Με ιδιαίτερη συναισθηματική ευαισθησία διαβάζω τις αναρτήσεις του facebook νοσταλγικές αγωνιστικές φωτογραφίες (κυρίως ασπρόμαυρες) που μας θυμίζουν κάποιες από τις σημαντικές αθλητικές στιγμές της δεκαετίας του 1950 και του 1960, αλλά και και νεότερες (δεκαετίας ΄70). Οι αναρτήσεις γίνονται συνήθως από τους ίδιους, σημαντικούς αθλητές του παρελθόντος ή από αγνούς φιλάθλους που έχουν ιστορικά αρχεία. Έτσι ξαναθυμούνται οι παλαιοί και μαθαίνουν την αθλητική ιστορία οι νεότεροι. Πραγματικά είναι πολύ ωραίο να βλέπεις αυτές τις ιστορικές φωτογραφίες, όμως προβληματίζομαι με την διαπίστωση ορισμένων παλαιών φίλων του στίβου ότι «τότε είχαμε αθλητισμό»..
του Πλούταρχου Σαρασλανίδη
Προπονητής στίβου
Για να διαπιστώσω την ορθότητα ή όχι αυτής της θέσης θα προσπαθήσω να παρουσιάσω μια ανάλυση του αθληματος σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Την 30ετία 1950 – 1980 και την επόμενη περίοδο μέχρι σήμερα.
Το περιβάλλον της εποχής ΄50 – ΄70:
α. ο στίβος ήταν άθλημα πρώτης επιλογής, με βάση το γεγονός ότι ποδόσφαιρο και κυρίως το μπάσκετ δεν ήταν τόσο μαζικά αθλήματα, όπως σήμερα. Επιπλέον τότε δεν υπήρχαν ορισμένα ολυμπιακά αθλήματα, ως αντίπαλα για την επιλογή του αθλητικού δυναμικού (Γυμναστική, χάντμπολ, κ.α.)
β. Οι αθλητικές επιτυχίες των αθλητών στίβου, σε πανελλήνιο επιπεδο, είχαν την προβολή τους ως πρώτα θέματα στις αθλητικές εφημερίδες, πάνω και από το ποδόσφαιρο. Συγκριτικά αναφέρω ότι σήμερα μόνο ο χρυσός Ολυμπιονίκης μπορεί να έχει θέση στην πρώτη σελίδα, αλλά όχι ως πρώτο θέμα. Καλά που υπάρχουν και τα εξιδεικευμένα sites.
γ. οι φιλαθλοι παρακολουθούσαν τον στίβο ζωντανά στο στάδιο και όχι στην τηλεόραση, γεγονός που έδινε «δύναμη» στους Έλληνες αθλητές σε διεθνείς διοργανώσεις.
δ. Υπήρχαν κίνητρα επαγγελματικής αποκατάστασης των πρωταθλητών, όπως και στις ημέρες μας, αλλά με πολύ χαμηλότερου επιπέδου διεθνείς διακρίσεις.
Προφανώς οι επιδόσεις της περιόδου ’50 –’70 ήταν χειρότερες, λόγω του επιπέδου των γνώσεων των προπονητών, σε παγκόσμιο επίπεδο, και επιπλέον λόγω του χωμάτινου στίβου και της μορφής που είχαν οι αγωνιστικοί χώροι (250-300μ.) και η πολύ κλειστή στροφή του αγωνιστικού χώρου του Παναθηναϊκού σταδίου. Παρόλα αυτά η δεκαετία του ΄70, με έδρα το Καραϊσκάκη που διέθετε 400αρη στίβο και ελαστικό τάπητα, ήταν η καλύτερη διαχρονικά για τους δρόμους ημιαντοχής – αντοχής και αυτό οφείλεται σε ένα προπονητή. Ήταν ο Ούγγρος Μιχαϊ Ιγκλοϊ, ο οποίος είχε στα «χέρια» του, με εντολή της ομοσπονδίας, ΟΛΟΥΣ του κορυφαίους δρομείς της εποχής.
Η ριζική αλλαγή για την ανάπτυξη του στίβου μας έγινε την δεκαετία του ΄80 με την δημιουργία του Σχεδιασμού για την ανάπτυξη του αθλήματος. Τότε που δημιουργήθηκε ο θεσμός του σωματειακού προπονητή ο οποίος χρηματοδοτείται από τον ΣΕΓΑΣ, ο οποίος προκάλεσε την θεαματική ανάπτυξη του αθλήματος.
Πιο συγκεκριμένα αυτός ο θεσμός οδήγησε σε:
α. Διπλασιασμό των αθλητικών σωματείων με αποτέλεσμα να αναπτυχθεί ο στίβος σε όλη την χώρα, από το Διδυμότειχο έως την Ιεράπετρα…
β. Πολλαπλασιασμός του αριθμού των προπονητών στίβου, με βάση τα οικονομικά κίνητρα που είχαν εφαρμοσθεί.
γ. Ανεύρεση και αξιοποίηση πολλών μεγάλων ταλέντων και μάλιστα σε τεχνικά αγωνίσματα (άλματα, ρίψεις, εμπόδια).
δ. Ισότιμη αντιμετώπιση των γυναικών αθλητριών από την oμοσπονδία.
Τα παραπάνω δεδομένα είχαν ως αποτέλεσμα από την δεκαετία του ΄80 να δούμε πολλούς αθλητές -τριες μας στο βάθρο μεγάλων θεσμικών αγώνων (Ολυμπιακούς, Παγκόσμιους, Ευρωπαϊκούς) και την Eθνική ομάδα στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης!
Δεν θα αγνοήσω τα προβλήματα που προέκυψαν, ως συνέπεια των μεγάλων διακρίσεων, με τα πολλά κρούσματα ντόπιγκ, αλλά ο συνολικός απολογισμός των τελευταίων 30 – 35 χρόνων είναι, κατά την γνώμη μου, πολύ πιο θετικός από τα δεδομένα προ 40-60 ετών.
