Η πρώτη εμπειρία λένε ότι σου μένει αξέχαστη. Ναι η πρώτη συμμετοχή σε παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου θα μείνει αξέχαστη για πάντα στην Κατερίνα Στεφανίδη αλλά όχι για τους λόγους που η ίδια πίστευε πριν την έναρξη των αγώνων στο Πεκίνο. Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια πήγε μόνη στην κινεζική πόλη, μόνη αγωνίστηκε και μόνη έφυγε…
της Σεβαστής Βρακατσέλη
[email protected]
Πεκίνο, φωτογραφίες Άγγελος Ζυμάρας
[email protected]
Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία μέρα, η Ελληνίδα επικοντίστρια που ήταν μία από τις μεγάλες ελπίδες για διάκριση, είχε να αντιμετωπίσει προβλήματα. Αποκορύφωμα η έλλειψη προπονητή η οποία την αποσυντόνισε, αναγκάζοντας την επί τρεις μέρες να μην ασχολείται με την προετοιμασίας της, αλλά να ψάχνει να βρει λύση στο θέμα του προπονητή. Τα δυσάρεστά της περιπέτειας της στο Πεκίνο, δε σταμάτησαν με την ολοκλήρωση του αγώνα, Μέχρι την τελευταία μερα, είχε να αντιμετωπίσει προβλήματα για τα οποία η ομοσπονδία θα έπρεπε να είχε φροντίσει να μην έχουν καν δημιουργθηθεί.
Η αναχώρηση της Στεφανίδη ήταν προγραμματισμένη για τις 30/8 το πρωί με προορισμό τη Ζυρίχη. Ταξιδεύοντας μόνη της η επικοντίστρια μας ζήτησε από τους υπεύθυνους της Ελληνικής αποστολής να πάει κάποιος μαζί της στο αεροδρόμιο να την βοηθήσει. Την απάντηση που πήρε δεν την περίμενε…
«Εγώ έφευγα για Ζυρίχη ξεχωριστά από την υπόλοιπη ομάδα. Είπα λοιπόν στον team leader (Δημήτρης Ευαγγελόπουλος) της ομάδας ότι θα χρειαστώ κάποιον, από την ομοσπονδία και τους προπονητές, να έρθει μαζί μου ώστε να με βοηθήσουν με τα κοντάρια στο αεροδρόμιο γιατί είναι πολύ μεγάλο, έχει πολλούς ορόφους και θα είναι δύσκολο να μεταφέρω κοντάρια και βαλίτσα. Η πρώτη απάντηση ήταν να πάρω την Αναγνωστόπουλου (συναθλήτρια της…) μαζί μου γιατί όλοι τους έχουν ξυπνήσει πολύ πρωί τις τελευταίες μέρες και είναι κουρασμένοι. Η δεύτερη απάντηση ήταν να πάω να ζητήσω από τους εθελοντές να με βοηθήσουν και να ζητήσω έναν από τους εθελοντές να έρθει μαζί μου στο αεροδρόμιο Αφού μόνη μου προσπάθησα αρκετή ώρα να συνεννοηθώ με τους εθελοντές, μου απάντησαν ότι δεν επιτρέπεται να έρθουν μαζί μου στο αεροδρόμιο.
Το πρωί πριν φύγω κατέβηκε ο προπονητής της Μπελιμπασάκη να με βοηθήσει να βάλω τα κοντάρια στο λεωφορείο παρόλο που τους είπα χίλιες φορές ότι δεν χρειάζομαι βοήθεια για αυτό αλλά στο αεροδρόμιο. Έτσι για να σας θυμίσω λοιπόν όταν ζήτησα χθες από τον Ευαγγελόπουλο να έρθει κάποιος να με βοηθήσει μου είπε ένα πολύ ξεκάθαρο όχι και μου πρότεινε να πω στην Αναγνωστόπουλου να έρθει μαζί μου. Να πω στην αθλήτρια δηλαδή να ξυπνήσει το πρωί της μέρας που θα ταξιδέψουν οι ίδιοι τα μεσάνυχτα για να έρθει να με βοηθήσει σε κάτι που είναι δικιά τους ευθύνη. Και μετά με έβαλαν να ψάχνω στους εθελοντές να βρω… εθελοντες να έρθουν στο αεροδρόμιο μαζί μου. Μέχρι και την ώρα της αναχώρησης μου εγώ πήγα και τη δήλωσα γιατί ο αρχηγός της αποστολής δεν είχε καταλάβει ότι είναι δική του δουλειά! Τελικά μετά από ώρα καταλήξαμε ότι θα υπάρχουν εθελοντές εκεί να με βοηθήσουν. Αναχώρησα με την ελπίδα ότι θα υπάρχουν εθελοντές εκεί και τελικά έγινε αυτό που φοβόμουν. Δεν υπήρχε ούτε μισός εθελοντής στο αεροδρόμιο και εγώ κατέληξα να κουβαλάω βαλίτσα και κοντάρια μόνη μου για χιλιόμετρα…».
ο εξαφανισμενος αρχηγός αποστολής
Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια του επί κοντώ θέλει να ξεχάσει την εμπειρία της από το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο οποίο διαπίστωσε ότι ακόμα και τα αυτονόητα για τους αθλητές, από την ομοσπονδία δεν υφίστανται. «Ο αρχηγός της αποστολής ήταν μονίμως εξαφανισμένος. Για να βρούμε τους ανθρώπους της ομοσπονδίας έπρεπε να πηγαίνουμε στους χώρους που επιτρέπεται το κάπνισμα, καθώς εκεί μαζευόταν. Στο ξενοδοχείο ήμασταν όλες οι ομάδες μαζί και βλέπαμε πως λειτουργούσαν και οι άλλοι. Εμείς κάναμε όλο και όλο ένα team meeting μόνο για να μας δώσουν τα νούμερα μας. Οι Άγγλοι είχαν ολόκληρο πίνακα δικό τους με πληροφορίες για να ενημερώνονται διαρκώς οι αθλητές τους για όλα. Οι δικοί μας δεν μιλάνε καν αγγλικά… Τον Ευαγγελόπουλο τον είδα δύο φορές όσες μέρες είμαστε εδώ. Ούτε εγώ ήμουν διαρκώς στο ξενοδοχείο, αλλά δύο φορές;»
