Connect with us

INTERVIEW

Νίκος Κακλαμανάκης: «Το δικαίωμα στο όνειρο» (1ο μέρος)

Published

on

Επί ώρες προσπαθούσα να βρω την κατάλληλη εισαγωγή αλλά θαρρώ ότι δε χωρούν σε μία πρόταση όλα όσα συμβολίζει για την Ελλάδα και για τον ελληνικό αθλητισμό ο Νίκος Κακλαμανάκης.

Ήμουν 10 ετών όταν έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας. Σίγουρα οι μνήμες μου περιορίζονται σε εικόνες από τα 4-5 αθλήματα που είχα την τύχη να παρακολουθήσω, αλλά θυμάμαι πολύ καθαρά και μία σκηνή από αυτές που είδα στην τηλεόραση. Δεν ήταν κάποιο τμήμα του έργου τέχνης του Δημήτρη Παπαϊωάννου, δεν ήταν το «Ευχαριστούμε Αθήνα, ευχαριστούμε Ελλάδα» του Ζακ Ρογκ, ούτε καν η μικρή Φωτεινή που φύσηξε για να σβήσει η φλόγα στην τελετή λήξης. Ήταν το αποκορύφωμα της τελετής έναρξης: το Ολυμπιακό στάδιο σε απόλυτο σκοτάδι, όλοι χτυπούν ρυθμικά παλαμάκια και φωτίζεται μονάχα η Ολυμπιακή φλόγα που διανύει τα τελευταία μέτρα μιας τεράστιας διαδρομής. Περνάει από τα χέρια του Γκάλη, του Δομάζου, της Πατουλίδου, του Κακιασβίλι και του Μελισσανίδη προτού ο Νίκος Κακλαμανάκης παραλάβει την δάδα. Ως τελευταίος λαμπαδηδρόμος περνάει από ένα διάδρομο ανάμεσα στους αθλητές και ανεβαίνει τα σκαλιά για να ανάψει τον βωμό, το σύμβολο έναρξης της παγκόσμιας γιορτής των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. «Για να είναι ο πρώτος από τους πρώτους, πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από σπουδαίος αθλητής», σκέφτηκα ασυναίσθητα τότε, και επιβεβαιώνομαι σε κάθε ευκαιρία μέχρι και σήμερα. Από ιστορίες που είχα ακούσει από ανθρώπους που τον είχαν γνωρίσει, από αναφορές στο σχολείο, από τα ΜΜΕ, από βιβλία, από συνεντεύξεις είχα σχηματίσει μία εικόνα ενός ανθρώπου δουλευταρά και πεισματάρη, ηθικού και ασυμβίβαστου, πολύ ξεχωριστού αλλά και ιδιαίτερα προσγειωμένου.

Ολυμπιακοί Αγώνες, Αθήνα 2004: Ο Νίκος Κακλαμανάκης ανάβει το βωμό των Αγώνων.

Πλέον έχω διαβάσει ή ακούσει όλες τις ιστορίες, για τη κλεμμένη ευκαιρία της Σεούλ, το θρίαμβο της Ατλάντα, τις αντιπαραθέσεις που επηρέασαν πριν το Σίδνεϊ, την αποθέωση της Αθήνας, την απόσυρση μετά το Πεκίνο, τη δημιουργία οικογένειας και την επιστροφή στα πράγματα το 2017 ως προπονητής του άξιου διαδόχου του, Βύρωνα Κοκκαλάνη. Στα πιο πρόσφατα η έμπρακτη υποστήριξη προς τα «κακά παιδιά» της ιστιοπλοΐας, τη Βασιλεία Καραχάλιου και το δίδυμο Μάντη-Καγιαλή, η «συστράτευση» του με το γενικό πλαίσιο του νόμου Αυγενάκη και η ευθεία αντιπαράθεση με τη διοίκηση της ομοσπονδίας ιστιοπλοΐας που έχει φτάσει πλέον στις δικαστικές αίθουσες λόγω της αγωγής που άσκησε το διοικητικό συμβούλιο σε κορυφαίο αθλητή windsurfiung όλων των εποχών στον κόσμο. Όλα αυτά δεν είναι παρά τα «παράσημα» μιας μοναδικής πορείας που χτίζουν την φυσιογνωμία του μέχρι σήμερα.

Ο Νίκος Κακλαμανάκης με τον αρχισυντάκτη του Sportsfeed, Παναγιώτη Βότση στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Συναντηθήκαμε στο Ηράκλειο όπου ζει με την οικογένειά του όταν δεν βρίσκεται στην Αθήνα ή στο εξωτερικό για τις προπονήσεις και τους αγώνες με τον Κοκκαλάνη. Η συζήτηση ξεκίνησε με το φλέγον θέμα των τελευταίων μηνών: το ανοιχτό μέτωπο που έχει ανοίξει με τη διοίκηση της ιστιοπλοϊκής ομοσπονδίας επειδή υποστηρίζει ανοιχτά και δημόσια με επιχειρήματα συγκεκριμένους αθλητές της Εθνικής ομάδας που έχουν αδικηθεί. Ο λόγος του ήταν χειμαρρώδης:

«Αυτό που διεκδικούμε περιγράφεται με τρεις λέξεις: δικαίωμα στο όνειρο. Μπορεί να αφορά έναν άνθρωπο που είναι στην καρδιά της κοινωνίας, παλεύει και δε θέλει να τον συνθλίψει ο διπλανός του επειδή έχει το ρουσφέτι, το ψέμα, την ευκολία, τη συναίνεση δια της σιωπής των άλλων και θέλει να αντιδράσει σε αυτό το σύστημα που έχει φέρει την Ελλάδα εδώ που είμαστε σήμερα. Ήταν πάρα πολύ εύκολο τόσα χρόνια να δείχνει ο ένας τον άλλον με το δάχτυλο αλλά πολύ δύσκολο να κάνει κάποιος την αλλαγή. Εγώ αυτό που λέω είναι: γίνε η αλλαγή που θες να δεις γύρω σου. 

Όταν με ενημερώνει ο Παύλος Καγιαλής, ο χάλκινος Ολυμπιονίκης του Ρίο το 2016, ότι προσπαθούν να τιμωρήσουν τη Βασιλεία Καραχάλιου άνευ λόγου και αιτίας, ένα παιδί στα 20 του το οποίο ήταν τότε τετράδα και σήμερα στο Νο2 της παγκόσμιας κατάταξης, να τη διαλύσουν όπως έκαναν και σε εμένα, δεν μπορώ να μείνω αμέτοχος. 

Εγώ στα 19 μου δια της συναίνεσης όσων γνώριζαν την αλήθεια και σιώπησαν αλλά και όσων δεν έπρατταν το αυτονόητο (ΕΙΟ, ΕΟΕ, ΓΓΑ), δηλαδή να ανταποκριθούν στα αιτήματά μου για ακρόαση, έχασα το Ολυμπιακό μου όνειρο. Το δικαίωμα στο όνειρο περιλαμβάνει λοιπόν δύο σκέλη: το δικαίωμα στην αλήθεια και την τίμια, δίκαιη ευκαιρία. Αν τα νέα παιδιά δεν έχουν αυτά τα δύο, το δικαίωμα στο όνειρο εξατμίζεται»

Υπήρχαν άνθρωποι του χώρου που παρόλο που έβλεπαν ότι δεν υπάρχει ισονομία και διαφάνεια δεν ενεργοποιήθηκαν;
Όλοι γνωρίζουν, λίγοι ομολογούν και ακόμη λιγότεροι, απαλλαγμένοι από φόβο και συνθήκες ομηρίας, επιδιώκουν να τον αλλάξουν. Κατά τη διάρκεια της καριέρας μου συνάντησα αρκετούς ανθρώπους που εκβιάστηκαν και σιώπησαν απέναντι στην αδικία, εγώ δεν ήμουν ανάμεσά τους. Στην αδικία υπάρχουν δύο μέτοχοι, υπάρχει αυτός που αδικεί και υπάρχει κι αυτός που αφήνει άλλους να αδικούν. Ο δεύτερος, ο οποίος διατηρεί παθητική στάση προς την αδικία, είναι ο πιο επικίνδυνος γιατί δεν έχει κανένα κόστος. Τον πρώτο μπορεί και να τον πιάσουν, τον δεύτερο, που είδε την αδικία και σφύριξε αδιάφορα, ξέχασε, δεν είδε, σιώπησε, εκβιάστηκε και βολεύτηκε δεν θα τον πιάσει κανένας. Εγώ επικίνδυνος δεν ήμουν και δεν πρόκειται να γίνω. Την εμπειρία 30 ετών, τις αξίες μου και την αλήθεια μου δεν τα διαπραγματεύομαι. Για αυτό και ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα της πατρίδας μου να καταθέσω την εμπειρία μου ως Ολυμπιονίκης στο ναό της δημοκρατίας, την ελληνική Βουλή, παρά το τεράστιο προσωπικό κόστος. Η εμπειρία αυτή αφορά σε επτά Ολυμπιακές προετοιμασίες, έξι ως αθλητής και μία ως προπονητής.

Ο εύκολος δρόμος θα ήταν να φωτογραφιζόμουν με τον υφυπουργό και τα είχα καλά με την ομοσπονδία ώστε να μου έδιναν μία άδεια προπονητή για να προπονήσω απρόσκοπτα τον Κοκκαλάνη μέχρι να προκηρυχθεί σχολή προπονητών ιστιοπλοΐας από την ΕΙΟ. Έτσι θα έκανα τη δουλειά μου χωρίς να κοιτάω δίπλα μου. Αυτή η προσφορά μου έγινε. Συγκεκριμένα, όταν παραβρέθηκα στο προθάλαμο του γραφείο του πρώην υφυπουργού κ. Βασιλειάδη στις 29/9/2017 δέχτηκα από τον ίδιο µία ηθικά απαράδεκτη πρόταση παρουσία μαρτύρων, των Ολυμπιονικών της πάλης Στέλιου Μυγιάκη και Πέτρου Γαλακτόπουλου. Μου πρότεινε να φροντίσει να «τακτοποιήσει» νομοθετικά το δίκαιο, όπως είπε, αίτημά μου µου σε µία επόµενη νοµοθετική τροποποίηση, µε την προϋπόθεση να σταματήσω να εκφράζω κριτική προς τη διοίκηση της ΕΙΟ καταθέτοντας την αλήθεια μου δημόσια. Φυσικά και δεν αποδέχτηκα την πρόταση. Το παραπάνω γεγονός είναι καταγεγραμμένο, το κατέθεσα μισή ώρα αργότερα σε ηχογράφηση στο Σύλλογο Ελλήνων Ολυμπιονικών, και πάλι παρουσία και κοινή συναινέσει των δύο μαρτύρων. Να σημειωθεί ότι τη σχολή προπονητών ιστιοπλοΐας την πέρασα τελικά το 2019, για δύο ολόκληρα χρόνια το χρησιμοποιούσαν σα μοχλό πίεσης αφήνοντας με ξεκρέμαστο και μη διστάζοντας ακόμα και να σαμποτάρουν την προσπάθεια του Κοκκαλάνη, ο οποίος επίσης γνωρίζει πολλά σημαντικά πράγματα.

Έχουμε δει πολλούς κορυφαίους αθλητές να γυρίζουν μετά από χρόνια στο άθλημά τους ώστε να προσφέρουν από άλλη θέση. Είστε ένας από αυτούς;
Δεν πιστεύω στην πολιτική όσο στους καινοτόμους ανθρώπους. Ο ρόλος που μου έδωσε η κοινωνία, η Ελλάδα που με τίμησε, είναι να βρίσκομαι στην καρδιά της, στα παιδιά στα σχολεία και στους συλλόγους, να βοηθάω τους επόμενους και ούτω καθεξής. Μετά την απόσυρσή μου από την ενεργό δράση το 2009 γύρισα επειδή με κάλεσε η πατρίδα μου. Ο Βύρωνας Κοκκαλάνης μου είπε το 2017 ότι με χρειάζεται και με ρώτησε αν μπορώ να τον βοηθήσω. Και αυτό έκανα. Τον βοήθησα μεταλαμπαδεύοντας τις γνώσεις μου, αναζητώντας χορηγούς και αφιερώνοντάς του το χρόνο μου. Λόγω της επιστροφής μου προέκυψε και η εμπλοκή μου με την ομοσπονδία, με την οποία βρίσκομαι σήμερα σε δικαστική αντιπαράθεση.

Καθοδηγώντας τον Βύρωνα Κοκκαλάνη, ο Νίκος Κακλαμανάκης θα συμμετάσχει για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες ως προπονητής.

Όσο πιο ψηλά κι αν βρίσκομαι στην πυραμίδα θέλω να κάνω αυτό που ξέρω καλά. Τη γλώσσα της πολιτικής δεν την ξέρω γιατί εμπεριέχει εμπόριο υποσχέσεων, όχι παντού και από όλους αλλά σε συντριπτικά μεγάλο ποσοστό της. Έμαθα μέσα από το άθλημά μου να έχω συγκεκριμένους κανόνες: αγωνίζομαι, βαθμολογούμαι στο τέλος. Και είμαι σε ένα άθλημα ξεκάθαρο, χωρίς κριτές. Πρέπει να περάσω πρώτος τη γραμμή του τερματισμού, δεν χρειάζεται να χαμογελάσω στον κριτή πονηρά. Στη ζωή μου τους κριτές τους αποδέχομαι βέβαια, δεν αποδέχομαι όμως τους κριτές που δεν κρίνονται ποτέ. Η πολιτική έχει καταλήξει να είναι εκτελεστική εξουσία και κριτές που δεν κρίνονται ποτέ σε ένα μεγάλο ποσοστό. Οι άνθρωποι που είναι εξαιρετικά προνομιούχοι να αποφασίζουν για τους υπόλοιπους, που είναι κατά πολύ λιγότερο προνομιούχοι.

Ποια είναι η εικόνα σας για την πολιτική;
Μιλώντας διαχρονικά και για την πλειονότητα των ατόμων, η πολιτική μου έχει αφήσει πολύ πικρή γεύση. Ίσως γιατί μου τσάκισαν τα φτερά στα 19 μου. Τότε ήμουν για εκείνους ένα μυρμήγκι και με λιώσανε. Λόγω της πολιτικής μόχλευσης, της σιωπής και της ομερτά που ακολούθησε η αντίδρασή μου ήταν να πάρω τα βουνά ώστε να γυρίσω πιο δυνατός και να διεκδικήσω το όνειρό μου. Θα μπορούσα να μην είχα γυρίσει και σήμερα να μη με ήξερε κανένας. Υπάρχουν πολλοί που δε γύρισαν και δεν τους ξέρουμε. Σήμερα μιλάτε με έναν από αυτούς που τόλμησε να γυρίσει αλλά και να νικήσει. Πόσοι ακόμα όμως χάθηκαν; Αισθάνομαι ότι οφείλω να μιλήσω μέσα από το δάκρυ μου, τον ιδρώτα μου και τον πόνο μου και για εκείνους. Θεωρώ ότι είναι τεράστια η ευθύνη μου.

Άλλαξαν καθόλου τα πράγματα από την δική σας εποχή μέχρι σήμερα;
Η εξουσία διαφθείρει και η ατιμωρησία αφήνει χώρο για ανατροφοδότηση της αδικίας. Μετά από 28 χρόνια εμπλοκής με τον πρωταθλητισμό έλειψα για 8 χρόνια και γύρισα για να βρω την ίδια νοσηρή κατάσταση, οπότε δε θα έλεγα ότι άλλαξαν. Είπα όμως ότι δε θα γυρίσω το κεφάλι και θα τους κοιτάξω στα μάτια.

Το 2017 είδα τη Βασιλεία Καραχάλιου να απειλείται για ασήμαντο λόγο με πειθαρχικό. Δεσμεύτηκα ότι, εφόσον έχει δίκιο, θα τη βοηθήσω και θα το πάω μέχρι το τέλος. Αυτή ήταν η αξιακή μου νοοτροπία και για το Ολυμπιακό μετάλλιο, δεν μπορεί να είναι διαφορετική στην υπόλοιπή μου ζωή, δεν μπορεί να είναι à la carte η ηθική μου.

Όταν ο πόνος, η ήττα και η αδικία έχουν περάσει τόσο βάρβαρα στη ζωή σου από τα 19 με τον αποκλεισμό σου από τους Ολυμπιακούς δεν μπορείς να γίνεις κάτι άλλο. Και κουτάβι να είσαι σε έχουν κάνει λύκο, αφού γίνεις λύκος δε γυρνάς πίσω. Είμαι το αποτέλεσμα της δικής τους επέμβασης πάνω στην ψυχή μου, ο Νίκος είναι δημιούργημα της ομοσπονδίας και της πολιτικής κατάστασης που βιώσαμε τα τελευταία 30 χρόνια. Έλεγα στη γυναίκα μου ότι ο λόγος που δε βλέπω την κόρη μου να μεγαλώνει και χάνω ώρες στα τηλέφωνα για να εξυγιάνω αυτό το χώρο είναι γιατί νιώθω ότι μεγαλώνω και άλλα παιδιά πέρα από το βιολογικό μου. Με το ρόλο που μου έχει δώσει η κοινωνία νιώθω ότι έχω ευθύνη για τη Βασιλεία, τον Παύλο, τους φτασμένους αθλητές, αλλά και για τα νέα παιδιά που δολοφονούν κάθε μέρα, αν όχι το σώμα τους, σίγουρα την ψυχή τους.

Σημείωση: Η συνέντευξη έλαβε χώρα πολύ πριν βγει το δελτίο τύπου της ΕΙΟ σχετικά με τους λόγους για τους οποίους το διοικητικό συμβούλιο της κατέθεσε αγωγή στον Κακλαμανάκη (8/7/2020).

Οι απόψεις - editorial που δημοσιεύονται στο Sportsfeed απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Sportsfeed το οποίο τηρεί πιστά τις αρχές της ελευθεροτυπίας: Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης. Copyright © 2022 Sportsfeed.gr

*/