Η Κατερίνα Στεφανίδη έκανε τον απολογισμό της μετά τα τρία άκυρα στα Inspiration Games, μελέτησε τα λάθη της και καθόρισε σε τι πρέπει να επικεντρωθεί για τη συνέχεια.
Την Πέμπτη το βράδυ η Ελληνίδα άλτρια έκανε τον πρώτο της επίσημο αγώνα για το 2020 από ένα άδειο στάδιο στα προάστια του Λος Άντζελές χωρίς τις συναθλήτριές της τριγύρω. Ο αγώνας για τα Inspiration Games, το τηλεοπτικό προϊόν που αντικατέστησε το ντάιαμοντ λιγκ της Ζυρίχης, ήταν προσαρμοσμένος στις συνθήκες που έχει επιβάλλει σε όλο τον κόσμο ο κορονοϊός. Η Στεφανίδη στα μέσα του Μαΐου είχε αγωνιστεί και νικήσει στο Ultimate Garden Clash (UGC) της WA, έναν ανεπίσημο αγώνα… αντοχής με στόχο το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό επιτυχημένων αλμάτων πάνω από τα 4.00μ. Αν και οι συνθήκες ως προς το στάδιο και το συναγωνισμό ήταν παρόμοιες, η ίδια δεν μπορεί να τους βάλει σε πλαίσιο σύγκρισης: «Δεν μπορώ να το συγκρίνω με το UGC γιατί αυτό ήταν πολύ πιο εύκολο ψυχολογικά. Για να κάνω 4μ τρέχω από 8 διασκελισμούς με 4μ κοντάρι. Αυτός ο συνδυασμός φόρας και κονταριού μου είναι εξαιρετικά εύκολος για εμένα, είναι η άνεση και ασφάλεια μου αυτή η φόρα και αυτά τα κοντάρια».
Για τις επιλογές που έκαναν με τον Μιτς Κρίερ ως προς τα τεχνικά στοιχεία του αγώνα της Πέμπτης αλλά και για το τι θα έκανε διαφορετικά αν γύριζε το χρόνο πίσω, δήλωσε: «Σε αυτόν το αγώνα έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση: ή να πάω από πιο μικρή φόρα των 12 διασκελισμών, από την οποία πηδάω κυρίως στην προπόνηση με 4.30μ κοντάρια ή να πάω στην αγωνιστική μου φορά, στους 16 διασκελισμούς με τα αγωνιστικά μου κοντάρια των 4.45μ. Κάθε χρόνο στους πρώτους αγώνες της χρονιάς ενώ κάνω προπόνηση μόνο από την μικρή φορά πηγαίνουμε στον αγώνα με την αγωνιστική φόρα και τα αγωνιστικά κοντάρια. Κάποιες χρονιές προσαρμόζομαι πιο γρήγορα από άλλες αλλά η διαφορά είναι ότι τις άλλες χρονιές όταν το κάνουμε αυτό βρισκόμαστε σε ένα γεμάτο στάδιο με τις συναθλήτριες/αντίπαλες μου εκεί. Παίρνουμε η μια ενέργεια από την άλλη και βέβαια έχουμε και το κοινό. Η αδρεναλίνη είναι ψηλά και δεν σε νοιάζει ποσά βήματα τρέχεις ή τι κοντάρι κρατάς. Επιλέξαμε να κάνουμε το ίδιο και αυτήν την φορά, και πάμε στην μεγάλη φόρα, ώστε να αισθανθώ ότι βρίσκομαι σε αγώνα. Αλλά χωρίς την ενέργεια και την ατμόσφαιρα του αγώνα ήταν πολύ πιο δύσκολο να κάνω αυτήν την αλλαγή. Είχα κακά δοκιμαστικά άλματα και δεν βρήκα τον ρυθμό μου μέχρι την τελευταία προσπάθεια του αγώνα που ήταν όμως αργά. Αν γυρνούσαμε το χρόνο πίσω θα είχαμε επιλέξει να πάμε με την μικρότερη φόρα και τα μικρότερα κοντάρια που κάνω στην προπόνηση και πάνε πολύ καλά τα άλματα. Σίγουρα δεν ήταν συνθήκες αγώνα όποτε έπρεπε να το είχαμε αντιμετωπίσει περισσότερο σαν προπόνηση από ότι σαν αγώνα. Νομίζω αυτό ήταν το λάθος μας».
Αυτό το σύστημα της δοκιμής νέων στοιχείων και της ανατροφοδότησης της τεχνικής με νέες πληροφορίες (feedback) που προκύπτουν εμπειρικά σε κάθε αγώνα είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που την έχουν φέρει στην κορυφή του κόσμου. Για αυτό το λόγο σε καμία περίπτωση δε χάνει την αισιοδοξία της και την αυτοπεποίθησή της η Κατερίνα Στεφανίδη: «Η προπόνηση πάει πολύ καλά, απλά βιαστήκαμε λίγο να το δείξουμε και μας βγήκε σε κακό. Άλλωστε πάντα προσπαθούσαμε να με προετοιμάσουμε για τα μέσα/τέλη Αυγούστου. Για αρχές Ιουλίου είμαι καλά αλλά δεν ήμουν έτοιμη όπως φάνηκε για αυτήν την αλλαγή, ιδιαίτερα κάτω από αυτές τις συνθήκες. Κατά τα αλλά όμως ήταν μια ώρα ευκαιρία να πάω σε αυτές τις φόρες και τα κοντάρια. Σίγουρα δεν θα το είχα κάνει μέχρι τις αρχές Αυγούστου αν δεν ήταν αυτός ο αγώνας όποτε τουλάχιστον μας πίεσε πολύ να προχωρήσουμε πιο γρήγορα από ότι συνήθως και ίσως μας βγει σε καλό αργότερα στην σεζόν. Τώρα και μέχρι το πανελλήνιο πρωτάθλημα θέλουμε να επικεντρωθούμε λίγο στο τρέξιμο μου. Λόγω την βιασύνης μας ώστε να φτάσω σε μεγαλύτερες φορές και κοντάρια για αυτόν τον αγώνα δεν έχουμε δώσει τόσο σημασία στις λεπτομέρειες και για εμένα το τρέξιμο είναι το 99% του άλματος. Αν φτάσω στην βαλβίδα στην σωστή θέση και με τη σωστή ταχύτητα το υπόλοιπο κομμάτι μου είναι πολύ εύκολο, βγαίνει σχεδόν μόνο του».
