Χθες στον τελικό του κυπέλλου, οι αθλητές, έβλεπαν κάποιους άλλους να προσπαθούν να τους πάρουν τη δόξα και αντέδρασαν…
του Ηλία Τάταλα
[email protected]
Την ώρα που οι οπαδοί των δύο ομάδων αντάλλασσαν φωτοβολίδες, ο Χριστόφορος Μπακαούκας είχε αγκαλιάσει τον Αλέξη Αλβανό, στη μέση του γηπέδου, μπροστά στα δύο πέταλα. Ήταν ίσως η πιο δυνατή στιγμή του τελικού, έστω και αν οι χούλιγκανς ενδιαφέρονταν για το σημάδι στη σκοποβολή με τις φωτοβολίδες και δεν είχαν μάτια γι’ αυτούς. “Να σου πω, είσαι να τους αφήσουμε εδώ και να πάμε οι δύο ομάδες να παίξουμε τον τελικό στη Μίκρα, μόνες μας”, είπε ο Αλβανός στον Μπακαούκα. Κάτι τέτοιο, φυσικά δεν μπορούσε να συμβεί, ωστόσο είναι ενδεικτικό για το πώς νιώθουν οι αθλητές όταν ο “υπέροχος κόσμος” δεν δίνει πεντάρα για τον ιδρώτα που έχουν χύσει και τις θυσίες που έχουν κάνει, για να βρεθούν σε ένα τελικό.
Η τροπή που πήρε ο τελικός και η αρχική ανακοίνωση για οριστική διακοπή του αγώνα, σκόρπισε θλίψη και εκνευρισμό στους αθλητές και των δύο ομάδων. Διότι γνώριζαν ότι σε μία τέτοια περίπτωση, η τιμωρία και για τις δύο ομάδες θα ήταν εξοντωτική και ότι όλη η προσπάθειά τους θα πήγαινε στράφι. Και οι μόνοι που δεν θα έφταιγαν για κάτι τέτοιο ήταν οι ίδιοι οι αθλητές. Για περισσότερη από μία ώρα, οι παίκτες του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ ζητούσαν από τους οπαδούς αρχικά να σταματήσουν και στη συνέχεια να αποχωρήσουν από το γήπεδο, όταν πάρθηκε απόφαση για πλήρη εκκένωση. Και στη συνέχεια, μετά από 2,5 ώρες διακοπής βγήκαν να αγωνιστούν, για να μην ηττηθούν για μια ακόμη φορά .
“…Ύστερα από τόσες δύσκολες μέρες βρεθήκαμε μέσα σε ένα πολύ ωραίο γήπεδο, με μια φανταστική ατμόσφαιρα και καταλήξαμε τρεις ώρες μετά να παίζουμε χωρίς τον κόσμο μας, αλλά και ο ΠΑΟΚ χωρίς τον δικό του”. Το σχόλιο του Παναγιώτη Νικολαΐδη στο facebook τα λέει όλα.
