου το προσέφερε ο Πανελλήνιος. Για να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι πως έγινε η προσέγγιση, αλλά είπα σχετικά γρήγορα το ναι. Είχαμε επίσης εξαιρετική χρονιά, ανεβήκαμε στην Α1 κι εκεί τα πήγαμε μια χαρά».

Ο Πανελλήνιος της σεζόν 2004-2005.

-Εκεί αισθάνθηκες πλέον επαγγελματίας;
«Δεν θα το έλεγα… Μάλλον στο Παρίσι, όπου πήγα μετά τον Πανελλήνιο, και πήρα πάλι το πρωτάθλημα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι είμαι πλέον επαγγελματίας. Κι ειδικά όταν το επόμενο καλοκαίρι ήρθε η προσφορά από τον Ηρακλή. Μια προσφορά που ήταν διπλάσια από αυτά που έπαιρνα στη Γαλλία και εκεί κατάλαβα ότι τελικά μπορώ να βγάλω κάποια λεφτά από το βόλεϊ».

-Επιστρέφεις λοιπόν στην Ελλάδα στα 24 σου, αλλά καλείσαι να καλύψεις το κενό που άφησε ο Κλέιτον Στάνλεϊ, ένας από τους κορυφαίους διαγώνιους στον κόσμο. Αισθανόσουν την πίεση της σύγκρισης;
«Πότε δεν το σκέφτηκα έτσι… Ο Κλέι κι ο Λόι έκριναν ότι ο κύκλος τους στον Ηρακλή είχε κλείσει κι αποφάσισαν να συνεχίσουν αλλού, ωστόσο ποτέ δεν μπήκα δεν μπήκα στη λογική της σύγκρισης γιατί πολύ απλά αυτοί οι αθλητές ήταν άλλου επιπέδου. Μιλάμε για Ολυμπιονίκες, για τεράστιες μορφές του αθλήματος κι εγώ εκείνη την εποχή ουσιαστικά ήμουν στο ξεκίνημα της καριέρας μου, οπότε δεν άφησα τον εαυτό μου να σκέφτεται κατ’ αυτόν τον τρόπο».

-Όταν έλεγες ναι στην πρόταση του Ηρακλή, φανταζόσουν ότι θα ζήσεις όλα αυτά που έζησες αυτά τα τρία χρόνια που έμεινες στη Θεσσαλονίκη;
«Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα… Στον Πανελλήνιο δεν είχαμε ποτέ κόσμο, είχα κάποιες εμπειρίες από τα ματς με τις μεγάλες ομάδες, αλλά αυτό ήταν κάτι διαφορετικό. Στον Ηρακλή ήμουν μέλος της οικογένειας, γνώρισα από κοντά τον κόσμο κι ήταν κάτι διαφορετικό».

-Η σεζόν πάντως είχε ξεκινήσει εφιαλτικά με τη βαριά ήττα από τον Παναθηναϊκό στο Super Cup στη Λαμία…
«Ουφ… Πολύ κακό παιχνίδι, αλλά τότε ήμασταν μια εντελώς νέα ομάδα που μόλις είχε στηθεί. Βέβαια ο κόσμος είχε μεγάλες προσδοκίες κι αυτή ήταν η βαριά κληρονομιά που άφησε η ομάδα των Στάνλεϊ και Μπολ.Φάγαμε πολύ… ξύλο εκείνη την ημέρα, αλλά εκείνος ο Παναθηναϊκός ήταν μια σπουδαία ομάδα. Με Ντάντε, Μαρσελίνιο, Μπάεφ, Γκόμεζ, Αγκάμεζ ήταν το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, αλλά και για να πρωταγωνιστήσει στο Τσάμπιονς Λιγκ.»

Κι όμως τελικά το πήρατε εσείς…
«Το σκέφτομαι κι ακόμη και τώρα ανατριχιάζω! Ήταν πραγματικά απίστευτο…»

-Όπως κι οι πανηγυρισμοί στη Μίκρα…
«Δεν είχα και εννοείται ότι δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο στη ζωή μου. Πρέπει να πω όμως ότι ήμασταν τυχεροί γιατί ο Αλέκος (Λεώνης) ήξερε πως να φτιάχνει μια ομάδα. Μπορεί να μην ήταν ο κορυφαίος προπονητής από άποψη τακτικής ή τεχνικής, αλλά ήξερε πως να κάνει την ομάδα οικογένεια. Επίσης είχαμε τον Μπότσο που ήταν πραγματικός αρχηγός. Μπορεί μετά να δημιουργήθηκαν κάποια προβλήματα με τον Κρίστιανσον, αλλά ο Μπότσο ήταν ο ιδανικός αρχηγός, μία τεράστια προσωπικότητα μέσα στα αποδυτήρια. Έτσι γίναμε μια γροθιά και φτάσαμε σ’ αυτόν τον άθλο».

-Κι έρχεται η επόμενη σεζόν με τον Κρίστιανσον να αναλαμβάνει μαζί με τον Κάλμα…
«Εγώ είχα διετές συμβόλαιο και θα έμενα ούτως ή άλλως. Η ομάδα ήταν πλέον πολύ καλύτερη και παρόλο που δεν είχαμε πάλι το πλεονέκτημα της έδρας πήραμε πάλι το πρωτάθλημα στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό, αλλά από εκείνη τη χρονιά μου είχε μείνει η ήττα στον ημιτελικό του Κυπέλλου από τον Παναθηναϊκό. Ίσως γιατί ενώ έχω κατακτήσει Champions League, πρωταθλήματα, δεν έχω πάρει ποτέ ένα Κύπελλο σε όσες χώρες κι αν έχω αγωνιστεί (γέλια)».

-Για να φτάσουμε στη χρονιά της Πράγας…
«Τι χρονιά κι αυτή…»

-Τρίτη σεζόν, τρίτος προπονητής καθώς την ομάδα ανέλαβε ο Αρσενιάδης.
«Ναι και η αλήθεια είναι ότι δεν ήμασταν καλοί γιατί είχαμε πολλά προβλήματα με τη φιλοσοφία του… Ο κόουτς ήθελε να αλλάξει βασικά πράγματα σε μια ομάδα που ήταν σχεδόν η ίδια από την προηγούμενη χρονιά κι αυτό δεν έβγαινε. Δεν το ευχαριστιόμασταν και φαινόταν στο γήπεδο»

-Για να έρθει ο Γκουλινέλι
«Τρομερός τύπος! Άλλαξε μονομιάς το κλίμα στην ομάδα. Πέρα από καλός προπονητής ήταν και εξαιρετικός ψυχολόγος. Από τους καλύτερους προπονητές με τους οποίους έχω δουλέψει. Κατάλαβε ότι υπήρχαν προβλήματα στο εσωτερικό, αφού δεν παίζαμε καλά κι υπήρχε μεγάλη πίεση από το κλαμπ και μας συμμάζεψε αμέσως. Είναι ένας σπουδαίος χαρακτήρας κι ένας άνθρωπος με μεγάλη καρδιά…».

-Φάνηκαν γρήγορα και τα αποτελέσματα
«Θέλω να είμαι ειλικρινής και πρέπει να παραδεχθώ ότι στο Champions League στα νοκ άουτ παιχνίδια που είχαμε να δώσουμε οι αντίπαλοι μας ήταν πραγματικά ότι καλύτερο θα μπορούσαμε να βρούμε. Οι Πορτογάλοι της Γκιμαράες και οι Γερμανοί της Φριντριχσχάφεν ήταν η ιδανική κλήρωση. Εντάξει η Φριντριχσχάφεν είναι μια παραδοσιακή δύναμη, αλλά εκείνος ο Ηρακλής ήταν πολύ ανώτερος».

-Κι έρχεται η ώρα της Πράγας…
«Τι να σου πω τώρα; Ότι κι αυτές τις εικόνες τις σκέφτομαι κάποιες φορές; Είχαμε βγει για ζέσταμα στον ημιτελικό και βλέπουμε ξαφνικά τον κόσμο να κατεβαίνει τρέχοντας σαν… καταιγίδα από το πάνω διάζωμα που τους είχαν αρχικά και μείναμε με το στόμα ανοικτό. ‘Θεέ μου τι πάθος είναι αυτό;’ αναρωτιόμουν μαζί με τα άλλα παιδιά»

-Κι αφού αποκλείσατε την Ίσκρα βρεθήκατε στον τελικό με την Τρεντίνο
«Με την Ίσκρα δεν ήμασταν το φαβορί, αλλά κάναμε μια φοβερή ανατροπή στο τέταρτο σετ. Στον τελικό ξεκινήσαμε πολύ άσχημα χάνοντας εύκολα το πρώτο σετ, ισοφαρίσαμε και στο τρίτο σετ εγώ ήμουν κατά κάποιο τρόπο ο μοιραίος. Στο 23-23 ήμουν στη ζώνη 4, βγάλαμε τέλεια υποδοχή, είδα τον Γκρίμπιτς να κλείνει την ευθεία και κάρφωσα μ’ όλη μου τη δύναμη στη διαγώνιο, αλλά ξαφνικά γύρισε τα χέρια και μ’ έπιασε ατομικό μπλοκ… Αν παίρναμε εκείνο το σετ έχω την αίσθηση ότι θα είχαμε πάρει και τη νίκη»

-Εκείνη να υποθέσω ότι ήταν αν όχι η πιο δύσκολη, αλλά μία από τις πιο δύσκολες βραδιές της καριέρας σου;
«Χωρίς καμία αμφιβολία… Ήταν σκληρό, πολύ σκληρό. Υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να ήμασταν καν στον τελικό, αλλά όλοι νιώθαμε ότι είχαμε μία από τις μεγαλύτερες ευκαιρίες μας για να το κερδίσουμε. Ο Ηρακλής είναι η ομάδα που έχει φτάσει τόσες φορές στον τελικό και δεν το έχει κατακτήσει και στην Πράγα πιστέψαμε ότι είχε έρθει η ώρα».

-Τελικά τα κατάφερες να το σηκώσεις ως παίκτης της Νοβοσιμπίρσκ, αφού πρώτα βέβαια περιπλανήθηκε σε Ρωσία, Πολωνία, Ιταλία.
«Ναι μετά τον Ηρακλή ήταν η Καλίνινγκραντ, όπου είχα μια εξαιρετική χρονιά, αλλά τραυματίστηκαν πριν τα πλέι οφ κι ακολούθησαν δύο προβληματικές σεζόν σε Ιταλία και Πολωνία με την Πιατσέντζα και την Κίελσε. Στην Ιταλία έχασα το 60% των χρημάτων μου γιατί η ομάδα άλλαξε όνομα και στην Πολωνία ο προπονητής δεν γούσταρε τους ξένους. Σκέψου πριν από την κάθε προπόνηση είναι κάτι σαν τελετουργικό να κάθεσαι στον πάγκο και ο κόουτς να περνά και να σε χαιρετά. Αυτός περνούσε, χαιρετούσε τους Πολωνούς και όταν έφτανε σε έναν ξένο απλά τον προσπερνούσε. Τον απολύσανε πριν αρχίσουν τα πλέι οφ, αλλά παίξαμε με την ΖΑΚΣΑ και αποκλειστήκαμε.»

Κι η Νοβοσιμπίρσκ πως προέκυψε;
«Α, αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί και πάλι κλήθηκα να αντικαταστήσω τον Στάνλεϊ! Ο Κλέι είχε συμφωνήσει με την Λοκομοτίβ αλλά τραυματίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες και ήθελαν έναν παίκτη μέχρι τα Χριστούγεννα. Έτσι πήγα και η ομάδα έπαιζε πραγματικά εξαιρετικά. Όταν έφτασε ο Δεκέμβριος άρχισα να αγχώνομαι και κάποια στιγμή ρώτησα τον τιμ μάνατζερ πότε πρέπει να μαζέψω τα πράγματα μου. ‘Δεν θα πας πουθενά… Συνεχίζουμε μαζί’ μου είπε και έτσι έμεινα μέχρι το τέλος και πανηγύρισα την κατάκτηση του Champions League».

Η εμπειρία εκεί ήταν τόσο καλή;
«Ναι γιατί ήταν μια πολύ οργανωμένη ομάδα με καταπληκτικές εγκαταστάσεις και παροχές… Ήθελα πραγματικά να μείνω, αλλά λόγω για λόγους που είχαν να κάνουν με την εθνική ομάδα, όπου προπονητής ήταν ο προπονητής μου στην Λοκομοτίβ, έπρεπε να πάει εκεί ο Μόροζ και εγώ πήγα στο Κεμέροβο. Μετά πήγα στην Τουρκία για δύο σεζόν στην Ζιράτ, ακολούθησε η Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης και τώρα η IBB».

-Πως προέκυψε αυτή η πρόταση; Σε πήρε τηλέφωνο ο Βαγγέλης (Κουτουλέας);
«Όχι, όχι ένας από τους παίκτες του».

*Εκεί παρενέβη ο κόουτς Κουτουλέας ο οποίος επιβεβαίωσε την ιστορία. «Ψάχναμε για διαγώνιο κι ο κεντρικός μας Φιλ Σμιθ μου είπε ‘κοουτς να μιλήσω με τον Μάρκους με τον οποίο είμαστε φίλοι;’. Εννοείται ότι του απάντησα καταφατικά απλά είχα τους ενδοιασμούς για το αν θα τον ενδιέφερε το πρότζεκτ που έχουμε. Ωστόσο όλα πήγαν καλά και χαίρομαι που είναι μαζί μας».

-Μετά την IBB τι θα κάνεις;
«Θα γυρίσω στη Σουηδία για να συνεχίσω τις σπουδές μου στη βιοατρική. Μπορεί να παίξω στην ομάδα μου το Χάλμσταντ, αλλά θα δούμε».

-Πως αποφάσισες να σπουδάσεις σ’ αυτήν την ηλικία με έναν τέτοιο τομέα;
«Όταν κατάλαβα ότι οι μέρες μου στο επαγγελματικό βόλεϊ τελειώνουν σιγά, σιγά άρχισα να σκέφτομαι τι θα κάνω… Το σίγουρο ήταν ότι δεν ήθελα να βγω και να ψάξω για μια οποιαδήποτε δουλειά κι έτσι αποφάσισα να συνεχίσω τις σπουδές, απλά αλλάζοντας τομέα.»

-Μαξ δεν ξέρω αν η IBB είναι η τελευταία σου βολεϊκή εμπειρία, αλλά αν σου ζητούσα να φτιάξεις ένα παζλ με εικόνες από όλα όσα έχεις ζήσει, ποια θα ήταν αυτή που έβαζες ως κεντρικό κομμάτι;
«Ειλικρινά, το πρώτο πρωτάθλημα με τον Ηρακλή»

-Ειλικρινά κι εγώ σου λέω ότι θα περίμενα να ακούσω να λες ο τελικός του Champions League…
«Στην Πράγα;»

-Όχι στο Νοβοσιμπίρσκ
«Δημήτρη ναι κερδίσαμε, αλλά δεν είχαμε οπαδούς για να το πανηγυρίσουμε… Είχαν έρθει κάποιοι μαζί μας και μάλιστα συνταξιδέψαμε μαζί με τον τρένο από το Ομσκ που έγινε το φάιναλ φορ ως το Νοβοσιμπίρσκ αλλά η ασφάλεια του τρένου δεν μας επέτρεψε να πάμε μαζί τους. Καταλαβαίνεις τώρα λοιπόν γιατί σου απάντησα για εκείνο το βράδυ στη Μίκρα. Γιατί υπήρχε αυτό το πάθος, αυτή η τρέλα με τον κόσμο που δεν την έχω ζήσει πουθενά αλλού.
Ο τελικός με την Νοβοσιμπίρσκ φυσικά είναι μια μεγάλη στιγμή για μένα, το ότι αναδείχθηκα επίσης MVP είναι κάτι που με γεμίζει περηφάνια.
Για την IBB είναι πολύ πιο εύκολο να προμοτάρει ότι έχει πλέον στο ρόστερ της τον Μάρκους Νίλσον που έχει κατακτήσει το Champions League, αλλά όταν μιλάμε για συναισθήματα είναι κάτι διαφορετικό κι εκεί οι πιο δυνατές εικόνες είναι αυτές που έχω ζήσει με τον Ηρακλή».

-Έχεις βρεθεί ξανά στην Θεσσαλονίκη από τη στιγμή που έφυγες;
«Όχι…»

-Γιατί όμως;
«Δεν ξέρω πραγματικά…»

-Ίσως γιατί η ομάδα πλέον δεν είναι στο ίδιο επίπεδο;
«Είναι πιθανό να ισχύει αυτό… Αλλά σίγουρα κάποια στιγμή θα έρθω. Δεν ξέρω πότε αλλά θα έρθω. Θα περάσω από τη Μίκρα και σίγουρα θα έχω να θυμηθώ πολλά. Ο Ηρακλής είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της καριέρας μου και δεν μπορώ να ξεχάσω την αγάπη που εισέπραξα από τον κόσμο. Κι αυτός είναι και ο λόγος που πριν από δύο χρόνια όταν δέχθηκα μια κρούση από τον ΠΑΟΚ δεν το συζήτησα ιδιαίτερα. Ένιωθα ότι θα πλήγωνα τον κόσμο, ότι θα τους πρόδιδα και έτσι το απέφυγα…».

Οι απόψεις - editorial που δημοσιεύονται στο Sportsfeed απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Sportsfeed το οποίο τηρεί πιστά τις αρχές της ελευθεροτυπίας: Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης. Copyright © 2022 Sportsfeed.gr

*/