Μόλις η Κατερίνα Κοντοχριστοπούλου πήρε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς ξέσπασε σε κλάματα. Για λίγο… Στη συνέχεια φόρεσε το καλύτερο της χαμόγελο και από εκείνη τη στιγμή δε το έχει χάσει ούτε δευτερόλεπτο. Και πως να το χάσει, όταν σε ηλικία 18 ετών κατάφερε να κάνει πραγματικότητα το όνειρο εκατομμυρίων αθλητών σε ολόκληρο τον πλανήτη.
του Θανάση Νικολάου
[email protected] follow me @ThanNikolaou
Αθόρυβα και δίχως πολλές τυμπανοκρουσίες, η Κοντοχριστοπούλου ταξίδεψε στην Πράγα για να συμμετάσχει στο προ-Ολυμπιακό τουρνουά. Εκεί, με τον ίδιο αθόρυβο τρόπο ξεκίνησε τους αγώνες της για να προκριθεί στη φάση των «16» έχοντας τρεις νίκες σε ισάριθμους αγώνες. Ακολούθησε ο αγώνας με τη Σουηδέζα Έστερ Σράιμπερ την οποία απέκλεισε με 15-9 και προκρίθηκε στα προημιτελικά όπου θα κρινόταν η Ολυμπιακή πρόκριση. Αντίπαλος της η Βρετανίδα Ναταλία Σεπάρντ. Μετά από τα τρία τρίλεπτα το σκορ ήταν ισόπαλο 7-7, αλλά η Κοντοχριστοπούλου είχε το αβαντάζ. Στο έξτρα λεπτό δεν πήρε η Σέπαρντ κάποιο σημείο κι έτσι η Ελληνίδα αθλήτρια πήρε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς. Ακολούθησε το ξέσπασμα με τη 18χρονη από το Αιγάλεω να μην μπορεί να συγκρατήσει τα κλάματα, μέχρι που βρέθηκε στην αγκαλιά του αδελφού και προπονητή της, Νίκο. «Εκείνη τη στιγμή μου βγήκε όλη η ένταση και το άγχος που υπήρχε όλο το διάστημα μέχρι τον αγώνα. Ήταν η στιγμή που ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι προκρίθηκα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μόλις μου είπε ο αδελφός μου, ‘μπράβο είσαι υπέροχη’ άρχισα να καταλαβαίνω τί έγινε. Τότε του είπα και ένα τεράστιο ευχαριστώ για τη στήριξη».
Έχοντας περάσει αρκετές ώρες από τον αγώνα και στην αναμονή στο αεροδρόμιο για την πτήση της επιστροφής, η Κατερίνα δεν έκρυψε τα συναισθήματα της. «Νιώθω μια απέραντη ευτυχία, είμαι ακόμα συγκινημένη και νιώθω δικαιωμένη γιατι ανταμοίφθηκαν οι κόποι μιας ολόκληρης χρονιάς» δήλωσε η 18χρονη αθλήτρια, που δε σταμάτησε να δέχεται συγχαρητήρια από συγγενείς, φίλους ακόμα και αγνώστους που έμαθαν για την επιτυχία της.
Αυτή η ελληνική Ολυμπιακή πρόκριση, ήταν καθαρά οικογενειακή υπόθεση, καθώς υπήρχε μπαμπάς-χορηγός, μαμά-προπονήτρια και αδελφός-συναθλητής-προπονητής. Λογικό να τους ανήκει μεγάλο μέρος της επιτυχίας. «Θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στη μητέρα μου που είναι η προπονήτρια, τον αδελφό μου που εκτός από συναθλητής είναι και προπονητής μου (όπως συνέβη στην Πράγα) και βρίσκεται πάντα στο πλευρό μου, όπως και τον κύριο Τσολάκη για την πολύτιμη βοήθεια του. Να επαναλάβω όμως, πως ίσως να μην τα είχα καταφέρει αν δεν είχα την οικογένεια μου να με στηρίζει ψυχολογικά και οικονομικά».
Τα όνειρα για την Κοντοχριστοπούλου δεν σταματάνε όμως εδώ. Μπορεί να είναι η μικρότερη της ελληνικής αποστολής (μέχρι στιγμής) όμως η ίδια μπορεί να διαχειριστεί το βάρος. «Θα δουλέψω ακόμα περισσότερο και θα προσπάθησω να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό στο Ρίο. Μπορεί να είμαι μόλις 18 ετών, όμως θέλω να βάλω τον πήχη ψηλά και να γίνομαι ακόμα καλύτερη».
