Τρεις εβδομάδες διήρκησε η παραμονή της Eθνικής ομάδας μπιτς βόλεϊ γυναικών στη Βραζιλία (Μασέιο, Ρίο) και αν το ταξίδι προς τη χώρα της σάμπας ήταν γεμάτο προσμονή κι ανυπομονησία καθότι ήταν και οι πρώτες επίσημες εμφανίσεις της χρονιάς, το ταξίδι της επιστροφής ήταν γεμάτο πολλά (και δικαιολογημένα) χαμόγελα.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Η 9η θέση στο γκραν σλαμ του Ρίο ήταν ότι καλύτερο γι’ αυτή τη νέα αρχή που πραγματοποιούν Βίκυ Αρβανίτη, Πένυ Καραγκούνη, αλλά ο μεγάλος στόχος της χρονιάς είναι η επιστροφή στο Ρίο τον Αύγουστο και στο Ολυμπιακό τουρνουά. Μόνο που ο δρόμος για την Βραζιλιάνικη μεγαλούπολη είναι… μονόδρομος. Τι εννοούμε;
Θεωρητικά η Εθνική της άμμου είχε δύο προοπτικές για να κάνει το μεγάλο ταξίδι. Η πρώτη έχει να κάνει με τον τελικό του ηπειρωτικού κυπέλλου (τον ερχόμενου Ιούνιο στη Νορβηγία) και η δεύτερη μέσω της παγκόσμιας κατάταξης (προκρίνονται οι 15 πρώτες ομάδες της κατάταξης μέχρι τις 13 Ιουνίου 2016, με την κάθε χώρα να έχει μάξιμουμ δύο ζευγάρια).
Ωστόσο η δεύτερη επιλογή δεν υπάρχει καθώς απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συμμετοχή σε 12 τουρνουά (Grand Slam, OPEN, Major Series) της FIVB, αριθμός που δεν προλαβαίνει να πιάσει η δική μας ομάδα.
Έτσι λοιπόν το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων περνά αποκλειστικά από το Στάβανγκερ της Νορβηγίας (ο 1ος προκρίνεται απευθείας, ενώ ο 2ος και ο 3ος θα έχουν μία ακόμη ευκαιρία στα παγκόσμια προΟλυμπιακά που θα ακολουθήσουν) και ουσιαστικά απομένουν τρεις μήνες για το μεγάλο στοίχημα της χρονιάς.
Με το νέο ζευγάρι να έχει ξεκινήσει προπονήσεις από τον περασμένο Οκτώβριο και να παίζει τους πρώτους αγώνες αρχές Μαρτίου, αυτοί οι τρεις μήνες μοιάζουν με μια διαδικασία fast track. Γιατί υπό άλλες συνθήκες οι τρεις μήνες είναι ικανό διάστημα για να μπει μια ομάδα στο σωστό δρόμο, όταν όμως παίζεται μια Ολυμπιακή πρόκριση καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι υπάρχει και πολύ μεγάλη πίεση.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τις αντιπάλους της ελληνικής ομάδας, η οποία ναι μεν δεν θα αντιμετωπίσει μεγαθήρια (καθότι θα καταλάβουν τις πρώτες 15 θέσεις), αλλά καλές ομάδες που έχουν κι αυτές φιλοδοξίες, προτερήματα αλλά και… αδυναμίες.
Το πιο σημαντικό όμως για την Βίκυ και την Πένυ είναι να αποδείξουν πως η εξαιρετική εκκίνηση θα έχει και την ανάλογη συνέχεια… Τα μηνύματα είναι κάτι παραπάνω από αισιόδοξα, καθώς η χημεία (εντός και εκτός γηπέδου) έχει προκύψει πολύ νωρίς, αλλά αυτό το ξέρουν και τα ίδια τα κορίτσια ότι δεν αρκεί.
Γιατί από δω και πέρα και μέχρι να επιτευχθεί ο στόχος, πρέπει να είναι συνέχεια με το γκάζι κολλημένο στο πάτωμα κι όπου βγει…
