Σε ένα χρόνο περίπου (7-12 Αυγούστου) θα πραγματοποιηθεί στο Βερολίνο το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου και για την Ελλάδα αποτελεί τη μεγαλύτερη ευκαιρία των τελευταίων 10 ετών, να εκτοξευτεί το άθλημα και να ξεκινήσει η πραγματική άνθιση του στίβου στη χώρα μας.
Λονδίνο Θανάσης Νικολάου
[email protected] follow me @ThanNikolaou
Αποτελεί κοινή παραδοχή πλέον πως ο στίβος αποτελεί το Νο1 άθλημα στην Ελλάδα. Έχει σταθερά τις μεγαλύτερες επιτυχίες κάθε χρόνο, διαθέτει αθλητές και αθλήτριες παγκόσμιας κλάσης, παράγει διαρκώς νέα μεγάλα ταλέντα, οι αγώνες κάνουν υψηλά νούμερα τηλεθέασης και το ενδιαφέρον του νέου (ηλικιακά) κοινού στα social media είναι τεράστιο.
Η διετία 2016-17 έβαλε τη βάση και το 2018 θα πρέπει να είναι η χρονιά της υπέρβασης. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να αλλάξουν κάποια πράγματα στο σκεπτικό της ομοσπονδίας και τη νοοτροπία των προπονητών και των αθλητών.
Δεκαπέντε μέρες στο Λονδίνο είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με Κενυάτες, Αιθίοπες, Τούρκους, Γερμανούς, Ολλανδούς και Αμερικανούς και να μάθουμε τον τρόπο που λειτουργούν και ετοιμάζουν τις ομάδες τους για τις μεγάλες διοργανώσεις. Τα μεγέθη είναι διαφορετικά όμως το συμπέρασμα είναι ένα: Όλοι έχουν στόχο τη μεγάλη διοργάνωση, η κορύφωση προγραμματίζεται για τη συγκεκριμένη περίοδο και οι ομοσπονδίες προετοιμάζουν τις ομάδες τους ένα χρόνο και όχι δύο μηνες.
Τί πρέπει να αλλάξει στον ελληνικό στίβο για να γίνει το άλμα;
– Πρέπει να δοθούν τα όρια (που θα ορίσει ο ΣΕΓΑΣ) από την 1η Ιανουαρίου 2017 και όχι από την 1η Ιανουαρίου 2018. Η ευρωπαϊκή έχει ανακοινώσει τα όρια που έχει θέσει η ίδια (διαβάστε εδώ) καθώς και τις προϋποθέσεις. Πρέπει επιτέλους να μπει τέλος στο «κάψιμο» των αθλητών και αθλητριών που αναγκάζονται να φορμάρονται ξανά και ξανά προκειμένου να καταφέρουν να κλείσουν θέση στην Εθνική ή να κάνουν νίκες που δεν έχουν καμία πραγματική αξία αλλά τους εξασφαλίζουν θέση στον σχεδιασμό. Να δοθούν τα όρια από την αρχή και για ΟΛΟΥΣ και να αποτελέσει αγώνα στόχο το ευρωπαϊκό. Η κορύφωση όλων θα πρέπει να είναι 7-12 Αυγούστου. Τα όρια όμως θα πρέπει να δοθούν με προϋποθέσεις. Μία από αυτές θα πρέπει να είναι η υποχρεωτική συμμετοχή όλων σε τουλάχιστον πέντε αγώνες εντός Ελλάδας με τις προδιαγρφές της IAAF (όχι διασυλλογικά) και να επιβεβαιώνουν ότι βρίσκονται σε καλή κατάσταση.
– Επιτέλους να γίνει καμπ προετοιμασίας. Ο στίβος είναι το μοναδικό άθλημα στην Ελλάδα όπου η Εθνική ομάδα δεν κάνει καμπ προετοιμασίας πριν από μεγάλη διοργάνωση. Ολόκληρη η ομάδα με τους προπονητές θα πρέπει να συγκεντρωθεί και να προπονηθεί σε ιδανικές συνθήκες και εγκαταστάσεις υπό την εποπτεία του Εθνικού προπονητή.
– Το πανελλήνιο πρωτάθλημα πρέπει να γίνεται κοντά στις ημερομηνίες του ευρωπαϊκού. Για κάποιες χώρες το εθνικό πρωτάθλημα λειτουργεί ως αγώνας επιλογής (τράιαλς) καθώς υπάρχει μεγάλος αριθμός αθλητών με όρια. Άλλες χώρες διεξάγουν τα πρωταθλήματα τους, μία εβδομάδα πριν από τις μεγάλες διοργανώσεις, ενώ υπάρχουν και αυτές που τα τοποθετούν μετά. Είναι λάθος να διεξάγεται το πανελλήνιο πρωτάθλημα δύο μήνες πριν τον αγώνα στόχο με τους αθλητές και τις αθλήτριες να τα δίνουν όλα εκεί και μετά να μην μπορούν να πιάσουν τις επιδόσεις τους στη μεγάλη διοργάνωση.
– Να δουλευτούν οι σκυτάλες. Ο ΣΕΓΑΣ θα πρέπει να στηρίξει 100% τον Παναγιώτη Ασλανίδη που του χρέωσε τις σκυτάλες και ήδη έχει παρουσιάσει έργο. Τα σκόρπια καμπ λίγων ημερών, με τους αθλητές και τις αθλήτριες πότε να θέλουν να βάλουν καρφιά και πότε όχι, να έχουν διαφωνίες για το ποιος θα τρέξει πρώτος ή πρώτη για να τον δείξει η κάμερα και άλλες τέτοιες παιδικές ασθένειες, δε θα πρέπει να επαναληφθούν. Το παράδειγμα της 4Χ100μ. των ανδρών της Βρετανίας και της 4Χ400μ. των ανδρών του Τρίνινταντ και Τομπάγκο θα πρέπει να αποτελέσουν οδηγό για το πως μπορείς να κερδίσεις χρυσό μετάλλιο δίχως να έχεις υπεραθλητές.
Στο Βερολίνο, το χρυσό μετάλλιο της Κατερίνας Στεφανίδη δε θα είναι αρκετό. Ως απολογισμός θα είναι αποτυχία. Η ελληνική αποστολή στο ευρωπαϊκό του 2018, με τα σημερινά δεδομένα και τους Φιλιππίδη, Μπανιώτη, Μάστορα, Κυριακοπούλου, Παππά στην ομάδα θα πρέπει να έχει στόχο την κατάκτηση πέντε μεταλλίων και τη συμμετοχή σε 12-14 τελικούς. Ας μάθουμε κάτι από την Ολλανδία που σνόμπαρε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ομάδων χάνοντας την κατηγορία, αλλά στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κατέκτησε τέσσερα μετάλλια και είχε άλλες έξι παρουσίες στην πρώτη οκτάδα. Ποιος είναι ο πιο πετυχημένος; Εμείς ή η Ολλανδία;
ΥΓ. Παράλληλα με το παγκόσμιο πρωτάθλημα του Λονδίνου, πραγματοποιήθηκε και το παγκόσμιο συνέδριο των προπονητών όπου ειπώθηκαν και παρουσιάστηκαν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Δυστυχώς από ελληνικής πλευράς καταγράψαμε (αν δε μας διαφεύγει κάποιος) μόλις τρεις παρουσίες. Αυτή του Εθνικού προπονητή Γιάννη Κουτσιώρα, του Αλέξανδρου Παπαδημητρίου και του Μιτς Κρίερ (τη μία μέρα ήταν και ομιλητής).
