Οι ομοσπονδίες δεν γνωρίζουν πόσα χρήματα θα πάρουν το 2015, έχουν «στεγνώσει» οικονομικά και ο προγραμματισμός, σε προολυμπιακή χρονιά, είναι στον αέρα.
του Ηλία Τάταλα
[email protected]
Ο Φεβρουάριος φεύγει και οι αθλητικές ομοσπονδίες δεν γνωρίζουν πώς θα πορευτούν μέσα στο 2015, σε μία χρονιά που οι απαιτήσεις είναι αυξημένες καθώς εν πολλοίς κρίνονται τα εισιτήρια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.
Τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά. Στην ομοσπονδία πάλης έχουν απομείνει μείνει 2.600 ευρώ, οι υπάλληλοι είναι απλήρωτοι για δύο μήνες και πάμε για τρίτο. Στην ομοσπονδία χάντμπολ το ποσό που έχει μείνει στο ταμείο δεν ξεπερνά τις 3.000 ευρώ. Στο βόλεϊ επίσης το ποσό που έχει απομείνει είναι λιγότερο από 10.000 ευρώ. Ανάλογη είναι η κατάσταση στις περισσότερες αθλητικές ομοσπονδίες. Οι περσινές επιχορηγήσεις ίσα που έφταναν για να καλυφθούν οι πάγιες ανάγκες και πλέον, χωρίς να έχει δοθεί ούτε ευρώ για το 2015, η κατάσταση είναι πολύ άσχημη.
Με όλα αυτά, γίνεται αντιληπτό ότι δεν μπορεί να υπάρξει σωστός προγραμματισμός και σωστή προετοιμασία των αθλητών για τις μεγάλες διοργανώσεις της χρονιάς, που ήδη ξεκίνησαν.
Ουσιαστικά, από την αρχή του έτους, το κράτος εμφανίζεται σαν να μην έχει συνέχεια στο θέμα του αθλητισμού. Η δέσμευση του πρώην υφυπουργού Αθλητισμού Γιάννη Ανδριανού για καταβολή της πρώτης δόσης της επιχορήγησης μέσα στον Ιανουάριο ακυρώθηκε από τις εκλογές και έκτοτε δεν υπάρχει τίποτα χειροπιαστό πέρα από τις προεκλογικές υποσχέσεις και μετεκλογικές εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης για ουσιαστική στήριξη του αθλητισμού.
«Στην ομοσπονδία πάμε από πίστωση σε πίστωση. Αυτό που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν να δοθεί έναντι η πρώτη δόση της επιχορήγησης. Το χειρότερο, όμως είναι ότι δεν μπορούμε να προγραμματίσουμε τίποτα για την προετοιμασία των αθλητών, καθώς ακόμη δεν έχουν ανακοινωθεί τα ποσά των επιχορηγήσεων. Βαδίζουμε στα τυφλά, ενώ διανύουμε προολυμπιακή χρονιά», σχολίασε στο Sportsfeed ο πρόεδρος της ομοσπονδίας πάλης Κώστας Θάνος.
Με αυτή την κατάσταση γίνεται αντιληπτό ότι οι ομοσπονδίες είναι με δεμένα χέρια, ενώ ο χρόνος πιέζει…
