Το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου ολοκληρώθηκε με επιτυχία και μας άφησε ένα αίσθημα ελπίδας για το μέλλον, το οποίο όμως εξαϋλώνεται με τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική πραγματικότητα του αδελφού αθλήματος του κλασικού αθλητισμού, του υγρού στίβου.
Έχουμε 8 Μαρτίου.
- Είχα εδώ και μέρες στο μυαλό μου να γράψω για τα δεδομένα που έχουμε αυτή τη στιγμή στην ελληνική κολύμβηση ενόψει ευρωπαϊκού, μιας και πέρυσι τέτοια μέρα είχε μόλις κλείσει η περίοδος επίτευξης ορίων (προ πανδημίας) και είχαμε την πρώτη εικόνα για την -τουλάχιστον- 13μελή ελληνική αποστολή για τη Βουδαπέστη.
- Ξεκίνησα νωρίτερα το ρεπορτάζ για τις συμμετοχές των κορυφαίων Ελλήνων κολυμβητών στα μεγάλα ευρωπαϊκά μίτινγκ, αλλά και για την υποψία διοργάνωσης αγώνα υψηλού επιπέδου (και βέβαια ευκαιρία για όρια) στην Ελλάδα τον Απρίλιο, ο οποίος θα κάλυπτε το κενό από το χαμένο χειμερινό όπεν.
- Χάρηκα πραγματικά όταν διάβασα στο swimming.gr ότι έγινε έστω άτυπα ένας αγώνας με χρονόμετρο στα τέλη του Φεβρουαρίου, ανάμεσα στους λίγους που έχουν δικαίωμα προπονήσεων στο ΟΑΚΑ ως μέλη της προ-Ολυμπιακής ομάδας και περίμενα με ανυπομονησία τους αγώνες της Μασσαλίας, της Στοκχόλμης, αλλά και τις απφάσεις της ΚΟΕ.
- Ήθελα να τονίσω για άλλη μία φορά ότι με συνέργειες, συνεννόηση μεταξύ των προπονητών και παροχή κινήτρων από την ΚΟΕ η Ελλάδα θα μπορούσε να διεκδικήσει την παρουσία της σε παραπάνω από μία σκυταλοδρομίες στο ευρωπαϊκό, άρα και στο Τόκιο.
- Με την τροποποίηση της ΚΥΑ την 1η Μαρτίου και την ένταξη των >15 ετών θεώρησα ότι η πολύ δύσκολη περίοδος με τα κλειδωμένα κολυμβητήρια, ανοιχτά και κλειστά, τα σωματεία σε λήθαργο και χιλιάδες παιδιά εκτός νερού ήταν κοντά στο τέλος της.
- Σκεφτόμουν ότι, οριακά, το νέο αίμα της ελληνικής κολύμβησης θα είχε 6 γεμάτες εβδομάδες προπόνησης για συμμετοχή σε αγώνα στα μέσα Απριλίου, όπως είχε γίνει και το καλοκαίρι πριν το πρωτάθλημα ανοιχτής κατηγορίας.
- Έκανα λάθος. Πλέον όλα αυτά μοιάζουν χωρίς νόημα και εκτός πραγματικότητας.
Τρεις ημέρες μετά, με το μεγάλο όγκο των αθλητών να έχει προλάβει ίσα-ίσα να βραχεί, μπήκε εκ νέου λουκέτο στον ερασιτεχνικό αθλητισμό από την Πολιτεία, και μάλιστα με καμία, μα καμία, ελάφρυνση στην κολύμβηση, η οποία έχει τηρήσει όλο αυτό το διάστημα ευλαβικά τα μέτρα και είχε παρουσιάσει πολύ λίγα κρούσματα αναλογικά. Οι αντιδράσεις με επιστολές από μέλη της Εθνικής ομάδας, προπονητές κολύμβησης, σωματεία ήταν δίκαιες και αναμενόμενες. Η ΓΓΑ και το υπουργείο αθλητισμού έχει χρέος να διορθώσει αυτή την κατάσταση με εξηγήσεις και λογικά επιχειρήματα προς την επιτροπή λοιμωξιολόγων, η οποία από ό,τι φαίνεται δεν έχει ενσωματώσει τον παράγοντα της ανθρώπινης (πόσω μάλλον παιδικής) ψυχολογίας στην τεχνοκρατική πολιτική της. Ο παράγοντας που έχει όμως ενσωματώσει πλήρως στο σκεπτικό της με την ευχή της ΓΓΑ είναι αυτός του μεγέθους της αθλητικής αγοράς, αφού ως γνωστόν τα λεφτά είναι πάνω από τα κρούσματα στα πρωταθλήματα ανδρών των κυρίαρχων ομαδικών (!) αθλημάτων. Έστω κι αν η ΚΟΕ δεν έχει τον προϋπολογισμό της ΕΠΟ για να καλύψει το κόστος των τεστ αντιγόνου για το μεγάλο ποσοστό των αθλητών της, εκτός των 23 της προ-Ολυμπιακής ομάδας, τα κολυμβητήρια θα πρέπει να παραμείνουν ανοιχτά, με αυστηρά μέτρα, και με στήριξη από τους γονείς. Ο υγρός στίβος είναι άλλο ένα θύμα του κορονοϊού που πρέπει να προστατευτεί. Γιατί αυτή τη στιγμή, αργoπεθαίνει.
