Η Σοφία Τσιόλα δεν έχει ακούσει ποτέ τον ήχο που κάνουν τα κουπιά του διπλού σκιφ της, καθώς σκίζουν τα νερά των λιμνών στις οποίες κωπηλατεί. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού η 16χρονη Καστοριανή είναι κωφάλαλη εκ γενετής. Αυτό όμως δεν την εμποδίζει να αγαπάει την κωπηλασία σαν την καλύτερή της φίλη, σε μία σχέση ιδιαίτερη και μοναδική.
συνέντευξη Νίκος Κούδας
[email protected]
follow me @nkoudas
Η ταλαντούχα κωπηλάτρια του Ναυτικού Ομίλου Καστοριάς δεν είναι σαν όλα τα άλλα κορίτσια της ομάδας της. Και όμως παρά την αφύσικη ησυχία μέσα στην οποία έμαθε να ζει από μωρό ως κωφάλαλη, η Σοφία κατάφερε με όπλο το λαμπερό της χαμόγελο, το πείσμα και τη χαρισματική της προσωπικότητα να κάνει… όμορφο θόρυβο, πατώντας σε κορυφές που άλλα παιδιά της ηλικίας της δεν έχουν καν ονειρευτεί. Χρυσή πανελληνιονίκης, αργυρή βαλκανιονίκης στη Βοσνία με τη συναθλήτριά της Αθανασία Νίκα στο διπλό σκιφ κορασίδων, η Σοφία είναι ένα άξιο μέλος της Εθνικής μας ομάδας των νέων, έχοντας κερδίσει συνολικά 49 μετάλλια, εκ των οποίων τέσσερα χρυσά και δύο αργυρά σε πανελλήνιους αγώνες, τέσσερα αργυρά σε βαλκανικούς, 21 χρυσά, πέντε αργυρά και πέντε χάλκινα σε διασυλλογικούς αγώνες. Πρόσφατα μάλιστα διέπρεψε και στον 3ο διεθνή νυχτερινό ημιμαραθώνιο Θεσσαλονίκης, τρέχοντας στον δρόμο υγείας και δυναμικού βαδίσματος 5.000μ., για την οποία συμμετοχή της βραβεύθηκε από τη χρυσή Ολυμπιονίκη της Βαρκελόνης, Βούλα Πατουλίδου.
Ποιο ήταν το ερέθισμά σου για να ασχοληθείς με την κωπηλασία;
Πριν ξεκινήσω την κωπηλασία, έκανα παλιότερα ξιφασκία από τη δευτέρα δημοτικού και για δύο χρόνια, και πήρα το πρώτο μου μετάλλιο στη Φλώρινα (2η θέση). Λίγο καιρό αργότερα όμως παρακολούθησα την αδερφή μου, Δέσποινα, που έκανε κωπηλασία και δεν είχα χάσει ούτε έναν αγώνα της. Εκείνη ήταν που με επηρέασε για να ξεκινήσω και εγώ την ενασχόλησή μου.
Πόσο εύκολο είναι για μία κωφάλαλη κοπέλα να κάνει πρωταθλητισμό;
Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο, γιατί πριν ασχοληθώ με την κωπηλασία έκανα ξιφασκία όπως προείπα. Η κωπηλασία με έκανε να νιώσω τι θα πει σκληρή προπόνηση, και φυσικά ένιωθα εν μέρει φόβο, ίσως και λίγο μπερδεμένη, γιατί ήταν όλα τόσο διαφορετικά ανάμεσα στα δύο αθλήματα. Ωστόσο λίγο αργότερα, με τη βοήθεια του προπονητή και του πληρώματός μου, όλα έγιναν πιο εύκολα.
Ποιες ήταν οι δυσκολίες σου όταν άρχισες τον αθλητισμό και πώς τις αντιμετώπισες;
Στην αρχή δυσκολεύτηκα γιατί μπήκα από μικρή ηλικία στον χώρο, και συγκεκριμένα το 2007, όταν ήμουν δηλαδή εννιά χρονών (ο κάθε όμιλος δέχεται παιδιά πάνω από 10 χρονών). Η αδερφή μου και ο προπονητής μου, ο κύριος Νίκος Καραταΐδης, με βοηθούσαν για να τα κάνω όλα σωστά, και να μην υπάρχει λόγος για να φοβάμαι. Μετά με τον καινούριο προπονητή, τον κύριο Κώστα Καρυώτη συμμετείχα ως αρχάρια κορασίδα με το πλήρωμα στο διπλό, όπου και πήρα το πρώτο μου μετάλλιο (3η θέση) στην κωπηλασία. Αυτό ήταν που με βοήθησε από εκεί και πέρα για να αντιμετωπίζω όλες τις δυσκολίες.
Πώς γίνεται η επικοινωνία με τους προπονητές και τους συναθλητές σου;
Η επικοινωνία μας γίνεται πολύ άνετα. Πιο πολύ μιλάμε με τους συναθλητές μου, «κουτσομπολεύουμε», κάποιες φορές μαλώνουμε λίγο, αλλά τους προπονητές μας τους υπακούμε πιστά.
Ποια θα χαρακτήριζες τη σπουδαιότερη επιτυχία/στιγμή σου στο άθλημα;
Τη σπουδαιότερη επιτυχία μου την είχα στην Κεφαλλονιά το 2010, όταν πήρα το χρυσό μετάλλιο στο διπλό αρχάριων κορασίδων, καθώς και το 2011, όταν ξανακέρδισα το χρυσό στο σκιφ αρχαρίων, με μεγάλη διάφορα από τη 2η θέση. Φυσικά ακόμα θυμάμαι που μου λέγανε τα παιδια: «Βρε, τι κάνεις; Προπόνηση κάνεις; Αγώνα έχεις!».
Τι σε γεμίζει περισσότερο σε αυτό που κάνεις;
Με γεμίζουν η υπερηφάνια που νιώθω, η υποστήριξη και τα πολλά συγχαρητήρια που λαμβάνω, με γεμίζουν οι αναμνήσεις μου, καθώς και το πώς τα κατάφερα ξεκινώντας από το μηδέν μέχρι και σήμερα. Νιώθω απόλυτα αποφασισμένη και θέλω να συνεχίσω να καμαρώνω μαζί με τους γονείς μου.
Πού βρίσκεται η αγαπημένη σου λίμνη στον κόσμο;
Μα φυσικά στην Καστοριά!
Πώς αποφάσισες να πάρεις μέρος στον νυχερινό ημιμαραθώνιο Θεσσαλονίκης;
Πριν από καιρό, η αδερφή μου που σπουδάζει νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη, συζητούσε με την παρέα της και της πρότειναν να συμμετάσχουν. Έτσι, με ενημέρωσε και εμένα αν θα ενδιαφερόμουν, της είπα αμέσως ναι, και περίμενα για τη δήλωση. Όμως ξαφνικά έληξαν οι προθεσμίες, και παρακάλεσα τον θείο μου, Παντελή Δούμα, να με βοηθήσει να τρέξω, ο οποίος τελικά τα κατάφερε. Έτσι έχω να ευχαριστώ την αδερφή και τον θείο μου για τη συμμετοχή μου!
Κωπηλασία ή τρέξιμο;
Προτιμώ φυσικά την κωπηλασία, γιατί είναι σαν φίλη μου! Το τρέξιμο δεν το πολυσυμπαθώ, ωστόσο στον ημιμαραθώνιο τα έβγαλα όλα από μέσα μου…
Ποιο είναι το μεγαλύτερο αθλητικό σου όνειρο;
Το μεγαλύτερο μου αθλητικό όνειρο είναι να μπει η κατηγορία του αθλήματος μου σε έχει παγκόσμια πρωταθλήματα για ΑμεΑ ή Παραολυμπιακούς Αγώνες. Θα χαρώ πολύ, γιατί είμαι και εγώ κωφή.
Τι εύχεσαι για το 2015;
Το 2015 εύχομαι να πάνε όλα καλά, να έχουμε πάνω απ’ όλα υγεία, χαρά και με πολλά μετάλλια και κύπελλα. Το ίδιο εύχομαι και στους συνανθρώπους. Επίσης ελπίζω και ο όμιλός μου να έχει ακόμη πιο πολλά παιδιά.
Έχεις αποφασίσει τι θα ήθελες να σπουδάσεις; Πώς οραματίζεσαι το μέλλον σου;
Δεν το έχω σκεφτεί καθόλου, αλλά τώρα σιγά-σιγά αρχίζω να ενδιαφέρομαι για σπουδες πάνω στην ειδική αγωγή ή ότι άλλο αποφασίσω όταν θα είμαι στην 3η λυκείου. Ωστόσο το μέλλον δεν το πολυσκέφτομαι, για να μην το γρουσουζέψω.
