Σε μια εποχή που κυριαρχούσαν οι Αλεξάντερ Πόποφ, Ίαν Θορπ, Γκραντ Χάκετ και Μάικλ Φέλπς, ο Πίτερ βαν ντεν Χούγκενμπαντ ήταν ο μόνος κολυμβητής που νίκησε και τους τέσσερις θρύλους εκ των οποίων όλοι τους είχαν σημειώσει παγκόσμια ρεκόρ.
του Στέφανου Σουλιώτη
«Κρατούσα στο δωμάτιό μου ένα βιβλίο με όλα τα ρεκόρ στις ηλικίες των 9, 10 και 11 ετών. Ήθελα να είμαι ο καλύτερος σε κάθε ηλικία. Υπήρξαν πολλοί καλοί κολυμβητές αλλά σταμάτησαν λόγω της πίεσης που έχει το άθλημα», είχε πει κάποτε ο Ολλανδός.
Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται 15 χρόνια από την ημέρα που ο Χούγκενμπαντ επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο τις υποσχέσεις που άφηνε στα νεανικά του χρόνια. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ ο 22χρονος τότε αθλητής είχε να αντιμετωπίσει τον Ίαν Θορπ και ήθελε κάνει το μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Ο 17χρονος Θορπ κατέβηκε στην κούρσα των 200μ. ελεύθερο ως ο εθνικός ήρωας της Αυστραλίας καθώς είχε μόλις κατακτήσει χρυσό μετάλλιο στα 400μ. ελεύθερο και στα 4×100μ. ελεύθερο.
Στους προκριματικούς των 200μ. ο Χούγκενμπαντ σημείωσε χρόνο 1:46.71 και ο Θορπ κατέρριψε το Ολυμπιακό ρεκόρ με 1:46.56. Στην πρώτη σειρά των ημιτελικών ο Ολλανδός σταμάτησε το ρολόι στο 1:45.35 βελτιώνοντας κατά 0.16 δευτερόλεπτα το παγκόσμιο ρεκόρ που κατείχε ο Θορπ. Ο Αυστραλός λίγο έλειψε να του το πάρει πίσω όταν στη δεύτερη σειρά των ημιτελικών κολύμπησε σε 1:45.37. Ο Χούγκενμπαντ κατάφερε και έκανε τη δουλειά του. Μετέφερε την πίεση στον Θορπ που ήθελε όχι μόνο να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο μπροστά στο κοινό του αλλά να σημειώσει ξανά παγκόσμιο ρεκόρ. Στον τελικό ο Θορπ ήταν φορμαρισμένος. Είχε ήδη αγωνιστεί μία ημέρα. Ο μόνος τρόπος να ηττηθεί ήταν να παρασυρθεί σε έναν φρενήρη ρυθμό στην αρχή της κούρσας. Έτσι και έγινε. Ο Χούγκενμπαντ ισοφάρισε το παγκόσμιο ρεκόρ και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο. Οι χρόνοι του στις στροφές ήταν 24.44, 50.52 και 1:18.21, ενώ του Θορπ 24.48, 50.90 και 1:18.21. Ο Χούγκενμπαντ κατέκτησε το χρυσό και στα 100μ.
Τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι τους επόμενους Ολυμπιακούς έφεραν στον Ολλανδό έξι ασημένια μετάλλια στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2001 και του 2003. Στους Αγώνες της Αθήνας το 2004 κατέκτησε τη δεύτερη θέση στα 200μ. ελεύθερο πίσω από τον Θορπ, σε μία κούρσα που τρίτος τερμάτισε ο Φελπς. Αντίθετα στα 100μ. ο Χούγκενμπαντ με χρόνο 48.17 κατέκτησε το χρυσό και μπήκε στο κλειστό κλαμπ των αθλητών που έχουν υπερασπιστεί τον τίτλο τους. Πρώτος το έκανε ο Τζόνι Βάισμιλερ (μετέπειτα κινηματογραφικός Ταρζάν) στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928 και ακολούθησε ο Πόποφ το 1996.
Ο Χούγκενμπαντ αγωνίστηκε και στο Πεκίνο το 2008 σε ηλικία 30 ετών. Ήθελε να κατακτήσει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά το χρυσό μετάλλιο στα 100μ., κάτι που του έχουν καταφέρει μόνο οι Ντον Φρέιζερ και Κριστίνα Εγκερσέγκι. Ωστόσο δεν τα κατάφερε. Τερμάτισε πέμπτος στον τελικό με χρόνο 47.75.
Ο Μπομπ Μπίμον της κολύμβησης
«Θα είμαι χρυσός Ολυμπιονίκης για το υπόλοιπο της ζωής μου αλλά αυτό που πραγματικά θέλω είναι να σημειώσω τόσο μεγάλα ρεκόρ που θα κρατήσουν για χρόνια. Θέλω να γίνω ο Μπομπ Μπίμον της κολύμβησης», είχε δηλώσει ο Χούγκενμπαντ.
Το παγκόσμιο ρεκόρ με 47.84 που σημείωσε ο Ολλανδός στα 100μ. στο Σίδνεϊ το 2000 μπορεί να μην διήρκεσε για πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες όπως το «άλμα προς το νεό αιώνα» του Αμερικανού αθλητή του μήκους αλλά έμεινε στην ιστορία μέχρι τις 21 Μαρτίου 2008. Τα έφερε η μοίρα έτσι που το ρεκόρ του Χούγκενμπαντ «έσπασε» στη γεννέτειρά του, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Αϊντχόφεν. Ο Αλέν Μπερνάρντ σημείωσε 47.60 και μία ημέρα μετά έκανε 47.50 ανεβαίνοντας στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.
Μεγαλωμένος μέσα σε μία αθλητική οικογένεια, ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένο πως ο Χούγκενμπαντ ήταν θα «έμπλεκε» με τα σπορ. Ο πατέρας τους, Κις Ρέιν, ήταν αθλητής της υδατοσφαίρισης, γιατρός στην ποδοσφαιρική ομάδα Αϊντχόφεν και μέλος της ιατρικής επιτροπής της FINA. Η μητέρα του, Άστριντ Βέρβερ, ήταν κολυμβήτρια και είχε ανακηρυχθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης στα 800μ. ελεύθερο το 1971. Ο Χούγκενμπαντ ξεκίνησε την κολύμβηση στην ηλικία των τεσσάρων. Δέκα χρόνια αργότερα άρχισε να προπονείται με τον Τζάκο Βερχάερεν (νυν προπονητής της Αυστραλίας) ο οποίος ήταν μόλις 23 ετών.
Οι διακρίσεις που σημείωσε ο Ολλανδός στην καριέρα του οφείλονται στους γονείς του, όμως όχι μόνο επειδή κληρονόμησε το ταλέντο τους. Ο πατέρας του είχε αντιληφθεί πως υπήρχαν κολυμβητές με μέλλον στη χώρα του αλλά η υποστήριξη ήταν πολύ μικρή. Οι γνωριμίες και οι διασυνδέσεις του Κις Ρέιν βοήθησαν στη δημιουργία μιας κολυμβητικής ακαδημίας και στην εξασφάλιση 20 χορηγών που ο καθένας διέθετε το ποσό των 2.500 δολαρίων.
Την ίδια στιγμή ο Χούγκενμπαντ εντυπωσίαζε στα πρωταθλήματα των μικρών κατηγοριών με μετάλλια στην ευρωπαϊκή Ολυμπιάδα νέων, ενώ σε ηλικία 16 ετών έγινε ο πρώτος αθλητής που κατέκτησε το χρυσό στα 100μ., 200μ. και 400μ. σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα νέων. Ακολούθησε η τέταρτη θέση στα 100μ. στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1995, όπως επίσης στα 100μ. και 200μ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Το 1998 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 200μ. ελεύθερο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Περθ.
Το ξεπέταγμά του ήρθε τελικά στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Κωνσταντινούπολης νικώντας τον Πόποφ και στις δύο αποστάσεις και κατακτώντας το χρυσό. Το χάλκινο μετάλλιο στα 50μ. στο Σίδνεϊ έκανε τον Χούγκενμπαντ μόλις τον δεύτερο αθλητή μετά τον Ματ Μπιόντι που ανέβηκε σε ολυμπιακό βάθρο στα 50μ., 100μ. και 200μ. Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2007 πανηγύρισε το ασημένιο στα 200μ. πίσω από Φελπς. Ήταν το τελευταίο μετάλλιο στην καριέρα του Ολλανδού. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου αποδείχθηκαν το κύκνειο άσμα του. Μπορεί να μην κατέκτησε μετάλλιο αλλά βελτίωσε το δικό του εθνικό ρεκόρ στα 100μ. ελεύθερο.
Ο Χούγκενμπαντ έβαλε τίτλους τέλους σε μια μεγάλη καριέρα έχοντας κατακτήσει σε όλες τις διοργανώσεις 24 χρυσά, 20 ασημένια και 14 χάλκινα μετάλλια.
