Η Κατερίνα Στεφανίδη δεν έτρεφε πολλές ελπίδες για να γίνει ευρωπαϊκό του Παρισιού και δυστυχώς οι φόβοι της επιβεβαιώθηκαν με τη χθεσινή ανακοίνωση της ακύρωσής του.
Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια που στο Παρίσι θα υπερασπιζόταν και τον τίτλο που κέρδισε στο Βερολίνο το 2018 είναι εδώ και λίγο καιρό μέλος της επιτροπής αθλητών της WA και πρόσφατα ενσωματώθηκε στην επιτροπή αγωνιστικού προγραμματισμού. Αυτό σημαίνει ότι ήδη έχει πάρει μία ιδέα από τις εσωτερικές λειτουργίες μία ομοσπονδίας και για το τι απαιτείται για τη διοργάνωση ενός τόσο μεγάλου event όπως το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Παρισιού.
Για εκείνη ήταν σχεδόν μονόδρομος να μη γίνει μέσα το 2020, κατανοεί όμως και τους λόγους που οδήγησαν στην τελική ακύρωση του: «Ήταν αναμενόμενο να μη γίνει, νομίζω πως θα ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν οι αγώνες. Σκόπευαν να μας είχαν σε ξενώνες πανεπιστημίου, σε μια κατάσταση που θα έμοιαζε πολύ με Ολυμπιακό χωριό και θα είμασταν τόσοι αθλητές, προπονητες και φυσικοθεραπευτές δίπλα ο ένας στον άλλον. Με 300-400 άτομα να τρώνε στην ίδια αίθουσα. Δεν πιστεύω ότι ήταν ρεαλιστικό το να γίνει κάτι τέτοιο ακόμα και αν γίνονταν οι αγώνες κεκλεισμένων των θυρών, το οποίο δεν θεωρώ ότι ήταν καν μια από τις επιλογές. Είναι κρίμα που δεν αναβλήθηκε για αργότερα αλλά δυστυχώς συμφωνώ με αυτό που είπαν περί μελλοντικής οικονομικής κρίση. Ήδη νομιζω πως από οικονομικής πλευράς δεν ήταν τόσο εύκολο».
Η Στεφανίδη στάθηκε όμως και σε ένα σημείο των δηλώσεων του προέδρου της οργανωτικής επιτροπής του ευρωπαϊκού, Ζαν Γκράσια, στην Εκίπ στο οποίο ανέφερε ότι ο αθλητισμός ίσως είναι το τελευταίο πράγμα που θα απασχολεί την κοινωνία αν τα πράγματα εξελιχθούν άσχημα. Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια «Στο μόνο που θα διαφωνήσω με αυτά που ειπώθηκαν είναι ότι ο αθλητισμός είναι το τελευταίο πράγμα που θα μας ενδιαφέρει. Θεωρώ ότι σαφώς μια οικονομική κρίση θα επηρεάσει και τον αθλητισμό και σίγουρα δε θα είναι το πρώτο πράγμα που θα απασχολεί τον κόσμο. Αλλά νομίζω πως ο κόσμος καταλαβαίνει πόσο του λείπει και δεν πιστεύω ότι θα είναι το τελευταίο κομμάτι της κοινωνίας που θα επιστρέψει, όταν το επιστρέψουν οι συνθήκες. Ο αθλητισμός έχει έναν τρόπο να ενώνει τους ανθρώπους παρά την ανταγωνιστικότητα που υπάρχει. Η θέληση του να πετύχεις τον ίδιο στόχο ενώνει την κοινωνία. Όπως με την κρίση στην Ελλάδα, ο αθλητισμός μας κάνει να υψώνουμε ανάστημα και μας κάνει να αισθανόμαστε περήφανοι. Τον ίδιο ρόλο πιστεύω θα έχει και με την πανδημία».
