Ο Γιάννης Αρζουμανίδης, τελευταίος των μεγάλων που ανέδειξε η ελληνική πάλη, μιλά για όλα στο Sportsfeed.
του Ηλία Τάταλα
[email protected]
Τα δύο χάλκινα μετάλλια, που κατέκτησε στην κατηγορία βαρέων βαρών στα παγκόσμια πρωταθλήματα ελευθέρας πάλης του 2009 και του 2010, είναι τα τελευταία που κρέμασε στο λαιμό Έλληνας παλαιστής. Έκτοτε ακολούθησε διάφορους δρόμους μέσα στα μαχητικά αθλήματα, όμως το 2015 τον βρίσκει και πάλι μέσα στα ταπί.
Ο Αρζουμανίδης έχει ξεκινήσει το μεγάλο αγώνα για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Παλεύει και θυμώνει για την κατάσταση που επικρατεί στον ελληνικό αθλητισμό, προτείνει και ελπίζει…
«Ξεκίνησα από το τζούντο. Πολύ γρήγορα δοκίμασα την ελληνορωμαϊκή μέχρι την ηλικιακή κατηγορία των ανδρών και στη συνέχεια στράφηκα στην ελευθέρα. Grappling και πάλι τζούντο, ΜΜΑ. Αυτή τη στιγμή ο στόχος μου είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Γι’ αυτό τραβήχτηκα και από το ΜΜΑ και από το grappling», εξηγεί στο Sportsfeed, στη συνάντηση που έγινε στην παλαίστρα της Μίκρας.
Γιατί δεν έμεινες αποκλειστικά στην πάλη μετά τα δύο χάλκινα μετάλλια στα παγκόσμια πρωταθλήματα;
Πρώτα απ’ όλα επειδή υπάρχει μεγάλη έλλειψη κινήτρων στον αθλητισμό. Ο νόμος που μας επέβαλε ο κ. Ιωαννίδης κατέστρεψε τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Όταν ένας αθλητής αφιερώνει 6-8 ώρες την ημέρα στις προπονήσεις, τότε ο αθλητισμός είναι η κύρια απασχόλησή του και πρέπει κάπως να λυθεί το βιοποριστικό του ζήτημα, για να κρατηθεί ψηλά. Δεν μιλάω για αργομισθίες. Και δεύτερον υπήρχε και υπάρχει η ουσιαστική αδυναμία από την ομοσπονδία πάλης να μας βοηθά να συμμετέχουμε σε τουρνουά, σε προετοιμασίες, να υπάρχουν δηλαδή κάποιες προϋποθέσεις που στο παρελθόν υπήρχαν. Μπορεί να μην υπήρχαν στον καλύτερο βαθμό, αλλά είχαμε κάποιες σταθερές, είχαμε κάποιες προϋποθέσεις. Υπολογίζαμε σε κάποια πράγματα. Τώρα, όλα αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη. Υπάρχει κακή συνεννόηση. Και όταν έχεις συνηθίσει να είσαι πρωταγωνιστείς, δυσκολεύεσαι να συμβιβαστείς με μία τέτοια κατάσταση. Εγώ στο διεθνές στερέωμα δεν θέλω να είμαι κομπάρσος. Θέλω να κατεβαίνω στους αγώνες με αξιώσεις. Δεν έχει σημασία η νίκη ή η ήττα, αρκεί να ξέρεις ότι έκανες τα πάντα.
Να έχεις κάνει προετοιμασία, να έχεις αγώνες στα πόδια σου…
Ακριβώς. Τώρα δεν υπάρχουν καν παρτενέρ, δεν υπάρχουν νέα παιδιά. Με λύπη μου το λέω. Δεν υπάρχουν αθλητές στην δική μου την κατηγορία ή λίγο πιο χαμηλά για να γίνει σωστή προπόνηση. Ένα ερώτημα έχω: Άντε, στους προηγούμενους Ολυμπιακούς πήγαν δύο άτομα. Σε αυτούς τους Ολυμπιακούς, στο Ρίο, θα έχουμε αθλητή; Στους επόμενους Ολυμπιακούς θα στείλουμε κόσμο ή θα πάει μόνο η σημαία; Για όλα τα αθλήματα μιλάω. Διότι θα πρέπει να δίνονται κίνητρα στους αθλητές, όχι μόνο από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, αλλά και από την ομοσπονδία. Συμφωνώ ότι είναι δύσκολες οι εποχές, συμφωνώ ότι χρωστάμε παντού, αλλά πρέπει να καταλήγουν κάποια χρήματα στους αθλητές, ένα συμπλήρωμα.
Να υποθέσω ότι αυτά τα χρήματα πάλι στο άθλημα θα τα βάλετε…
Φυσικά. Τα έξοδα του πρωταθλητισμού είναι πολλά. Εγώ θα πάω το Μάρτιο στη Ρωσία. Μόνο το αεροπορικό εισιτήριο κοστίζει 1.000 ευρώ. Από την ομοσπονδία δεν έχω πάρει απάντηση ακόμη. Όμως θα πάω, πρέπει να κάνω προετοιμασία. Αυτός είναι ο δρόμος. Το φθινόπωρο υπάρχει το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Λας Βέγκας, που θα δώσει τα πρώτα εισιτήρια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και εγώ πρέπει να είμαι καλά. Μισό μήνα πρέπει να είμαι στο εξωτερικό και μισό μήνα εδώ για να διορθώνω τα λάθη μου και μετά πάλι σε τουρνουά. Υπάρχει μεγάλη ιδιαιτερότητα στην κατηγορία μου.
Αν η ομοσπονδία δεν στηρίξει φέτος, εσύ μπορείς να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις;
Μία κουβέντα είναι αυτό. Δεν είμαι 18 ετών, αλλά 29. Έχουμε οικογενειακή επιχείρηση, έχω γίνει ένα με αυτή και όσο λείπω χάνω και εγώ και η επιχείρηση. Οπότε, χάνω πολλαπλά. Σίγουρα το θέλω και θα προσπαθήσω να το κάνω, αλλά η όποια συμβολή της ομοσπονδίας θα είναι σημαντική.
Πρόσφατα αγωνίστηκες στο γκραν πρι του Παρισιού; Πώς είδες τις δυνάμεις σου;
Στο Παρίσι αντικειμενικά δεν περίμενα κάτι περισσότερο. Όλο αυτό τον καιρό η προετοιμασία μου είναι με έναν αθλητή του Άρη Θεσσαλονίκης και με κάποια παιδιά που γυμνάζω εγώ και δεν είναι του επιπέδου μου. Ίσα που κάνω ένα ίδρωμα, ούτε συντήρηση δεν μπορώ να κάνω. Έπρεπε να γίνει, όμως, ένα τέτοιο τουρνουά για να εντοπίσω τα λάθη μου. Είμαι εγωιστής, ήθελα να νικήσω. Αλλά προπονητικά, επειδή είμαι και παιδαγωγός και προπονητής παράλληλα, καταλαβαίνω ότι αυτός ήταν ο σωστός δρόμος. Το ερώτημα είναι πώς θα διορθώσω τα λάθη μου χωρίς παρτενέρ και χωρίς προετοιμασίες. Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να τα απαντάμε μαζί με την ομοσπονδία. Η προσπάθεια για μία διάκριση είναι ατομική. Μπορεί στον αγώνα να φαίνεται ότι παλεύω μόνος μου, αλλά όταν πήρα το μετάλλια στα παγκόσμια πρωταθλήματα, όλοι μαζί χαρήκαμε. Πιστεύω ότι αν αλλάξουμε λίγο πολιτική μπορούμε να καταφέρουμε κάτι. Αν η ομοσπονδία επικεντρωθεί σε ορισμένα άτομα, όχι μόνο σε εμένα, αλλά και σε άλλους καλούς αθλητές που απέδειξαν και αποδεικνύουν ότι μπορούν, τότε κάτι θα γίνει, θα υπάρξουν κάποιες πιθανότητες παραπάνω…
Η πάλη πέρασε μεγάλη ταλαιπωρία κινδυνεύοντας να μείνει εκτός Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτή η περιπέτεια φαίνεται να ανήκει στο παρελθόν. Θεωρείς ότι το άθλημα βαδίζει στο σωστό δρόμο πλέον;
Η παγκόσμια ομοσπονδία έχει κάνει αρκετά βήματα, έχει ανανεώσει την επικοινωνιακή πολιτική της. Πιστεύω ότι είναι στο σωστό δρόμο, αλλά χρειάζεται χρόνος ώστε να αποκτήσει και πάλι το άθλημα το ευρύ κοινό. Έπειτα, οι κανονισμοί έχουν απλοποιηθεί αρκετά, σε σχέση με αυτό που βλέπαμε παλιότερα, ειδικά στην ελληνορωμαϊκή. Η ελευθέρα πάντα ήταν πιο κατανοητή, ένα πόδι, ένα χέρι, τελειώσαμε. Το ζητούμενο δεν είναι να μας ξαναδούν μόνο οι θεατές που έβλεπαν παλιά την πάλη, αλλά κοντά σ’ αυτούς να έρθουν και νέοι θεατές.
Για να γίνει αυτό πρέπει να μεταδίδονται αγώνες…
Εκεί χωλαίνουμε. Γίνεται μία προσπάθεια με μεταδόσεις μέσα από web tv. Πρέπει να προσπαθήσουμε να μπούμε και σε κάποια κανάλια, ακόμη και τοπικά. Το Σαββατοκύριακο η τηλεόραση είναι γεμάτη από αγώνες ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Πολύ κακώς, τα υπόλοιπα σπορ έχουν ενταχθεί σε μία κατηγορία που λέγεται «άλλα αθλήματα». Και ακόμη και οι αθλητικές εκπομπές που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι ποικίλης ύλης, αδιαφορούν γι’ αυτά τα σπορ.
Η πάλη, κατά τη γνώμη σου δεν θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία; Νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα έδινε ώθηση στο άθλημα, από τη στιγμή που η κατάσταση είναι δύσκολη για τα σωματεία…
Μήπως όμως θα πρέπει να αλλάξουν πολιτική και νοοτροπία τα σωματεία; Μήπως θα έπρεπε π.χ. να αρχίσουν να παίρνουν συνδρομές; Μήπως θα πρέπει να κοινωνικοποιηθούν, να δραστηριοποιηθούν και να κάνουν πράγματα για να τραβήξουν κόσμο στο γυμναστήριο; Υπάρχουν ελάχιστοι πετυχημένοι σύλλογοι που έχουν 70-80 και περισσότερους αθλητές επειδή τα κάνουν αυτά και επιπλέον επειδή επιμορφώνουν τους προπονητές τους. Πρέπει να δουλέψουμε αυτά τα κομμάτια και όχι μόνο να περιμένουμε τη ΓΓΑ και την ομοσπονδία. Συν Αθηνά και χείρα κίνει.
