Από τις 7 Ιανουαρίου του 1979 όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαλε τον θεμέλιο λίθο για την κατασκευή του Ολυμπιακού Αθλητικού Κέντρου Αθηνών έως και το 2003, το ελληνικό κράτος προχώρησε στην απαλλοτρίωση διάφορων εκτάσεων με επιχείρημα το δημόσιο συμφέρον.
του Σταύρου Γεωργακόπουλου
[email protected]
Φυσικά είχαν προηγηθεί απαλλοτριώσεις και πριν από του Αϊ Γιαννιού και τη συγκέντρωση 10.000 ανθρώπων σε μία εκδήλωση που αποτελούσε επικοινωνιακό ατού για εκείνη την κυβέρνηση. Πάντα, βέβαια, υπέρ του δημοσίου συμφέροντος.
Οι απαλλοτριώσεις γίνονται υποχρεωτικές μόνο όταν προτάσσεται το κοινωνικό καλό, το συμφέρον του κράτους. Είτε μιλάμε για ένα δρόμο, για κάποιο αεροδρόμιο ή και για αθλητικές εγκαταστάσεις που τίθενται στην υπηρεσία του λαού, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του ΟΑΚΑ.
Τα δικαστήρια, μάλιστα, επιδικάζουν αποζημιώσεις που συνήθως είναι πολύ χαμηλότερες από τις τιμές που αποτυπώνονται στις αντικειμενικές αξίες της περιοχής την εποχή της απαλλοτρίωσης. Για το δημόσιο συμφέρον έπεσαν στο κενό πολλές από τις προσφυγές που έγιναν κατά καιρούς από ιδιοκτήτες εκτάσεων, με στόχο το μπλοκάρισμα της διαδικασίας. Ακόμα και η διεκδίκηση περισσότερων χρημάτων σκοντάφτει νομικά στο ίδιο επιχείρημα,
Η προοπτική ιδιωτικοποίησης του ΟΑΚΑ, όμως, μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα. Αν και θεωρητικά έχει παραγραφεί η δυνατότητα διεκδίκησης αποζημιώσεων, νομικοί κύκλοι θεωρούν πως δεν μπορούν να ξεπεραστούν τα προεδρικά διατάγματα, οι υπουργικές αποφάσεις και οι νομοθετικές παρεμβάσεις που οδήγησαν σε απαλλοτριώσεις υπέρ του δημοσίου συμφέροντος και άρα καθίσταται ανέφικτη η ιδιωτικοποίηση του ΟΑΚΑ, παρά τις προθέσεις επιχειρηματιών και κυβερνητικών στελεχών. Όπως επίσης εκτιμούν οι ίδιοι νομικοί πώς ανεξάρτητα από την παραγραφή, κάθε διαφοροποίηση στις συνθήκες δίνει το δικαίωμα για προσφυγή στη δικαιοσύνη όσων έχασαν περιουσιακά στοιχεία μέσω υποχρεωτικής απαλλοτρίωσης για το δημόσιο συμφέρον. Αν έχουν δίκιο, θα το μάθουμε εάν προχωρήσει το σχέδιο για ιδιωτικοποίηση του ΟΑΚΑ κόντρα στο γενικό καλό…
