Ο Ντέιβιντ Μόις αποτελεί παρελθόν από τον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κατά σύμπτωση τρεις μόλις ημέρες πριν τα πεντηκοστά του γενέθλια. Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, θα πουν κάποιοι, και η αλήθεια είναι ότι όλοι έβλεπαν την αναπόφευκτη απόλυση να έρχεται εδώ και καιρό. Η ειρωνεία για τον Σκοτσέζο είναι ότι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής των Γκλέιζερ έμελλε να στάξει στο Γκούντισον Παρκ – την έδρα της αγαπημένης του επί μία δεκαετία Έβερτον- και μάλιστα εν μέσω χλευασμού και ειρωνικών συνθημάτων από αυτούς που κάποτε τον εξυμνούσαν. Ο ντυμένος ως… Χάρος οπαδός των «ζαχαρωτών», που καθόταν πίσω από τον πάγκο των «κόκκινων διαβόλων», τελικά επιβεβαιώθηκε παρά το αναμφίβολα μακάβριο χιούμορ του.
του Νίκου Κούδα [email protected] follow me @nkoudas
Δεν ήταν τόσο η ήττα από την πρώην ομάδα του, που κόστισε στον 50χρονο προπονητή τη δουλειά του. Άλλωστε αυτή ήταν η 11η φορά που η Γιουνάιτεντ έχανε φέτος στο πρωτάθλημα. Εκείνο που για πολλοστή φορά ενόχλησε ήταν ο τρόπος και η εκνευριστική απάθεια, ίσως και ανημποριά, που απέπνεε η εικόνα της ομάδας. Ήταν αυτό που έπεισε τους Αμερικανούς ιδιοκτήτες πως είχαν δει πλέον αρκετά. «Ναι, αλλά σε μόλις 10 μήνες;», θα αναρωτηθεί εύλογα κανείς. Ακόμη και το ξεκίνημα του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στον πάγκο της ομάδας το 1986 ήταν απείρως χειρότερο: 11η, 2η και ξανά 11η θέση στις τρεις πρώτες σεζόν του στο Όλντ Τράφορντ. Μήπως, λοιπόν, ο Μόις δικαιούταν περισσότερο χρόνο για να δείξει την όποια αξία του;
Δυστυχώς για τον ίδιο, η σύγχρονη ποδοσφαιρική πραγματικότητα δεν επιτρέπει πειραματισμούς και φιλικά χτυπήματα στον ώμο μέχρι να διδαχθείς από τα λάθη σου. Ο χρόνος είναι αδυσώπητος και -περισσότερο από ποτέ στην ιστορία του όμορφου παιχνιδιού- κυρίως είναι χρήμα. Πολύ χρήμα, το οποίο φτιάχνει ή διαλύει εν μία νυκτί αυτοκρατορίες, συμβόλαια και τελικά ανθρώπινες σχέσεις. Στην εποχή των δισεκατομμυρίων του Τσάμπιονς Λιγκ, ένα κολοσσιαίο καράβι του βεληνεκούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πολύ απλά δεν μπορούσε να χάσει αυτό το χρυσοφόρο λιμάνι για μία ακόμη χρονιά, με τη φετινή αποτυχία να σηματοδοτεί την πρώτη φορά που οι «κόκκινοι διάβολοι» θα απουσιάσουν από τη διοργάνωση μετά το 1995. Και ο Μόις των δεκάδων αρνητικών ρεκόρ (συγκομιδής βαθμών, βαθμολογικής θέσης, εντός έδρας ηττών από μεγάλες ανταγωνίστριες και μικρότερες ομάδες κ.α.) δεν ενέπνεε πλέον εμπιστοσύνη ότι ήταν ο κατάλληλος καπετάνιος για να οδηγήσει ένα τέτοιο σκαρί, πόσο μάλλον να διαχειριστεί σωστά τα 150 εκατομμύρια ευρώ που λέγεται ότι η διοίκηση θα ξοδέψει για τη μεταγραφική ενίσχυση του καλοκαιριού. Τα λάθη του ήταν αναμφίβολα πολλά: απομάκρυνση ολόκληρου του τεχνικού τιμ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, καθυστέρηση και αποπροσανατολισμός στις μεταγραφικές περιόδους, μακρόσυρτες και παλαιάς κοπής προπονήσεις, αδυναμία να εμπνεύσει τους παίκτες του και τελικά να «κρατήσει» τα αποδυτήρια. Φυσικά ήταν και άτυχος, τόσο από πλευράς συχνότητας τραυματισμών βασικών του ποδοσφαιριστών, όσο και στην εξέλιξη κάποιων αγώνων. Όπως έγραψε χαρακτηριστικά και ο βετεράνος της ομάδας Γκάρι Νέβιλ, μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν και οι ίδιοι οι παίκτες, οι οποίοι σε τελική ανάλυση είναι αυτοί που πατάνε το χορτάρι του γηπέδου.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, οι τίτλοι του τέλους για τον Ντέιβιντ Μόις έπεσαν οριστικά. Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς. Αυτό που έχει σημασία τώρα στο «Θέατρο των Ονείρων» είναι η επόμενη μέρα, με τον ζωντανό θρύλο της ομάδας Ράιαν Γκιγκς να αναλαμβάνει προσωρινά τα ηνία μέχρι νεωτέρας. Οι μνηστήρες του κόκκινου θρόνου θα είναι πολλοί και τα ονόματα που θα παρελάσουν από τα ΜΜΕ τις επόμενες μέρες αναμένεται να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον στο Νησί.
Αυτή τη φορά, ωστόσο, η επιλογή των διοικούντων θα πρέπει να είναι η σωστή. Περιθώριο για δεύτερο συνεχόμενο λάθος δεν υπάρχει, καθώς το μέγεθος του οικοδομήματος που κληροδότησε ο Φέργκιουσον είναι πλέον δυσθεώρητο και ο ανηλεής, καθημερινός ανταγωνισμός εντός και εκτός των συνόρων δεν επιτρέπει ολιγωρίες. Ο επόμενος «εκλεκτός» θα πρέπει να πληροί όλα τα υψηλά στάνταρ αυτής της ιστορικής ομάδας, η οποία είναι «καταδικασμένη» πια να πρωταγωνιστεί. Έχοντας επιβιώσει, άλλωστε, από κρίσεις πολύ σοβαρότερες από αυτή που βιώνει τώρα, η Γιουνάιτεντ και οι άνθρωποί της οφείλουν περισσότερο ίσως από ποτέ να θυμηθούν το μότο που συνοδεύει τον σύλλογο εδώ και χρόνια: BELIEVE…
